Dag 7 Coquille - Gold Beach

Dag 7
Datum 29 juli
Van Somewhere near Coquille
Naar Gold Beach
Afstand 107KM
Vertrek 8:30
Aankomst 16:45
Het Weer Begin bewolkt al snel knalblauwe lucht en de wind keihard in onze rug

Gisteren dachten we dat we koude pizza van de avond er voor zouden eten, weggespoeld met water. Dat liep dus anders. De eigenaar en zijn vrouw vroegen ons te kiezen: een auto van hun te lenen om boodschappen te doen (cool) of samen met hun eten met van alles wat ze in huis hadden (veel beter). Dus zaten we uiteindelijk lekker met Daemian, zijn vrouw Kate en hun dochters Maya en Lily aan de BBQ. Je kent elkaar 5 minuten en het voelt alsof het veel langer is. Lekker aan de Marguerita’s (Mila en Vicci genoten net zo hard mee) en heerlijk gegeten – vooral van veel verse groenten uit de tuin en 2 mega steaks. Wat een superavond – Daemian, Kate, Maya en Lily -thank you so much!!!
Samen met de Alpaca’s kijken we naar de blauw-paars-oranje-gele-zwarte zonsondergang. In de verte blaft een hond, en om 10 minuten klinken schoten. Moeten we ons niet druk om maken volgens Daemian. Voor de rest is het doodstil en langzaam maar zeker worden miljarden sterren boven ons hoofd zichtbaar. Wat een overweldigend gevoel. Dat gaat verder als we in de tipi zitten rondom het (gas)-kampvuur– WOW!!! Wat een magische ervaring. We zijn er allemaal stil van – ieder zo met zijn eigen gedachten en gevoel, maar toch ook vooral samen. Zeker weten dat we elke seconde hiervan de rest van ons leven herinneren.
’s Morgens is het bewolkt, maar al wel warm. De wolken hangen om onze tipi heen. Ilco gaat vroeg genieten van de buitendouche, aangestaard door de Alpaca’s die hier ook zo hun eigen gedachten bij hebben. Daarna lekker kakken, stukje verder boven een gat in de grond. Ook dat is allemaal organisch, alhoewel we het thuis gewoon bij onze eigen toiletpot houden. Daemian komt ons nog een grote pot koffie brengen en zegt ons vooral bij zijn vader langs te gaan – die een restaurant heeft 65KM verder, direct aan de kust. Als echte indianen (spugen tussen je vingers door) zweren we dat te doen. Tegen 8:30 springen we op de fiets om van Oregon on Sunday Morning te genieten. We rijden langs de slingerende rivier. De kuddes koeien en paarden in de gigantische weides, de woeste bergen nog een beetje in de wolken, de zon die er doorheen komt en alles een gelige gloed geeft, de hertjes lopen voor ons op de weg, – it doesn’t get any better than this’ En zelfs de meiden roepen continu “Ooohh -aaaahh” (iets wat ze later altijd ontkennen, het blijven natuurlijk pubers)
In het plaatsje Bandon ontbijten we in één van de koffiehuizen. We herkennen medefietsers van de afgelopen dagen (ze zijn moe, doen korte afstand) en moeten heel veel ons verhaal doen, waaronder aan de eigenaar van de lokale fietsenwinkel die vol bewondering naar onze Santossen en Cubes kijkt. Wat ook opvalt: Tot hier hebben we vooral een rauwe cultuur ervaringen, maar vanaf Bandon is er een kuststrook langer dan 100 KM met tientallen galeries, kunstenaars, artiestendorpjes etc. Een hele andere scene dan de eerste 6 dagen alhoewel we nog steeds door RV’s ingehaald worden en er meer Pick-Ups dan elk andere autosoort rondrijden.
Na 65KM bereiken we de oceaan en stappen we Redfish binnen, het restaurant van Daemians vader. Helaas, het zou meer dan een uur duren voordat we kunnen eten – dus we doen de groeten en schuiven de typisch Amerikaanse diner aan de overkant binnen – waar we gigantische hamburgers wegwerken. We hebben hard gefietst deze ochtend, het was continu steigen en dalen dus we voelen onze benen wel. En er komen nog 45 lastige kilometers. Eén voordeel – de wind is soms stormachtig en we hebben hem vol in onze rug. We rijden langs de oceaan, rodom de Humbug mountains – en ja: weer zo ont-zet-tend mooi! De oceaan brult, de rotsen breken de golven de bergen en bossen zijn ruig. Het fietsen is prachtig – maar zwaar.
Vicci breekt. Ze is moe, ziet het even niet meer zitten en schreeuwt “ Wat DOE ik hier eigenlijk!!???” De schoonheid en het avontuur zijn even heel erg ver weg, alles is gewoon kut!! Als ze haar huilbui onder controle heeft rijden we langzamer de bergen op: het moet wel leuk blijven, al is het maar achteraf. Mila kan ondertussen niet meer zitten. Ze heeft pijn in haar kont, is moe.... ze wil iemand de schuld geven (Ilco dus) en ze wil dat iemand haar probleem oplost. Tja... dat fietsen moeten de meiden toch echt zelf doen. En tegenover tientallen onbetaalbare ervaringen en indrukken staan zeker ook meer dan een handvol hele moeilijke momenten.
De laatste 25 kilometer zijn dus – ondanks het landschap en de wind in de rug – gewoon enorm afzien en loodzwaar. Als we Gold Beach bereiken klaart het groepshumeur op. En als we een supermarkt zien, restaurants en vooral het motel breekt bij iedereen de lach weer door. Vooral als blijkt dat we een gigantische kamer met terras hebben op de eerste verdieping, uitkijkend op de oceaan. Vanuit de kamer wandelen de meiden in bikini zo richting strand, waar ze lekker gaan uitrusten in de hot-tub.
Alle pijn en moeite is even vergeten – nu lekker eten en morgen beginnen we vanuit de start meteen met een berg. Benieuwd wat de humeur-barometer van de 4Bietjes dan aangeeft.
Foto’s zien? Kijk op Instagram: 4bietjes