Dag 8 Gold Beach - Crescent City

Dag 8
Datum 29 juli
Van Gold Beach
Naar Crescent City (California)
Afstand 94KM
Vertrek 8:30
Aankomst 16:00
Het Weer Eerst zon daarna dichte mist, wolken, zwaar bewolkt – einde dag weer zon

Gisteren hebben we stijlvol afgesloten: Ocean View, goed restaurant gegeten en relaxed met de golven op de achtergrond in slaap gevallen. Vanmorgen relaxed wakker, rustig aan en een basic maar goed ontbijt in het hotel genomen (de volgende eetgelegenheid bleek inderdaag 60KM verderop te zitten).
We weten wat ons te wachten staat: een soort Ardennen etappe, de eerste 60KM alleen maar op en neer en op en neer. Vanuit het hotel naar rechts, en na 5 minuten begint de langste en zwaarste klim van de dag. Ruim 6KM klimwerk. De zon’n schijnt, we hebben een goed ritme met elkaar en het zweet loopt over onze ruggen en billen. Bovenop de top is het uitzicht prachtig, dus doen we geen korte drinkstops maar knallen we in één keer door.
Vlak voor de top, als we al denken aan een paar slokken uit de bidons, daalt uit het niets ijskoude bewolking over ons heen. Letterlijk komt deze dikke mist uit de lucht vallen. We zitten rillend en bibberend op de fiets, het enige uitzicht zijn de mistlampen van de auto’s. Snel vestjes aan en doortrappen. We zien soms geen hand voor ogen en hebben zelf ook al onze lichten aan. En maar hopen dat de m*th*rf***rs op de weg onze ook zien.
We zijn de afgelopen dagen verwend – met mooi weer, met prachtige uitzichten, met de wind lekker in de rug, met onverwachte wondertjes zoals onze nieuwe vrienden van de tipi. Vandaag is dat allemaal omgekeerd.... het werd een lange zware dag.
Er zijn heel veel beklimmingen – elke keer denken we “ dit was de laatste” maar na 10x die foute conclusie getrokken te hebben geven we het op. Na elke klim volgt weer een nieuwe, en met iedere klim daalt het humeur van Mila (daarover later meer). Vicci’s ketting loopt er ook nog eens af op een druk en steil stuk. Iedereen houdt haar adem in – maar wonder boven wonder blijft Ilco rustig.
Die beklimmingen zouden niet zo erg zijn, maar het is de hele dag koud en bewolkt (‘saai weer’) en we hebben de wind vol tegen. Het is buffelen – en ook al is het landschap prachtig, we zien er niks van omdat we in en boven de wolken rijden. We zijn blij dat we na een uur of 3 doordouwen het Stateborder stadje Brookings bereiken. Erg interrassant: In dit stadje is geen supermarkt of ziekenhuis.... maar wel 18 winkels waar je legale cannabis kan halen en 23 dierenwinkels.... zal wel iets met de wetgeving over de grens te maken hebben.
Tijdens de lunch ontmoeten we medefietsers en wisselen ervaringen uit. Een solofietser uit Canada houdt precies dezelfde stops aan, hem zijn we al een paar keer tegengekomen. Wij wensen hem succes en rijden weg – niet meer over de highway. Het gaat nu nog erger op en neer, leuk is anders. Snel een foto maken ‘ Welcome to California’ en door over die K-weg.... we BA-LEN. Op de akkers zien we nu wel honderden Mexicanen werken (zeker niet allemaal legaal). California is duidelijk anders dan Oregon.
Ons humeur knapt niet op als we die solofietser in de verte op de highway zien (wij rijden op de weg die parallel loopt). Hij rijdt langzamer en stopt veel vaker... wij doen duidelijk iets fout. Dan maar de drukker highway, maar we zijn wel klaar met die &*^%^&*-korte klimmetjes. Uiteindelijk pakken we de Pacific Coast fietsroute op – die leidt ons rechtstreek naar Crescent City. Het glooit wel continu, maar nu balen we vooral van de wind die vandaag onze vriend niet is. We hebben m vol tegen.
Mila’s humeur is tot ver onder het vriespunt gezakt en onder het motto “Als ik baal gun ik dat jullie allemaal” laat ze duidelijk merken dat zij vooral slachtoffer is van .... “ alles”. Vicci wordt juist stiller en wil niet meer praten, Nicolette en Ilco hebben ook wel eens betere dagen gekend.
Gelukkig rijden we net op dat moment Crescent City binnen. Een troosteloze stad, niks moois aan. We hebben al tientallen weirdo’s op straat zien lopen als Garmin ons naar een soort achterbuurt leidt en dan zegt dat ons hotel hier moet zijn. In alle chagrijnigheid kijken we om ons heen: vooral dichtgespijkerde panden en kapotte straten. Er stopt een auto naast ons... een vrouw waarschuwt ons dat Crescent City gevaarlijk is, vol junks en criminelen zitten die ’s avonds alles stelen wat los en vast zit – vooral ook onze fietsen. “ The drugs have taken over this town” zegt ze – “It’s beautifull here, but you need to go outside the center”. Gelukkig blijkt ons motel niet in deze danger zone te liggen, maar er buiten. Maar ook daar raden ze aan “ bike on the room, else they probably will be gone” . Lekker dan, maar verbaast ons niks na het zien van echt tientallen creeps. Het lijkt wel op de Thriller-clip van Michael J.
Kortom – we hebben wel eens betere dagen gehad maar geen ‘Highs’ zonder ‘Lows’ dus morgen wordt vast fantastisch. Brr 130KM fietsen, en we slapen in een blokhut.
Foto’s zien? Kijk op Instagram: 4bietjes