Dag 4 Otis - Waldport

Dag 4
Datum 25 juli
Van Otis/Lincoln City
Naar Waldport
Afstand 84KM
Vertrek 7:30
Aankomst 14:30
Het Weer P-E-R-F-E-C-T (wind in de rug en onbewolkt)

Gisteravond werd er aan de deur geklopt “knock-knock”. Aan de deur van onze RV staat een oud, grijs en tandeloos heksje. Eéntje van het lieve soort, dat wel. Ze is de wannabe kok van het RV Park in wording en ze heeft 4 stukken chocolade taart voor ons bij zich. Ze vertelt dat ze de afgelopen generaties kok over de hele wereld is geweest – deze taart is naar Engels koninklijk recept. Er zit heel veel pure chocola en heel veel room in. “ Please enjoy, lovely family” zegt ze, en ze loopt weg zonder bezemsteel.
Wel spannend – bij Sneeuwitje en Doornroosje ging het ook fout met die heksen. ‘No Guts, No Glory’ – allemaal happen. .... WWWWAAOOOWAAAA, deze lieve heks kan zo bij de Koekela aan de slag, wat een heerlijke taart. Geweldig! Dit heksje neemt niks, ze geeft heel veel energie!
Vanmorgen om 7:30 vertrokken. De damp staat tussen de bomen, het is heel koud, de zon komt van achter de donkerpaarse bergen op, op wat dierengeluiden na is het doodstil: We voelen ons als de settlers die 200 jaar geleden het onbekende Wilde Westen introkken. Zijn toen met huifkarren, wij nu per fiets. In bijna-trance rijden we naar Lincoln City. De enige die het moeilijk heeft is Vicci – te laat opgestaan, moeilijk op gang te krijgen en dat is de schuld van de rest van de wereld. Het valt soms niet mee om Vicci te zijn.
Deze stad is een toeristen hub en dat merk je. Casino’s gerund door indianen, veel resorts en alle typen fastfood restaurants. Ilco rijdt hard door, want ‘straks komen de leuke tentjes’. “Sukkel!” (denken de dames) – Amerika kent geen gezellige plekjes, we kunnen beter nu stoppen. Vlak voor de boel escaleert krijgt iedereen zijn zin. Langs de weg, ingeklemd tussen rechts een shop waar legale marihuana wordt verkocht en links een Santa-Claus 365Days Market zit een supergave breakfast tent verborgen – zelfs de ingang is moeilijk te vinden. Een secret-pleasure voor velen, want het is een komen en gaan van klanten (allemaal per auto). We krijgen een tafeltje in de tuin. Als er een breakfast-heaven bestaat hebben we m gevonden: Alles home made, de cinnamon role is nog warm, de wentelteefjes zijn goddelijk, de breakfast bowl koninklijk, de sandwich nog veel beter en de bediening een knappe, brede homo. Hoe goed kan je het hebben?? Met volle buikjes, een fantastische ervaring rijker en 75 dollar lichter kunnen we er weer tegenaan.
We zoeven over de vluchtstrook van de highway door het glooiende woest-aantrekkelijke landschap dat ruikt daar naaldbomen en droogte. Rechts van ons de Pacific Coast – schitterende bergachtige kust waar zand bezaaid is met aangespoelde bomen en honderden rotsen waar de ijskoude oceaan tegenaan beukt. Geen ‘handdoekjes-stranden dus’. Het wordt nog mooier als we de highway verlaten en via een hele rustige weg (fietsers voorrang, yes!) een steile klim krijgen. Loodrechte, beetje angstaanjagende kliffen rechts van ons en als we bovenop zijn: wat een geweldig vergezicht over de baai en de binnenlanden. En dat alles in perfecte harmonie, zelfs Vicci zit weer helemaal lekker in haar vel. De naam van deze klif is Cape Foulweather – met slecht weer spookt en stormt het hier. Daar is nu niks van te merken.
Deze bijna-perfecte dag gaat verder: Op en neer door het Woeste Westen, soms druk verkeer, vaak rustig. Op veel plekken staren mensen over de oceaan – wachtend op walvissen die zich in deze tijd van het jaar niet laten zien. We naderen Newport, een andere hotspot. De highway loopt er dwars doorheen met tientallen flagstores en outlets links en rechts en allemaal mega parkeerterreinen ervoor. Amerikanen hebben geen woord voor ‘gezellig’ maar ze zijn zeker wel de uitvinders van de sfeerloosheid. Dus blazen we door Newport heen. We verlaten de staat via een 100 jaar oude, hoge, lange smalle brug – die dus extreem druk is met vrachtverkeer, SUV’s en RV’s. Maar... aan het begin van de brug is een knop – daar ram je als fietser op en over de hele brug beginnen zwaailichten te flitsen “LET OP, FIETSERS OP DE BRUG”. Balen voor al dat verkeer dat achter ons zit, maar wij genieten van ons ritje over deze historische brug....hahahaha.
En onderaan de brug: De TOP-Viszaak van Oregon. Buiten koken ze de kreeften levend (niemand die zich daar druk om maakt) met daarnaast een terras waar wij van onze verse krab en kabeljauw genieten (Vicci een Corndog...). Geweldig, vanmorgen zwom ‘ie nog in de Pacific, nu hebben wij m in onze mik ... er gaat niks boven dagverse vis! Je staat er bijna een uur voor in de rij, maar dan kan je wel zeggen: “ I was there”. Ook bij deze zaak zijn personeel en bezoekers 100% wit, iets wat ons sowieso de afgelopen 3 dagen in Oregon is opgevallen. Ze houden van zichzelf, de kerk, de Amerikaanse vlag, wapens, grote auto’s en nog grotere RV’s – en wie daar anders over denkt moet oprotten... Als je je daar niet druk over maakt zijn het de aardigste mensen van de wereld (wij liggen er dus niet wakker van)
Uiteindelijk bereiken we Waldport – probleemloze dag, goede voorbereiding voor morgen als we weer 100Km voor de kiezen krijgen. 10KM voor het hotel zaten er ineens honderden zeeleeuwen op de rotsen in de oceaan – in het echt zijn ze leuker dan in het dolfinarium. En wat ook leuk was: We hebben een mede fietser ontmoet die van Seattle de hele kustlijn af aan het fietsen in naar Key West Florida. Super aardige gast, vond het heel cool wat wij met de family doen.... maar wij vonden hem nog veel cooler. Hij rijdt die hele afstand op een éénwieler....
Er is altijd een baas boven Bie
Foto’s zien? Kijk op Instagram: 4bietjes