Dag 3 Tillamook - Otis

Dag 3
Datum 24 juli
Van Tillamook
Naar Otis/Lincoln City
Afstand 88KM
Vertrek 7:45
Aankomst 15:15
Het Weer Zonnig, best warm. Onbewolkt

Iedereen weet het – eten is het allerbelangrijkst als je zware inspanningen moet leveren. Gisteren hebben wij op: Een stevig ontbijt, een gore hamburger, een snickers en een gore mini-magnetron-maaltijd geleefd. Onze RV is wat gammel (Mila zakt door haar eigen bed heen) en daarbij komt dat we geen beddengoed hadden alleen wat dunne lakenzakken, terwijl om het kwartier de airco aanging om de temperatuur naar 70F te brengen.... kortom, het voelt een beetje als een nacht in de cel als we wakker worden.
Maar het landschap is schitterend en er is geen wolkje aan de lucht – dus snel fietsen oppakken en naar Tillamook, de belangrijkste stad in de omgeving. Stad... 8 straten en een treinstation. Maar meer bewoonde wereld dan we de afgelopen 100KM gezien hebben. En – BRILJANT – de Dutch Mill Diner die om 7 uur ’s morgens al ontbijt doet. We maken er grapjes over met de aanstekelijk uber-enthousiaste serveerster die er niets van begrijpt. En deze zaak is 100% Grease: fifties aankleding, fifties muziek, fifties menukaart: he-le-maal fantastisch. Dus we hebben het verdiend en nemen het meest zware ontbijt dat ze hebben, met veel koffie. Lekker een uurtje back-in-time!
We vervolgen onze trip via de highway. We hebben ’s morgens de route nog wat aangepast – de Garmin is wat van slag (daarom voor de Strava-volgers: 2 afstanden). De highway is prima te doen en je raakt gewend aan het vluchtstrook fietsen maar er is best veel verkeer. Elke keer die giga-vrachtwagens en mega campers (vaak met de SUV als aanhanger er achter) is niet heel erg relaxed. Uiteindelijk verlaten we de highway en rijden we over glooiende weg aar de kust. Hier geen eindeloze farmlands met hillbillies meer: het landschap is datgene wat we kennen uit Western films: ruig, grillige bergen, heet, jungle. Zelfs Mila en Vicci zeggen spontaan dat ze dit schitterend vinden.
Uitendelijk, daar is’ ie dan, de Pacific Ocean! Compleet verlaten stranden, woest beukende golven tegen de rotsen: WAUW! Met een paar pittige klimmetjes gaan we op weg naar Pacific City. We passeren Cape Kiwanda– surfers, vissers, coole strandtenten, mooie stranden en veel andere fietsers op terrasjes. De dames willen hier koffiebreak doen maar Ilco gaat liever door naar Pacific City – daar heb je vast nog meer hippe koffie-barretjes, ’t is immers een City. Na een woordenwisseling op straat waar de surfdudes voor stil blijven staan rijden we chagrijnig door naar Pacific City, zo’n 3KM verderop.
Dat blijkt dus de zoveelste molshoop langs een doorgaande weg met een naam te zijn. Er is hier dus niks. Dan maar terug.... dankjewel Ilco.... Dus dan toch koffie in Cape Kiwanda is prima, heerlijk gebak en beetje kletsen met de tientallen fietsers. We hebben er al 50 KM opzitten, we voelen onze benen – we hadden graag de rest van de dag hier gebleven en dan nu beginnen met een schoonheids-slaapje. Dat zou lekker zijn!
Maar we moeten door: we vervolgen de kustweg, die overgaat in onze favoriete highway (met heel smalle vluchtstrook). Vicci zit er al een beetje doorheen, maar het zwaarste moet nog komen – 2 serieuze beklimmingen. Volgens Garmin is de 2e helling 7Km lang achterlijk steil – kortom, een echte Bietjes-helling. We overwinnen helling-1 met gemak, maar de 2e is een mean motherf***er. Langs zo’n gevaarlijke weg met veel zwaar verkeer blijven we altijd bij elkaar. Ilco voorop en omdat Vicci stuk zit zij direct daarachter. Deze helling is weer fijn dik boven de 10% en het verkeer raast vlak langs ons. Bijna-ramp 1 gebeurt na een paar kilometer, op het super-steile stuk: Mila raakt half in paniek en probeert als een gek nog lichter te schakelen. PATS! Ketting er af – waardoor ze stilvalt. Nicolette kan haar alleen ontwijken door naar links te sturen – waar net een vrachtwagen aankomt. Die toetert en snijdt de auto achter hem om Nicolette weer te ontwijken....... (even ademhalen) ..... we leven nog .... Ilco legt de ketting er weer op en is zo boos dat hij niet eens meer kan schelden, Nicolette is zo geschrokken dat ze even niks meer kan zeggen..... Goed, bijna-ramp 2 sluit daar perfect op aan. Ilco en Vicci staan hoger op de berg en wachten tot Nicolette en Mila op gang komen zodat we weer als treintje omhoog gaan. In de verte komt een vrachtwagen.... “aftellen... 3-2-1- “Vicci, lets go!”” Vicci blokkeert de hele vluchtstrook, de vrachtwagen komt er aan, Mila is nu een paar meter bij Vicci vandaan... en Vicci is bang, ze blijft staan. Mila moet zo gaan uitwijken, vrachtwagen is bijna naast haar. Ilco schreeuwt de longen uit zijn lijf en net op tijd begint Vicci te rijden..... (weer even ademhalen) .... weer net geen ongeluk .... We leggen nu heel, heel, heel dringend aan de dames uit dat alles draait om vertrouwen. Zo gaat dat bij profs, zo gaat dat in de sport, zo moet dat ook bij ons gaan. Als kleuters knikken de meiden ... hopelijk blijven deze 2 ervaringen ze voor altijd bij...
Zonder verdere problemen, maar wel met stijven benen, rijden we naar onze volgende slaapplek. Weer een RV-Camp. Heel bijzonder, want deze is nieuw. Het is een oude school, waar een stel idealistische eigenaren iets van willen maken. Ze hebben al personeel en de gastvrijheid is enorm – struktuur totaal afwezig. Iedereen is met tientallen klusjes tegelijk bezig, het is grappig-chaotisch en we krijgen een rondleiding door de gebouwtjes – die meer weghebben van een mega tweedehands spullen magazijn dan van een camping. Maar we voelen ons enorm welkom, mogen gebruik maken van de badkamer in het gastenhuis en we krijgen een joekel van een RV om in te verblijven. Om de 5 minuten wordt aan ons gevraagd of alles OK is (zeker!). De enige convenience store binnen 20KM zit 2min wandelen verderop – het lijkt potverdorie wel vakantie!

Foto’s zien? Kijk op Instagram: 4bietjes