Dag 15 Tomales - San Francisco

Dag 15
Datum 5 augustus
Van Tomales
Naar San Francisco (End of Part 1)
Afstand 93
Vertrek 8:30
Aankomst 15:00
Het Weer Start mistig, beetje koud – daarna top weer, alleen bij SanFran beetje mist

Om met het einde te beginnen: We zijn er, we hebben het gehaald. Na bijna 1.400 kilometer, waarvan zo’n beetje geen meter vlak, zijn we aangekomen in San Francisco. Hotel in centrum, mega-grote kamer op de 2e verdieping dus het hele hotel heeft genoten hoe wij de fietsen meenamen met het liftje – hahaha .... we zijn er, WestCoast US deel 1 zit er op!!! Wat een avontuur. High Fives en Family Hugs (niet te lang want de kinderen vinden dat Ilco stinkt)
De dag begon al top. Tomales is letterlijk alleen maar een kruispunt, 10 gebouwtjes allemaal in Western Style – het voelt als 200 jaar terug in de tijd. Schuin tegenover ons fantastische hotel zit een bakker die is “open until we are sold out”. Super koffie, heerlijke cakes en leuke vrouwelijke eigenaren. We zitten in de mist op de patio, de heuvels die we over moeten doen mysterieus aan.
Om 8:30 stappen we op – zoals we gewend zijn is het echt alleen maar op-en-neer (en weer heel erg op en heel erg neer). We rijden langs de rivier, de omgeving voelt als een sprookje en af en toe steken er herten over die ons net zo interessant vinden als wij hun. En ook onze vrienden de adelaars zweven weer met tientallen met ons mee. Dit gaan we echt missen, die overweldigende natuur. Vanmiddag weer in de stad, de meiden kijken er naar uit – maar 2 weken platteland zijn we van gaan houden. We klimmen en dalen langs de baai waar kleine dorpjes leven van de oesters. Grappig, de huisjes en boten lijken houtje-touwtje, maar de oestervissers houden wel van Tesla’s Porsches en andere bovenmodale auto’s die voor die halve krotten staan. We kunnen gratis oesters langs de weg eten maar het is 9 uur ’s morgens – we moeten door.
Het verkeer bestaat uit fijne middenklassers, en hoe dichter bij de stad, hoe duurder (en schoner, en jonger) de auto’s. Geen Pick-Ups of Mega-SUV’s meer. En... fietspaden!!! Het moet niet te makkelijk worden.... (de heuvels blijven gemeen steil). En waar herken je ontwikkeling nog meer aan? Honderden wielrenners die we de hele dag tegen komen. Bij een bakker/grocerie/cafe hebben we voor het eerst sinds dagen échte vérse broodjes met ... vis! Hallo bewoonde wereld, we houden van je!
We rijden Fairfax binnen – vanaf hier is het eigenlijk één grote stad. Bij een fietsenzaak (vandaag ook ontelbaar veel gezien) laten we naar Vicci’s voorrem kijken (schijfrem, durft Ilco niets aan te doen) Eén blik van de jongen van de shop is voldoende: Totaal versleten. Reparatie kost 20 dollar... maar net als afgelopen week is Nicolette weer eens meegelopen de shop in. Dus gaan we 150 dollar armer weg, want die zonnebril.... die had ze écht nodig. Ilco heeft de afgelopen al genoeg uitgegeven aan wielersport toch.. Nou ja, het blijkt dat de shop in de jaren 70 opgezet is door de Founders of Mountainbiking, dus we krijgen er gratis historie en emotie bij!
Mila en Vicci glibberen door de straten van Fairfax tot en met Sausalito. De ene voorstad van SanFran is nog leuker dan de ander, overal mensen, shops, jongens die naar hun kijken, mooie jongens om naar te kijken: Puber-Walhalla dus. Je moet er 2 weken voor afzien, maar alles is vergeten – De Bay Area is volgens de meiden de best place in the universe.
We moeten alleen de Golden Gate nog over, die grotendeels in de mist hang.. Via de super-steile wegen van Sausalito gaan we omhoog waar allerlei zwaargewichten per fiets naar downhill zelfmoordpogingen doen. (Vanuit SanFRan begint het vlak, terug gaan die 1-tonners met de fietsbus). Wij gaan dus tot aan bijna-kotsen zo diep, maar dan zijn we er. Het is een geweldige ervaring, misschien door de mist nog wel magischer. Mila voorop, die douwt iedereen opzij die voor ons rijdt/loopt/tegemoetkomt. Goed zo Mila! Want op en rondom de brug zijn alleen maar massa toeristen die ook proberen te fietsen. Degene zonder ervaring haal je er zo uit.
En dan ineens zijn we er: San Francisco. SelfieTime, nog 2 killer-hills op en dan rijden we zomaar down-town. We made it!! Het verkeer is ruw, veel getoeter, onbeschoft. Personeel van het hotel is ongeinteresseerd... kortom: Welkom in de bewoonde wereld – niks mis mee.
We zijn moe en trots. We hebben overal pijntjes, de billen van ons allemaal zijn rauw en gedeeltelijk ontvelt. WestCoast US was een on-ver-ge-te-lijk avontuur. Je snapt het pas als je het ervaart, wat een andere wereld.
Komende dagen ‘doen’ we SanFran, daarna stappen we in een SUV wat verder naar de toeristische wereld. Maar: We moeten nog vervoer voor de fietsen regelen, de fietsen moeten nog een week ergens anders slapen en er zal vast wel weer iets onverwachts voorbij komen. We houden ons dagboek bij en morgen (vooral voor onszelf): totalen en statistieken
Foto’s zien? Kijk op Instagram: 4bietjes