Dag 7: Ende - Bajano
Blijf op de hoogte en volg Nicolette
04 Augustus 2018 | Indonesië, Ende
Zaterdag 4 Augustus
Van: Ende
Naar: Bajano <30min er buiten hoog op de vulkaan>
Weer: ‘s morgens perfect fietsweer, s middags heet. In de bergen dikke wolken en vette druppels
Ende is een beetje bende. Havenstad, vrijwel niemand spreekt engels, de regen maakt het er niet beter op. Aan de zuidkust van Flores wonen de meeste Moslims en die concentreren zich in Ende. Soekarno (die heilig is hier) heeft er een aantal gewoond (door ons als bezetter daar naartoe verbannen). Ook Soekarno was moslim.
Heel verhaal maar de stammen- en religieuze scheidslijnen zijn hier scherp. De traditionele bewoners waren jagers en verzamelaars met ‘we zien wel wat de dag brengt’ mentaliteit. Beetje pompiedom, het eten valt van de boom “het leven gaat zoals het gaat” kortom ultiem relaxed (want lui is een rotwoord). De moslims en chinezen hier zijn al honderden jaren immigranten en werken hard voor hun bestaan. Zij zijn over het algemeen rijker en dat zie je goed terug in de regio- betere huizen, meer bezit, netter en schonere omgeving.
Vandaag is het zaterdag. Fijn hoor om half 5 worden we gewekt door de moskee die naast het hotel staat. Lekker wakker worden, beetje vroeg.... Kinderen gaan gewoon naar school om te sporten en voor festiviteiten. Onze ontvangst is overal nog hartverwamender. Iedereen maakt foto’s van ons, zwaait, rent het huis uit als we langsfietsen. Wij zijn “Buleh”, oftewel vriendelijk woord voor bleekscheten. Ook al zien ze heel soms buleh-fietsers, ze hebben soms wel eens een vrouw maar nog NOOIT meisjes dit zien doen. Mila en Vicci zijn Flores-Stars! Jongens rennen mee, een puber op brommertje komt naast Mila rijden om een praatje te maken (Mila kleurt lekker ), Vicci vergeet dat ze af en toe baalt van de beklimmingen als ze aangemoedigd wordt langs de kant (he Miss he Miss).
Allemaal super net als de route. Het glooit langs de prachtige kust. De jungle is dichtbegroeid met bananenbomen, kokos, bamboe en nog veel meer waardevols. Tientallen Indo’s zijn bezig met hakken en verzamelen met gigantische messen, soort kleine zwaarden. En met die moordwapens zwaaien ze dan enthousiast naar ons. Niemand raakt gewond maar dit is spannender dan in de film.
De klimmetjes zijn pittig maar Mila gaat als een speer en trekt veel aandacht. Vicci haakt aan in het wiel van Ilco net voor Nicolette. Jimmy probeert t... maar gaat na 10 kilometer uitgeput in de pick up zitten. Arme Jimmy, iedere dag er uit gereden worden door meisjes...
Na verloop van tijd worden de rotsen en de bergen blauw: kobalt, azuur, turquoise en nog meer varianten. De stenen die door de zee meegenomen en teruggespuugd worden zijn waanzinnig mooie steentjes, kiezels, stenen en keien waar in het westen grof geld voor wordt betaald. Hier pakken we ze zo op, terwijl letterlijk een meter verder vrouwen ze in zakken doen en proberen te verkopen. Happy selling, de meiden verzamelen zelf wel een paar kilo. Maakt ze hier niks uit, ‘het leven gaat zoals het gaat’.
Vanaf het blauwe strand gooien we de fietsen op de pick up en rijden de bergen weer in. Raampjes open en o-v-e-r-a-l worden we toegejuicht. Op zaterdag zijn s middags sportwedstrijden waar kids op vrachtwagens naartoe gaan. Hele verkeersopstoppingen ontstaan als wij langsrijden. En maar zwaaien. We hadden Mila en Vicci wel 100x kunnen uithuwelijken.
De lunch is supersimpel in een restaurantje bovenop de berg. Weer niemand die engels spreekt. Maar het eten is prima. Je wilt niet weten hoe ze afwassen maar recyclen is een kunst - zullen we maar zeggen.
Na de lunch stappen we op de fiets in een dorpje. De crew pakt de fietsen van de pick up, terwijl wij slokje nemen, helm voorzien van GoPro, oftewel de gebruikelijke voorbereidingen. Ondertussen loopt het hele dorp uit .... voor ons. Tientallen kinderen circelen om ons heen. Letterlijk alle huizen zijn leeggelopen, de tuintjes staan vol. Mensen juichen, zwaaien en maken foto’s. De kinderen zijn heel beleefd maar duidelijk: Mila en Vicci zijn nu Official Superstars. We gaan met alle kinderen op de foto, we maken een filmpje - hoop kippenvel momenten.
Mila besluit ter plekke: “Deze mensen zijn zo puur, ik ga volgend jaar terug - ik begin een stichting om ze te helpen - ik ga iets doen voor ze”. Hartverwarmend, van zeikpuber tot Zuster Mila.
De weg die we fietsen is fantastisch. Op en neer, over een nieuwe weg die nauwelijks gebruikt wordt. De huizen zijn van steen sommigen hebben zelfs tuintjes. Dit is een rijker gedeelte maar (eerlijk) hier meer moskeeen. Lijkt er toch op dat dat met elkaar te maken heeft. De omgeving is sprookjeachtig mooi. Top fietsen en Jimmy houdt vol! Onder de vulkaan ( een van de vele op Flores) door rijstvelden en bamboejungle. Natuurlijk weer alle toejuichingen. Het went nooit het blijft gewelig
We eindigen bij de Hot Springs. Wij betalen 4 euro... de locals niks. Heerlijk hete bronnen zonder enige bijzonderheid. De locals gebruiken het voor hun wekelijkse warme bad en zijn druk met washand en shampoo. Wij hangen in de bron en liggen in de warme waterval.
Lichtjes naar zwavel stinkend stappen we de auto in. Het is een stuk rijden naar het hotel. Het begint te regenen of het zijn we wolken, maar ineens is het fris.
Bovenop de berg ligt het hotel. We komen aan in het donker en hebben nu 30keer iemand net niet doodgereden. Het is bewolkt, donker en de weg is smal kronkelig onverlicht en steil op en neer. Tientallen locals wandelen bepakt en bezakt langs de weg en brommers zijn standaard niet verlicht. Maar wij leven nog.
We krijgen twee boho-style bungalows. Een voor de meiden en een voor ons. Bungalow: dit zijn nagebouwde koningshutten die de stammen hebben. Adembenemend tegen de vulkaan aangebouwd, superdeluxe en helemaal nieuw. Beter wordt het niet meer. Dit is honeymoon de luxe. De meiden (eigen bungalow) willen een paar dagen extra blijven (helaas). Een terras boven de helling, overdekt met tweepersoons ligbed aaaaaaah wwwwwauwww.
De dag zit er op. We mogen naar bed ... in de konings bungalow. Dat wordt genieten.....
Van: Ende
Naar: Bajano <30min er buiten hoog op de vulkaan>
Weer: ‘s morgens perfect fietsweer, s middags heet. In de bergen dikke wolken en vette druppels
Ende is een beetje bende. Havenstad, vrijwel niemand spreekt engels, de regen maakt het er niet beter op. Aan de zuidkust van Flores wonen de meeste Moslims en die concentreren zich in Ende. Soekarno (die heilig is hier) heeft er een aantal gewoond (door ons als bezetter daar naartoe verbannen). Ook Soekarno was moslim.
Heel verhaal maar de stammen- en religieuze scheidslijnen zijn hier scherp. De traditionele bewoners waren jagers en verzamelaars met ‘we zien wel wat de dag brengt’ mentaliteit. Beetje pompiedom, het eten valt van de boom “het leven gaat zoals het gaat” kortom ultiem relaxed (want lui is een rotwoord). De moslims en chinezen hier zijn al honderden jaren immigranten en werken hard voor hun bestaan. Zij zijn over het algemeen rijker en dat zie je goed terug in de regio- betere huizen, meer bezit, netter en schonere omgeving.
Vandaag is het zaterdag. Fijn hoor om half 5 worden we gewekt door de moskee die naast het hotel staat. Lekker wakker worden, beetje vroeg.... Kinderen gaan gewoon naar school om te sporten en voor festiviteiten. Onze ontvangst is overal nog hartverwamender. Iedereen maakt foto’s van ons, zwaait, rent het huis uit als we langsfietsen. Wij zijn “Buleh”, oftewel vriendelijk woord voor bleekscheten. Ook al zien ze heel soms buleh-fietsers, ze hebben soms wel eens een vrouw maar nog NOOIT meisjes dit zien doen. Mila en Vicci zijn Flores-Stars! Jongens rennen mee, een puber op brommertje komt naast Mila rijden om een praatje te maken (Mila kleurt lekker ), Vicci vergeet dat ze af en toe baalt van de beklimmingen als ze aangemoedigd wordt langs de kant (he Miss he Miss).
Allemaal super net als de route. Het glooit langs de prachtige kust. De jungle is dichtbegroeid met bananenbomen, kokos, bamboe en nog veel meer waardevols. Tientallen Indo’s zijn bezig met hakken en verzamelen met gigantische messen, soort kleine zwaarden. En met die moordwapens zwaaien ze dan enthousiast naar ons. Niemand raakt gewond maar dit is spannender dan in de film.
De klimmetjes zijn pittig maar Mila gaat als een speer en trekt veel aandacht. Vicci haakt aan in het wiel van Ilco net voor Nicolette. Jimmy probeert t... maar gaat na 10 kilometer uitgeput in de pick up zitten. Arme Jimmy, iedere dag er uit gereden worden door meisjes...
Na verloop van tijd worden de rotsen en de bergen blauw: kobalt, azuur, turquoise en nog meer varianten. De stenen die door de zee meegenomen en teruggespuugd worden zijn waanzinnig mooie steentjes, kiezels, stenen en keien waar in het westen grof geld voor wordt betaald. Hier pakken we ze zo op, terwijl letterlijk een meter verder vrouwen ze in zakken doen en proberen te verkopen. Happy selling, de meiden verzamelen zelf wel een paar kilo. Maakt ze hier niks uit, ‘het leven gaat zoals het gaat’.
Vanaf het blauwe strand gooien we de fietsen op de pick up en rijden de bergen weer in. Raampjes open en o-v-e-r-a-l worden we toegejuicht. Op zaterdag zijn s middags sportwedstrijden waar kids op vrachtwagens naartoe gaan. Hele verkeersopstoppingen ontstaan als wij langsrijden. En maar zwaaien. We hadden Mila en Vicci wel 100x kunnen uithuwelijken.
De lunch is supersimpel in een restaurantje bovenop de berg. Weer niemand die engels spreekt. Maar het eten is prima. Je wilt niet weten hoe ze afwassen maar recyclen is een kunst - zullen we maar zeggen.
Na de lunch stappen we op de fiets in een dorpje. De crew pakt de fietsen van de pick up, terwijl wij slokje nemen, helm voorzien van GoPro, oftewel de gebruikelijke voorbereidingen. Ondertussen loopt het hele dorp uit .... voor ons. Tientallen kinderen circelen om ons heen. Letterlijk alle huizen zijn leeggelopen, de tuintjes staan vol. Mensen juichen, zwaaien en maken foto’s. De kinderen zijn heel beleefd maar duidelijk: Mila en Vicci zijn nu Official Superstars. We gaan met alle kinderen op de foto, we maken een filmpje - hoop kippenvel momenten.
Mila besluit ter plekke: “Deze mensen zijn zo puur, ik ga volgend jaar terug - ik begin een stichting om ze te helpen - ik ga iets doen voor ze”. Hartverwarmend, van zeikpuber tot Zuster Mila.
De weg die we fietsen is fantastisch. Op en neer, over een nieuwe weg die nauwelijks gebruikt wordt. De huizen zijn van steen sommigen hebben zelfs tuintjes. Dit is een rijker gedeelte maar (eerlijk) hier meer moskeeen. Lijkt er toch op dat dat met elkaar te maken heeft. De omgeving is sprookjeachtig mooi. Top fietsen en Jimmy houdt vol! Onder de vulkaan ( een van de vele op Flores) door rijstvelden en bamboejungle. Natuurlijk weer alle toejuichingen. Het went nooit het blijft gewelig
We eindigen bij de Hot Springs. Wij betalen 4 euro... de locals niks. Heerlijk hete bronnen zonder enige bijzonderheid. De locals gebruiken het voor hun wekelijkse warme bad en zijn druk met washand en shampoo. Wij hangen in de bron en liggen in de warme waterval.
Lichtjes naar zwavel stinkend stappen we de auto in. Het is een stuk rijden naar het hotel. Het begint te regenen of het zijn we wolken, maar ineens is het fris.
Bovenop de berg ligt het hotel. We komen aan in het donker en hebben nu 30keer iemand net niet doodgereden. Het is bewolkt, donker en de weg is smal kronkelig onverlicht en steil op en neer. Tientallen locals wandelen bepakt en bezakt langs de weg en brommers zijn standaard niet verlicht. Maar wij leven nog.
We krijgen twee boho-style bungalows. Een voor de meiden en een voor ons. Bungalow: dit zijn nagebouwde koningshutten die de stammen hebben. Adembenemend tegen de vulkaan aangebouwd, superdeluxe en helemaal nieuw. Beter wordt het niet meer. Dit is honeymoon de luxe. De meiden (eigen bungalow) willen een paar dagen extra blijven (helaas). Een terras boven de helling, overdekt met tweepersoons ligbed aaaaaaah wwwwwauwww.
De dag zit er op. We mogen naar bed ... in de konings bungalow. Dat wordt genieten.....
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
