Dag 6: Moni - Ende

Vrijdag 3 augustus
Van: Moni
Naar: Ende
Wat: eerst wandelen, dan fietsen
Het weer: Eerst bewolkt dan zon dan regen. Warm maar niet heet

Deze ochtend gaat om 3 uur onze wekker. Moeizaam worden we wakker - dit zijn tijden die niet bij een ‘vakantie’ passen voor ons gevoel. Gisteravond nog lekker met onze gids-crew uit eten gegaan, wij trakteren. Was hartstikke gezellig en werd beeindigd door een gigantische hoosbui. Tussen twee hozen door redden we het naar onze kamers - een verbouwde schuur achter het erf van een boer met 3 simpele kamers en een veranda. De regen klettert keihard op de golfplaten daken van de boer. Nooit geweten dat dat zoveel lawaai kan maken.

Gelukkig is het om 3 uur droog en lichtbewolkt. Onze crew pikt ons om 4 uur op en suf en slaperig rijden we in het pikkedonker tegen de berg op, op weg naar de top van de vulkaan en hopelijk een prachtige zonsopgang.
De weg kronkelt omhoog en in de verte zien we een paar andere lichtjes. We zijn een van de eersten (mag ook wel om deze tijd) De weg wordt slechter omdat er aan gewerkt wordt, glibberen omhoog, onze fiets pick up glijdt achter ons aan. Het is aardedonker en niet en veilig en ineens ..... staan we stil.
De eerste auto van de kolonne is in de modder tot stilstand gekomen. Er is geen doorkomen meer aan. De regen en modderstromen maken de weg onbegaanbaar. Daar staan we dan.... dan maar lopen naar de top, we willen de zonsopgang en de drie gekleurde bergmeren wel zien. Daar zijn we zo vroeg voor opgestaan.
Jimmy de Gids gaat met ons mee - op zijn blote voeten! In het maanlicht ploeteren we naar boven. Vaak tot onze enkels in de modder en we glijden alle kanten op. Ilco stap een keer fout en staat letterlijk vast. Onze mooie modieuze sneakers zijn nu onzichtbaar zo vol modder zitten ze. We krijgen wat grip, de weg wordt iets beter en we zetten er een stevig tempo in. Jimmy op zijn blote voeten (held) raakt al snel achterop. Misschien zien we hem straks nog boven, maar het is donker en we willen graag de zonsopgang zien.
Met het zweet boven-billen-beneden bereiken we na anderhalf uur de top. Het is 10 voor 6, de wolken flarden om onze hoofden, het uitzicht over woeste en ruige bergen waar boven we lopen a d e m b e n e m e n d.
De vulkaan krater heeft drie meren, alledrie een andere waanzinnige kleur blauw. De zon komt op en de lucht kleurt goud, rood, geel - alles door elkaar. Je moet er achterlijk vroeg voor opstaan en letterlijk door t slijk gaan maar het is onvergetelijk. Wij zijn de eersten op deze plek en het is een intense mystieke ervaring (om 6 uur ‘s morgens) Selfie time!
Verderop gaat het naar een tweede top, over de kam van de berg met links en rechts loodrechte peilloze dieptes. Er staan wel hekjes maar in de wind en wolken kriebelt het toch een beetje.
Bovenop de top staat een monument waar we met een paar mensen en gidsen (uhm gidsen zijn ook mensen) genieten van het schouwspel van de licht, lucht en alle andere elementen. En terwijl we bibberend van de kou terug willen lopen, komt Jimmy aangestrompeld op zn blote voetjes, met een deken om. Hij valt neer bij het monument maar heeft het gered! Hij krijgt spontaan applaus van gidsen en andere mensen. We lappen hem op met hete koffie die ter plekke in een keteltje gekookt wordt en beginnen aan de afdaling - met Jimmy.

De bergbewoners hebben ondertussen begrepen dat tientallen toeristen naar boven en beneden willen. Wij charteren 5 jongens en mannen die ons met motortjes door de bagger naar beneden rijden. Kost 125 miljoen. We crossen door de oerbossen en de blubber. Zelfs de locals vinden het spannend en gillen en schreeuwen als ze de controle kwijtraken. Mila en Vicci happy dat ze achterop bij 2 local tieners zitten (die geen woord engels spreken) Het laatste stuk nog even zelf door de prut en dan zijn we bij de auto’s. Alles onder onze knieen centimeters dik onder de roodbruine bagger, maar een top-avontuur. En het is pas half 8.

Op weg naar beneden in een snelstromende bergrivier onszelf gewassen en de schoenen ontbaggerd. Daarna door voor een goed ontbijt en dan mogen we de fiets weer op.

De rest van de dag is geweldig. Na al het klimmen van gisteren is het nu dalen. Lekker hard!! We passeren paar lokale markten waar alle kramen hetzelfde aanbieden. De armoede van gisteren maakt plaats voor simpelheid. De kleuren spetteren van de huizen en de dorpjes af, we worden nog steeds door iedereen begroet en toeggejuicht. Hele schoolklassen staan te springen en joelen als we langskomen.
Het landschap is prachtig en meer gecultiveerd dan gisteren. Enorme rijsvelden, veel kleinschalige boertjes, soms een plantage. En dat alles terwijl we prachtig weer hebben en er ‘s avonds achterkomen dat onze ruggetjes verbrand zijn.

Helaas begint het te sputteren. Nicolette en de meiden zijn het snel met elkaar eens: te gevaarlijk, we gaan verder met de auto. En omdat dat kan.... geen ruzie om van te smullen tussen Ilco en Nic. Ilco rijdt verder, Jimmy fietst mee. De dames in de volgauto en daarachter de pick up met de fietsen.
Jimmy probeert Ilco bij te houden en Ilco vindt het wel prima zo. Lekker klimmen en dalen - en nu hoeft Ilco niet meer te wachten dus gaat al snel ruim boven de 60, door de regen. Slim is anders maar wel spannend.

Doorweekt (Ilco) en tevreden (de dames) bereiken we de havenstad Ende. Een Indonesische stad heeft geen echt centrum, alles bestaat uit wijken met simpele laagbouwhuizen en talloze kleine kraampjes en winkeltjes. En in en tussen de wijken een paar grote dagmarkten want supermarkten en zo - dat kennen ze hier niet.
Maar dus ook geen centrum zoals in Europese steden, met gezellige terrassen en horeca. De stad hier is een aaneenschakeling van druk verkeer, heel veel mensen die allemaal in groepjes rondhangen en van het ene naar het andere groepje bewegen en overal en altijd heel veel geluid.
Na de lunch met de crew frissen we ons op en rijden we met de auto door de stad. Maar er is dus niet zoiets als een ‘leuke bar’ of een centraal plein. Het is dan wel een havenstad, maar zelfs zeemanskroegen zijn niet te bekennen. En taxi’s hebben we ook nog niet gezien. Na een half uur rondrijden in de constante regen gaan we maar terug naar het hotel. Saai sfeerloos en slaapverwekkend, geen bar - maar de enige plek waar je wat kan drinken. Ende zal in de zon best leuk zijn, de kneuterigheid van de dorpjes is een stuk aangenamer.

Kortom: een topdag die waarschijnlijk met vroeg naar bed gaan zal eindigen.
De weersvoorspelling ziet er dreigend uit. Maar in de bergen kan het weer heel anders zijn, dus we zien het wel.