Dag 3 Ubud fietstoer

Dinsdag 31 Juli
Waar: Ubud en het noorden van Bali
Wat: Ontdekkings-fietstocht
Het weer: Bewolkt en lekker warm

Om half zeven gaat de wekker, om zeven uur ontbijt in het paradijs (want zo voelt deze oase toch wel) Vandaag gaan we eindelijk fietsen! Iets over 8 uur staat er een bus )16 personen) voor het hotel. Wij zijn de eersten, we pikken nog 2 zwitserse stellen met kinderen op (praten we de hele dag geen woord mee) en een Frans gezin (leuke mensen). Vervolgens is het rijden rijden rijden rijden en er komt maar geen eind aan de stad, de winkeltjes, de honderden schoolkinderen in uniform, de scooters, de tankstations, de tempels, de honderduizenden beelden die we zien.... het duurt ruim een uur voordat we iets van landschap zien. Dan zitten we al vrij hoog in de bergen. Dan blijkt ook hoe adembenemend mooi de jungle is. En.... geen fietser te zien, Als je dood wilt als fietser moet je op de doorgaande wegen gaan rijden. Wij zijn benieuwd waar we straks op uitkomen,
Eerste stop: een ecologische boer die koffie verbouwt. We krijgen een lesje hoe dit werkt - maar vooral dat ze het ecologisch vertantwoord doen. En terijl hij het vertelt kijken we naar een stuk gekapte jungle waar zijn plantage staat. 'Tuurlijk, hartstikke natuurvriendelijk. Wat ook leuk is, is dat sommige koffie met de hand gebrand wordt. Kijk, daar zit een soort oma-slaafje, in de hitte bij een open vuur, metertje afstand slechts, in een wajang 2 uur lang de boontjes te roosteren, terwijl ze ook nog de rook in ademt. Zal wel ecologisch zijn, maar oma schiet daar niks mee op. Wel hele lekkere koffie trouwens!
Wat onze eco-boer nog bijzonderder maakt, is dat hij koffie van de Luwak heeft. Oftewel rijpe bonen worden 's nachts opgegeten door Luwaks (een soort grote katten). Die poepen de boel uit. Die keutels worden verzameld en dan tot koffie verwerkt (door oma). Kost ongeveer 50 dollar per kopje, maar dan heb je ook wat!
We rijden door tot op de top van de berg waar we een soort brunch krijgen (3x raden: noedels en rijst), Daarna op naar de fiets - eindelijk. Overigens schitterend uitzicht op het gigantische bergmeer van Bali, dat de talloze subak (kanaaltjes) voedt die de rijstvelden weer van water voorzien.
Wij delen onszelf in bij het Franse gezin. En we hebben geluk: Ketut is onze gids. Flaporen, een grijns die nog breder is dan zijn toch all grappige gezicht, hij spreekt heerlijk engels met een accent en maakt de hele tijd door grappen. Zijn lange veel te grote trainingsbroek wappert lekker om zijn benen als we verhard en onverhard afdalen ("Bad Road is Good Massage" - "Men, when road is really bad, feel your nuts") . Ketut neemt ons mee door schitterende stukken Bali waar weinig toeristen komen. Hij legt ons uit dat Hindoes lekker flexibel zijn met hun geloof ("There is always a festival somewhere"), hij laat ons het fokken van vechthanen zien (sometimes it is not legal), we zien de echte armoede van het platteland en de blijschap van alle kinderen. Iedereen groet ons en roept "hello". Hij neemt ons mee naar het huis in een dorp (Een dorp is meer dan 10 huizen langs de kant van de weg) en legt ons uit dat Hindus met heel de familie in één huis wonen hun huis altijd bouwen naar de vier windrichtingen plus een tempel en een tuin (10% huis is tempel, 30% huis, 60% tuin om voor eigen gebruik te verbouwen) De keuken is een donker hok waar op houtvuur gestookt en gekookt wordt. En als er een huwelijk is moeten opa en oma hun kamers (Noord) opgeven voor 2 nachten - dan mag het bruidspaar even tekeer gaan. En ieder huis heeft een tempel, in iedere tempel (plus de rest van het huis) staat vol met standbeelden. Vandaar die enorme hoeveelheid standbeeldenwinkels langs de straat.
We zien een gigantsich varken dat (dood) ondersteboven aan 2 stokken hangt en door mannen gewoon over straat mee wordt genomen. Waarschijn om straks te roosteren voor het festival. Ook zien we duizenden honden: (Ketut: Every house has a dog, not a doorbell) In alle werkplaatsen, op de bouw, in de rijstvelden, op straat: Bijna overal lopen mensen op blote voeten. Wij moeten er niet aan denken, maar zij weten niet beter. Blijft raar om te zien om bijvoobeeld oma op haar gemak op haar blote voetjes over de scherpe keizeltjes te zien lopen.
Kortom, een fantastische tocht. Met het busje weer terug... en welkom in Bali. Zodra we de grens van de stad passeren staat het verkeer muurvast. We rijden langzamer dan stapvoets, wandelaars gaan stukken harder dan wij. Na een uurtje besluiten we toch maar te gaan lopen. Niet door de superdrukken Monkey Street (die uitkomt in Monkey Forest) maar een weg evenwijdig er aan. Dat blijkt de yoga straat te zijn. Tientallen yoga-scholen, en minstens zoveel soms zweverige westerlingen lopen over de mega drukke straat. Als we ergens een biertje gaan doen (het hotel is nog ver en het verkeer staat stil) wordt ons door andere bezoekers uitgelegd dat Ubud yoga hoofdstad vande wereld is. Alle grote leraren zitten hier. En met yoga, toaisme, veganisme, ecologisme dus ook de moderne hippie - Brandnetelthee en geroosterde worteltjes en vooral veel baard, staart en vrouwen met okselhaar.... we moeten er even aan wennen.
Helaas moeten we het laatste stuk langs een drukke en zeer chaotische weg lopen. Ilco heeft er genoeg van en loopt voorop. De kinderen zeuren, Nicolette is humeurig. Ilco legt (pissig) uit dat er geen taxi te krijgen is omdat het zo'n chaos is en dat lopen sneller gaat. Mila schreeuwt dat Ilco zit te zeiken en Nicolette geeft - volgens Ilco- door te zwijgen Mila gelijk. Kortom, het was even wachten maar de gebruikelijke dingetjes spelen weer.
Als Ilco langs de drukke weg, geen voetpad, verkeer komt van achteren, hard en koppig doorloopt kijkt een motorrijder verschrikt achterom en roept Vicci "STOP!!!". Wat is er gebeurd, is Nic aangereden? Gelukkig niet, maar in haar bozigheid en onzekerheid vanwege het chaotische en gevaarlijke verkeer stapt ze schuin op de kant van de weg en valt ze. Rechterbeen open, linkerknie open, blauwe elleboog. Maar gelukkig niet geraakt - want het verkeer raast met milimeters langs ons.
Godzijdank staan we 5 minuten later voor het hotel. Opfrissen en even relaxen. De receptie vertelt dat het busje 2 uur geleden al terug had moeten zijn maar nog steeds vast staat. Wij hebben geen zin meer om heel ver te lopen, geen zin om langs de drukke we te lopen, dus we kijken aan de overkant van de straat: Een veganistisch restaurant.
Nic en de meiden zijn enthousiast, Ilco niet zo. Binnen allemaal moderne hippies (baarden, staartjes, lange jurken, vrouwen met okselhaar, alle gesprekken gaan over de zin van het leven) Ilco wordt steeds minder enthousiast, zeker wanneer blijkt dat ze HELEMAAL GEEN ALCOHOL SCHENKEN. Na een lange dag is er niks lekkerder dan een biertje en nu... een Chai-Tea met SOJA=melk....?? De meiden vinden het fantastisch, Ilco doet zijn best, hij vind het eten lekker maar had graag een op een andere manier gechilled dat met die ayeurvedische types om zich heen.
Het eten is fantastisch - zelfs zonder dierlijke ingredienten. We geven niet toe aan de drang om nog snel een Indonesische snack te halen en gaan naar de kamer. Morgen gaat 5:30 de wekker en rijden we 6:30 weg, op naar het vliegveld, op naar Flores.