Flores Maumere

Woensdag 1 Augustus
Van: Ubud (Bali)
Naar Maumere (Flores)
Wat: Vliegen en Strand
Weer: 's cohtends regen, 's middags zon, einde dag bewolking. Warm...

Om 5:30 gaat de wekker. Gisteravond zaten we nog aan een biertje op ons balkon toen we gebeld werden. Omdat de keuken pas om 7:00 opengaat, wilden ze ons graaag een breakfast-to-go meegeven. Of ze dat zo nog even af mochten gooien. 'Tuurlijk, wat een schatten die Balinezen!
Bepakt en bezakt lopen we de berg op naar de receptie waar onze driver staat te wachten. We zijn wel heel erg snel gewend geraakt aan de persoonlijke bendiening... moeten we nu ineens onze eigen rugzakken dragen. Hmmm, tijd voor een reset.
In de bus eten we ons ontbijtje op. Geen bami of nasi helaas, maar een zachtgekookt eitje, bananen, boterham en jus. Lekker hoor. Ondertussen wordt Bali wakker en is het al druk. Om 6:30 (half zeven) wordt bij sommige scholen al gesport, iedereen in uniform. Toeval of niet, maar het zijn alleen de meiden die er zo vroeg bij zijn. Voor de rest is het dus voor de zon echt op is al druk op de weg, bij de markten, bij de pompen, bij de scholen. Alleen nu is er geen toerist te bekennen, alleen die ene gek die die hard gaat lopen over de doorgaande weg. Het begint te regenen, eerst zachtjes, dan harder en dan heel hard. De duizenden op scooters hebben bijna allemaal poncho's aan, soms voor en achter zich nog een kind dat verborgen in een soort ponchotentje op de scooter zit.
Al slalommend door het verkeer en de duizenden schoolkinderen (allemaal in uniform) komen we ruim op tijd bij de luchthaven aan. Domestic Flights, inchecken en controle binnen 5 minuten. We zijn voorbereid op een derde-wereld achtig wachtruimte maar niets is minder waar. Omdat veel toeristen via Denpasar (Bali) vliegen naar andere bestemmingen, zijn er talloze geweldige zaken en natuurlijk een Starbucks. Maar ook 3 (drie) sportzaken waar een middelgrote stad in Nederland een puntje kan zuigen. En nog veel meer luxe shops en restaurant (Mega Ralph Lauren) De modale Indo kan dit niet betalen, maar de duizenden toeristen wel, en iedereen begint bij .... Starbucks (wij ook dus, maar Ilco neemt als enige een goede koffie). Zo gaat wachten snel.
Met een propellor vliegtuigje vertrekken we richting Flores. Probleemloze reis, half locals, half toerist. Maumere Airport is net iets meer dan een kale strip. Er komen en gaan 3 tot 4 vluchten per dag, alles gaat super relaxed. Trapje af, wandelen naar het gebouw waar iedereen in en uit loopt, schuifdeur wordt handmatig bediend, en bagageband is korter dan onze oprit.
Als we onze tassen hebben lopen we naar buiten waar onze niet engels-sprekende driver op ons wacht. We rijden een andere wereld binnen. Van Flexible Hindu naar Makkelijk Moslim. Geen standbeelden, geen offergedoe, geen relax-man style maar lekker aggressieve rijstijl, toetertoetertoeter, moskeen, her en der hoofddoekjes en meer testosteron. Onze driver rijdt nog aggressiever dan Ilco, houdt maximaal 10 centimeter achter zijn voorganger, haalt rechts en links in, rijdt moeiteloos tegen het verkeer in op een rotonde of doorgaande weg en heeft letterlijk zijn hand aan de toeter vastgeplakt. Zelfs Mila en Vicci (die echt wel wat gewend zijn met ilco) klagen er over. De airco is eco (dus alle raampjes open) en elke keer als we stoppen of langzaam rijden hebben Nicolette en Mila veel aandacht van de heren buiten de auto. Wegwerkers en andere dagloners doen hun kin omhoog, kijken stoer en laten zien hoe mannelijk ze zijn. Ilco krijgt vooral aandacht van de schoolmeisjes (Hello Mister, Hello Mister) - Kortom, heel anders dan Hindu-Bali.
Vanaf de extreem chaotische weg slaan we linksaf, een oase van rust in. Door een dorpje (meer dan 10 huizen bij elkaar) over een onverharde weg naar het strand. Daar is ons appartement voor ene dag - aan het strand. Heerlijke eenvoudige bungalows tussen de palmbomen aan het strand. Oppassen voor vallende kokosnoten. Bordje 's avonds alle spulletjes binnen halen zal er niet voor niets hangen, maar dat is dan ook het enige wat er niet close to perfection is. De baai is verlaten en ruig, met een prachtig strand en palmbomen. Eenvoudig restaurantje onder gedroogde palmbladeren, voetjes in het zand, wankel tafeltjes, slome bediening, prachtig weer.....
Het eten in het restaurant is fan-tas-tisch. Oma in de keuken, kleinkinderen in de bediening. Alles vers (daarom hebben ze ook niet alles, maar dat vertellen ze pas nadat je iets bestelt). Na een echt geweldige lunch schrikken we van de prijs - dit is zelfs voor Indo-begrippen niet duur. Maar alles klopt (pfew)
Op het strand maken we klein bivakje onder de palmbomen. Lekker zwemmen, slapen, beetje relaxen en... de nieuwe snorkermaskers uitproberen. Ilco was het niet met Nicolette eens (30 euro per stuk, 4x meenemen) maar er gaat een wereld voor ons open. Visjes, zanddiertjes, schelpen, koraal - schitterend, Met name Vicci en Ilco genieten van de onderwaterwereld, Mila en Nicolette genieten van hun rust en hun boek. En op deze manier kunnen we eindelijk de Nikon-camera onderwater proberen, en straks ook de GoPro. Alle overbodige :-) investeringen van de afgelopen jaren komen nu allemaal tot hun recht. Het kost wat, maar dan heb je uiteindelijk ook wat.
We blijven hangen op het strand, de zon gaat onder, met zo'n 20 mensen genieten we van dit moment. Mooier dan dit wordt het niet. Vissers in kano's op het water, flauwe lampjes op het strand, koud bier als je je hand opsteekt, palmbomen die ruisen verderop in de baai en de zon en de oranje lucht die langzaam met de paarse bergen samensmelten. Ondertussen kabbelt de branding..... closer to perfection....
Vanaf morgen... fietsen!!