11e Fietsdag Stadtsteinach -Fichtelberg

Datum 20 juli
Dag 11
Van Stadtsteinach
Naar Fichtelberg
Afstand 46 KM
Vertrek 8:30
Aankst 12:15
Weer 27 - 33 graden, zon en af en toe een wolkje, heet.
Bonus Serieuze beklimmingen, we gaan naar de wintersportgebieden

Gisteravond hebben we lekker bij de tent gegeten. We hebben allemaal fysieke en mentale pijntjes, Nicolette had even half uurtje voor zichzelf en haar zwaar

beschadigde billen nodig en de meiden zijn druk met zich uitsloven voor de puberjongens. Ilco zit aan grote stenen pullen bier, soort van happy en trots te zijn. Na

een paar liter bier en Radler dan toch maar koken, alhoewel we er geen zin meer in hebben. De spiritusbrander doet t prima, maar vlammen van 50cm hoog en een stuk

verschroeid gras lokt wel nieuwsgierige blikken van de buren uit. Maakt ons niks uit, uiteindelijk hebben we giga-pan met kerrie-rijst en kip die goed vult en ook nog

lekker is. Belangrijk, want de volgende etappe is kort maar één lange klim.
Omdat de rit naar Fichtelberg maar 45KM is doen we het rustig aan deze ochtend. Om half 9 fietsen we weg van de camping en het zweet stroomt bij iedereen nu al tussen

de billen door (wat voor Nicolette extra pijnlijk is). We dalen 3KM af, hetzelfde stuk als we gisteren geklommen hebben. Omdat we nu dalen is het even wennen: Ilco

vliegt bijna uit de bocht, Vicci redt het niet en gaat keihard het weiland in. Ze blijft op de fiets dus is het even schrikken en daarna heel hard lachen allemaal. In

het dorp is het naar links en omhoog. Omdat de weg door de weilanden loopt lijkt het wel of we lekke banden hebben - het gaat ineens heel traag. Maar we klimmen, en

stevig ook! Het is nog voor 9 uur en we zijn doorweekt van het zweet. Aan de horizon doemt het Fichtelgebergte op, daar moeten we omhoog. De warmte stijgt op vanuit de

bossen, de lucht trilt vanwege de hitte - dit wordt een lekker dagje.
We worden ingehaald door een paar mountainbikers die daarna net zo hard fietsen als wij - je zou bijna roepen "Opzij!". Maar net als we ons gaan ergeren..... zit er in

Neuenmarkt rechts van de weg een bakker. De 'Last Stop before the Top". We verwennen onszelf zoals gebruikelijk met taartjes (dat wordt afkicken als we straks weer

thuis zijn en geen 3.500 calorien per dag verbranden). Jammer dat we de mensen hier echt niet meer verstaan - Bayerisch is het dialect wat ze hier spreken en het heeft

niks met Duits te maken. Klinkt meer als rochelende paarden, allerlei klanken komen diep vanuit de keel - maar die mensen hier verstaan elkaar prima. Over 100KM is de

grens, spreken ze in Tsjechie hetzelfde mengelmoesje?
Vanuit Neuenmarkt gaan we alleen nog maar omhoog. De eerste kilometers gaan steil omhoog over een grindpad. Dat is stofhappen en extra veel kracht zetten. We rijden

door een bos en komen geen enkele andere fietser tegen. Waar zijn nou die honderden vakantie fietsers van de afgelopen week? Nu het echt zwaar wordt zien we niemand

meer.
Na het afzien over het grindpad komen we in Himmelkron en daarna Bad Berneck. Het steile klimmen wordt gewoon continu klimmen. Vanaf hier is het nog 25KM omhoog. Over

een prachtig pad door de bossen, asfalt!, rijden we boem-boem-boem in kolonne omhoog. Na een kilometer of 10 zucht Vicci dat het echt te zwaar wordt. Nicolette en Mila

rijden op kop, Ilco en Vicci vormen een duo en komen daar een stukje achteraan. De route gaat langs de Weisse Main, die vanaf de top komt. Om ons heen duizend tinten

groen, watervallen, de stromende rivier - en wij puffen daar langs omhoog. Het is echt een top-route, maar (natuurlijk) wel gewoon afzien.
Als we denken op de top te zijn komen de 15% hellingen - nu is het tong-op-je-voorwiel en doorbijten. Het zweet spuit van ons af, we rijden langs ski-verenigingen,

ski-hellingen en ski-liften. Het stadje Bischofsgrun is de eerste hotspot: 's zomers sportieve vakantiegangers, in de winter wintersport - dus veel leuke barretjes,

maar nog niks open.
We gaan door, weer van die fijne grindpaden die recht omhoog gaan. Nu vloeken we even, we dachten dat we er al waren. Helaas kunnen we Garmin en Boekje niet de schuld geven, het is gewoon nog 8KM. En die kilometers zijn zwaar. Eerst rijden we onder de skischanzen door (kleine en grote) waar een aantal liften gewoon werken en mensen omhoog gaan. Vanaf 1 augustus gaan de spingers weer trainen op deze schansen - en nu is het 35 graden.... geen vlokje sneeuw.
Daarna heftig omhoog. vicci houdt het tempo niet bij: ze heeft het gehad en gooit haar fiets neer. Daarna gilt ze heel de helling bij elkaar. Maar helaas, Mila,

Nicolette of Ilco moeten er om lachen en zijn niet van plan terug te komen. Uit woede stapt Vicci weer op haar fiets en knalt de berg op... wonderbaarlijk...
De route is prachtig, we zitten nu op 800 meter hoogte. Vanuit het bos komen we eindelijk weer op een normale weg en vlak daarna de camping. Alles doet ene beetje

pijn, maar de rest van de dag doen we helemaal niks meer. Biertje drinken, zonnetje liggen - lekker relaxen. De teller staan nu net onder de 1.000 KM, dus morgenochend

gaan we er doorheen. Nu.... relaxen aan een meertje. Het is hier 365 dagen per jaar vakantie (zomer en wintersport), dus we gaan onszelf als echte topsporters maar

eens even laten verwennen.