14e Fietsdag Pettneu - Mals 103 km

Dag 14 31 juli
Van Pettneu
Naar Mals/Malles (Italie/Zuid-Tirol)
Afstand 103 KM
Vertrek 9:15
Aankomst 17:15
Het weer Begin: Bewolkt, frisjes. Hoe later op de dag, hoe beter het weer. ’s Middags tussen 21 en 38 graden

Wat kan een warme douche en een goed bed toch hemels zijn. Topnachtje achter de rug, de extreme vermoeidheid zal ook wel een rol spelen. Nicolette was zo moe dat ze een spastische spier in haar bovenbeen had die haar af en toe wakker hield. Ilco verging van de dorst en werd wakker van het enorme noodweer, midden in de nacht. Mila en Vicci? Die sliepen dwars door alles heen en om half 8 moeten we ze echt wakker maken. De mevrouw van het guesthouse heeft uitgebreid ontbijt voor ons gemaakt, dus we nemen er echt de tijd voor. De weersverwachtingen zijn tegenstrijdig maar wel allemaal slecht: Veel regen en koud.... Omdat we niet weten hoe we de inspanningen van gisteren verwerkt hebben besluiten we lekker te gaan fietsen en bij Pfunds (na 50 KM, halverwege de voorgenomen rit) te besluiten een camping te nemen of niet.
We worden enthousiast uitgezwaaid, de meiden krijgen nog extra koekjes mee. Zelfs de professionele triathlete die kamp houdt in de guesthouse is onder de indruk (van de meiden maar ook wel van ons). Om kwart over negen gaan we weg.
Wat een onbeschrijfelijk mooie rit. De temperatuur valt niet tegen en het regent niet. De wegen zijn nat, dus voorzichtig, maar afdalen is zooooo lekker. Bij 50 kilometer per uur remmen, anders wordt het gevaarlijk. En het landschap, het uitzicht, de sneeuw op de toppen, de uitgestrekte bergen en de wolken om de toppen ... het is zo ont-zet-tend mooi! Je moet er voor afzien, maar dan heb je ook wat. We slalommen tussen skiliften door en rijden door verlaten dorpjes die in de winter echt bere-gezellig moeten zijn. We voelen ons klein en groot tegelijk, de woeste rivieren en de watervallen naast ons, boven ons en diep onder ons geven ons een gevoel van onoverwinnelijkheid. Alle 4 hebben we een smile van oor tot oor – KICKEN! dit zeg!!
20 kilometer lang dalen we af... dan moeten we bij Landeck bijna letterlijk rechtsaf om de laatste lange klim te ondernemen. 40 kilometer lang zullen we veel meer stijgen dan dalen, de laatste 7 kilomter haarspeldbochten en gemiddeld 7%-10% stijging. Of we dat vandaag of morgen doen hangt van het weer af. De eerste kilometers van deze klim (Pfunds-Rescchenpas) zijn niet mals: Stevige klimmetjes die venijnig pijn aan je benen kunnen doen. Maar we komen er lekker in en de omgeving vergoedt weer heel veel. De rivier is woest en ruig, diverse keren moeten we er overheen en het een genot om hier te mogen fietsen. We komen meerdere fietsvakantiegangers tegen en we denken: Als díe er overheen komen, dan moet ons dat toch zeker ook lukken.
Halverwege de rit naar Pfunds nemen we een lekker koffie met enorme stukken taart erbij. We kijken elkaar (alle 4) eens diep in de ogen: Het gaat goed, het weer is goed – zullen we maar besluiten om de hele rit in 1x te doen en dan morgen (=vrijdag) een rustdag te houden. Familiestemming – uitslag: 4 voor, 0 tegen. We nemen dus de 2e Alpenpas vandaag ook! Hup, weer verder. Langs Ried (dorp wat volledig op sport gericht is, aanrader voor volgende keer) en we halen mountainbikers in. “Hé eBikers” roepen ze – maar dit is bedoeld als compliment. We zullen ze nog een paar keer tegenkomen en ze moedigen ons telkens aan. Dat blijft toch wel bijzonder.
Pfunds.... ‘ No Way Back’ ....we gaan door. De kloof waardoor we rijden wordt smaller, nog maar 100 meter breed. We gaan de rivier weer over en dan... rijden we Zwitserland in. De kloof heeft een pre-historische schoonheid, ruig en onaantastbaar. We stijgen en stijgen (gemiddeld 8%) ongeveer 6-7 kilometer. De rivier kolkt nu beneden ons, de hellingen rijzen hoog op, de watervallen kletteren oorverdovend naar beneden...wauw!!!... nog even en dan komen de haarspeldbochten.... dachten we. We zijn er mentaal niet helemaal op voorbereid om ineens weer 4-5 kilometer te gaan dalen. ‘What the f*** ???’ Het klopt volgens de route helemaal, maar het voelt toch of je dingen dubbel doet...
Beneden aan de voet passeren we de grens Zwiterland-Oostenrijk weer. Een grens-restaurant is het enige gebouw, de intensieve controle van de grenswachten het enige wat er gebeurt. En over de brug over de rivier... beginnen de 11 haarspeld bochten. De laatste kracht-toer van de 4Bietjes voor deze vakantie. We tanken zoveel mogelijk calorien, drinken wat we kunnen en daar gaan we.
Omdat we ons er op ingesteld hebben, valt het niet tegen. Beneden op de brug is het 21 graden, maar die temperatuur loopt razendnel op naar 38 graden op de helling. Als een treintje gaan we omhoog, bocht na bocht na bocht. Niemand laat een gat vallen, niemand klaagt. Ilco geeft het tempo aan, Vicci volgt dapper, Mila doet het super en Nicolette haakt moeiteloos aan. Totaal doorweekt van het zweet bereiken we in 3 kwartier tijd de eerste top, op iets meer dan 1400 meter hoogte. Onderweg wordt door Nederlands klootzakken het bewijs geleverd dat iedereen in Europa beter kan autorijden dan lease-mietjes die als enige nog snel hun auto’s voor fietsers moeten gooien als ze ze inhalen. De rest van de wereld wacht netjes en gaat er ruim omheen. Voor de rest zijn ze het vermelden niet waard, ik hoop dat ze snel met voldoende snelheid een boom raken.
We verwennen onszelf met een giga-cola en genieten van het paradijselijke uitzicht. Dan weer op de fiets, nog 10Km naar de pas. Dat golft en daalt en stijgt (en stijgt nog meer) en we zigzaggen weer tussen skiliften door en dan ... passeren we de Italiaane grens. Bon Giorno!!! 300 meter later: Hoogste punt, we zijn er! Vanaf nu is het ‘ ongeveer’ afdalen tot aan Verona.
Dat valt nog even tegen, want we moeten om een groot stuwmeer heen waar we weer moeten klimmen. Mentaal gaan we dan even diep, maar gelukkig is dat maar 10 KM. Daarna gaat het met een rotgang, boven de 40 KM per uur de berg af. De komende ritten rijden we de Dolemieten uit, met veel meer dalen dan stijgen. We zijn de Alpen over!! Geen trein of bus genomen, en de omstandigheden waren extreem.... wat voelen we ons allemaal trots en voldaan – en wat zijn we toe aan een rustdag!
Camping gevonden, tentje opgezet, litertje bier en fris er in: Morgen een dagje relaxen. Daarna nog 3 dagen.... Jammer dat het straks voorbij is (maar we zijn er nog niet)