13e Fietsdag Feldkirch - Pettneu 78 km
Blijf op de hoogte en volg Nicolette
30 Juli 2014 | Oostenrijk, Pettneu
Dag 13 30 juli
Van Feldkirch
Naar Pettneu (Tirol)
Afstand 78 KM
Vertrek 8:45
Aankomst 16:45
Het weer Nat, regen, mist, wolken, koud, (heel, heel koud). Geen zonnestraal gezien. Temperatuur tussen de 15 en 9 graden
Gisteravond waren we te moe om nog 20 minuten naar het centrum van Feldkirch te wandelen. Dus zijn we de Chinees tegenover de herberg ingelopen. Leuk – de namen van de gerechten zijn hetzelfde, maar enige overeenkomst met de Hollandsche Chinees is niet te ontdekken. Smaakt wel prima en we eten tot we niet meer kunnen: Nog één nachtje slapen en dan wacht de Arlbergpass – 60 kilometer stijgen waarvan de laatste 20 serieus heel zwaar. Plus een hele slechte weersverwachting... Iedereen is gespannen: Ilco positief (“joepie! We gaan...”), Nicolette bezorgd (“...pijn in mijn buik en schouders...”) en de meiden nieuwsgierig (“...hoe lang duurt zo’n klim...?”)
Na het eten besluiten Ilco en Mila nog korte wandeling te maken en wat flesjes drinken te halen. Blijkt dat er schuin tegenover het hostel een geweldig goede fietsenmaker zit die om 9 uur nog steeds bezig is. Bordje op de deur zegt dat hij morgen om 8:30 open gaat. Dat komt goed uit, dan kan hij naar Nicolettes wiebel-wiel kijken. ’s Avonds om 10 uur vallen bij de oudere Bietjes de luikjes ook dicht, Mila en Vicci sliepen toen al meer dan een half uur.
Prima ontbijtje in de hostel en terwijl Ilco de tassen op de fiets zet en de kettingen weer olie geeft (moet nu iedere dag met dat slechte weer) loopt Nicolette naar de fietsenmaker. Hij is onder de indruk van Nicolette (haar verhaal natuurlijk...) en helpt meteen. 10 seconden later staat het vast: Achterband versleten, binnenband komt er bijna doorheen. Daar kan je geen 50 kilometer meer mee rijden. Poeh – je moet er niet aan denken dat tijdens een beklimming of afdaling je een klapband krijgt.... Snel een nieuwe buitenband er omheen dus (doet ‘ie een stuk sneller dan Ilco). Nicolette informeert ook snel nog even naar de trein (“....stel je voor dat we het toch niet redden...”).
We worden letterlijk uitgezwaaid door de fietsenmaker. Hij waarschuwt ons voor het slechte weer en het lijkt wel of hij ons ‘vaarwel’ zegt – toch geen slecht voorteken? De eerste kilometers zijn geweldig. Het stijgt lekker, het landschap is prachtig en het weer best aangenaam. Ongeveer 14 graden en het is droog. De kloof is hier kilometers breed (aan het eind wacht de Arlbergpass) maar de wolken zijn laag en dreigend. We zien de toppen van de bergen niet eens. Jammer van het uitzicht, wie weet wat we straks tegenkomen.
De eerste 25 kilometer stijgen we licht, langs de woest stromende rivier de Au (waar Oostenrijk zijn naam aan dankt). Nicolette is een beetje stil (“...spanning...”) de kids kwebbelen honderduit en ongemerkt klimmen we al aardig wat meters. Bludenz is de laatste serieuze stad, maar heeft meer weg van een nederzetting. Daarna is het letterlijk naar links.... No Way Back voor de 4Bietjes. Het stijgt direct flink (5%-7%) en het pad is onverhard. Een prachtige bosweg omhoog, overal om ons heen watervalletjes, beekjes en griezelig steile rotswanden. De woeste bergrivier is steeds naast ons en een paar keer gaan we er overheen. Ook komen we nu in de eerste wolken terecht, wat aanvoelt als een miezerbuitje. De temperatuur daalt naar 12 graden, en we moeten nog 20 kilometer klimmen.
De omgeving wordt echt wintersport-achtig. Kleine dorpjes die compleet verlaten zijn. De omgeving wordt mooier, maar alles wordt natter. De wolken worden dikker (bijna mist) en de temperatuur daalt. Iedereen doet wat extra kleding aan, maar het tempo zit er nog lekker in: We hoeven nog niet te stoppen omdat het te zwaar wordt.
Dan bereiken we Klosterle. Last stop before te top. Vanaf nu is het nog 10 kilometer klimmen, met percentages boven de 10%. Het is ondertussen heel hard gaan regenen (we zitten nu gewoon continu in de wolken). We zijn blij een bakker te ontdekken waar we weer een groot stuk taart eten en cola (=suiker!!) nemen. De vrouw bij de bakker wenst ons succes (“...zelf zou ik dat niet kunnen....”) en Mila en Vicci krijgen weer alle bewondering. Het vertrek vanaf de bakker valt tegen. Met koude spieren direct een flinke stijging van 7%-9% nemen – in de regen, het is koud (10 graden nog maar) – Dit is AF-ZIEN met HOOFDLETTERS.... is dit vakantie of een strafexpeditie??
Er volgt nog een mentale uitdaging – na 3 kilometers gigantisch afzien is er het laatste treinstation voor de top. Vanuit hier gaat er een trein door een tunnel en hoeven we de laatste 8 mega-mega zware kilometers niet te doen. Nicolette parkeert haar fiets resoluut voor het ministationnetje. “ Zo! Ik wil met de trein!”. Ilco ontploft bijna “ ik heb ******* geen 1100 kilometer gefietst om 10 kilometer af te snijden. Ik ga wel alleen over de top!”. Met behoorlijke stemverheffing vertellen Ilco en Nicolette dat de ander knettergek is. Een (afdalende) groep fietsers ingepakt met plastictassen om de schoenen heen getaped en al, probeert vrede te stichten (“ het is maar 600 hoogtemeters...”) maar die bereiken het tegendeel. De kinderen staan met tranen in hun ogen te bibberen (van de kou). Uiteindelijk geeft Nicolette toe: “ Als jij dan zo nodig wilt en ik wil niet alleen met de trein (******) dan ga ik wel mee. En als dat fout afloopt is het JOUW SCHULD!!”.
De eerste 3 kilometer die volgen zijn alleen maar zwaarder. Het verkeer rijdt vlak langs ons, het regent nu heel hard, het is heel koud, het is mistig en het is lood-loodzwaar. Om de 500 meter stoppen we even om op adem te komen. Dan komen we aan bij de laatste 5 kilometer. Het zou hier een prachtig uitzicht moeten zijn met mooi weer. Nu is het mooi, maar spookachtig, angstaanjagend en alleen een gek wil hier nu fietsen (we zien dus ook geen andere fietsers). Als we omhoog kijken – bijna loodrecht – zien we de haarspeldbochten die met de auto al eng zijn. Maar ja... er is geen weg terug.... We drinken het pak AH-druivensap dat we al anderhalve week meesjouwen leeg en daar gaan we....
Dit doe je maar 1x in je leven: Met het hele gezin en zulke jonge kinderen dit doen. Stijgingspercentages ver boven de 10%, verkeer vlak langs ons, direct naast de vangrail (waar een fietser met gemak onderdoor kan) gaapt honderden meters ravijn of de woeste watervallen en rivieren. Fietsen is zwaar, maar lopen nog veel zwaarder. Elk verkeershaventje benutten we om op adem te komen, maar niet te lang want dan krijgt de kou ons te pakken. Als Vicci gilt “ik kan niet meer!!” kan Ilco alleen maar terugchreeuwen “ hou vol, over 30 meter is weer een plek waar je even kunt afstappen!!”... Toeterend doemen dan de de auto’s uit de mist op, spookachtig komen steeds de koplampen op ons af....
Deze tocht is de zwaarste aller tochten die we ooit gemaakt hebben. Aan de weg merken we dat het minder superzwaar wordt, maar we zijn zo verkleumd dat zelfs 5% stijging (te) veel inspanning kost. “ waar blijft ****** die top??” schreeuwen Ilco en Nicolette naar elkaar. We kunnen hooguit 20 meter ver kijken... nog steeds geen top. Wat we wel merken is dat fietsers die – net zo uitgewoond als wij – langs de kant van de weg staan moed putten uit ons ritme (we denken de bovenmenselijke prestatie van Mila en Vicci) en sluitenzich bij ons aan. Ilco op kop, dan Vicci-Mila-Nicolette en dan nog 5,6,7 fietsers.
Zo bereiken we de top – en op de top waait het ook nog eens keihard. Vakantie 2014, wauw! Bovenop de top zit een restaurant. De meiden nemen hete choco, Ilco en Nicolette warme soep (maar het liefst zouden we alcohol van +50% nemen om weer warm te worden) Als een stel Parkinson patienten lebberen we de warme consumpties op. Het helpt een beetje.... we weten dat we straks alleen nog maar moeten dalen, maar dan houd je je benen stil en krijg je het alleen maar kouder.
We vertrekken.... Bibberend en klappertandend dalen we af.... We hebben het gevoel dat we blauwe lippen hebben.... het is nu nauwelijks 8 graden, tijdens wintersport is het warmer. Onze blote beentjes trotsteren kou en regen, maar nu ze stilhouden (we dalen met 40 KM per uur af) zijn het bijna ijsklompjes. Zelfs continu remmen kost moeite. We passeren Sankt Anton, aan alle hotels en kroegen te zien PartyPlace No1 in de winter. We dalen verder naar Pettneu waar de camping is. We hebben al besloten een hotel of kamer te nemen, no way! dat we vannacht in een tentje liggen.
Ja! Daar is Pettneu. Bruisend tijdens de wintersport, desolaat en verlaten in de zomer. En met enig zoeken vinden we een kamer (we zijn de enige gasten in dit hele guesthouse). Een kamer? Een complete woning krijgen we! Na een hele, hele lange warme douche zijn we allemaal weer voldoende opgeknapt om (weer) uit eten te gaan. Gelukkig is er een pizzeria open, al lijkt de eigenaar pissed-off dat hij uberhaupt gasten krijgt vanavond. Op de radio horen we dat het morgen beter weer wordt.... Morgen hadden we een rustdag gepland, maar met dit weer kunnen we net zo goed doorgaan.
Nog 100 kilometer, dan kunnen we de Alpen achter ons laten. Doen we dat in 1 of 2 dagen? We zullen zien, maar nu eerst een nachtje bijkomen van een heroische, bijna hele tocht. Helaas was het zo koud en was het zicht zo slecht dat we er nauwelijks foto’s van hebben kunnen maken....
Van Feldkirch
Naar Pettneu (Tirol)
Afstand 78 KM
Vertrek 8:45
Aankomst 16:45
Het weer Nat, regen, mist, wolken, koud, (heel, heel koud). Geen zonnestraal gezien. Temperatuur tussen de 15 en 9 graden
Gisteravond waren we te moe om nog 20 minuten naar het centrum van Feldkirch te wandelen. Dus zijn we de Chinees tegenover de herberg ingelopen. Leuk – de namen van de gerechten zijn hetzelfde, maar enige overeenkomst met de Hollandsche Chinees is niet te ontdekken. Smaakt wel prima en we eten tot we niet meer kunnen: Nog één nachtje slapen en dan wacht de Arlbergpass – 60 kilometer stijgen waarvan de laatste 20 serieus heel zwaar. Plus een hele slechte weersverwachting... Iedereen is gespannen: Ilco positief (“joepie! We gaan...”), Nicolette bezorgd (“...pijn in mijn buik en schouders...”) en de meiden nieuwsgierig (“...hoe lang duurt zo’n klim...?”)
Na het eten besluiten Ilco en Mila nog korte wandeling te maken en wat flesjes drinken te halen. Blijkt dat er schuin tegenover het hostel een geweldig goede fietsenmaker zit die om 9 uur nog steeds bezig is. Bordje op de deur zegt dat hij morgen om 8:30 open gaat. Dat komt goed uit, dan kan hij naar Nicolettes wiebel-wiel kijken. ’s Avonds om 10 uur vallen bij de oudere Bietjes de luikjes ook dicht, Mila en Vicci sliepen toen al meer dan een half uur.
Prima ontbijtje in de hostel en terwijl Ilco de tassen op de fiets zet en de kettingen weer olie geeft (moet nu iedere dag met dat slechte weer) loopt Nicolette naar de fietsenmaker. Hij is onder de indruk van Nicolette (haar verhaal natuurlijk...) en helpt meteen. 10 seconden later staat het vast: Achterband versleten, binnenband komt er bijna doorheen. Daar kan je geen 50 kilometer meer mee rijden. Poeh – je moet er niet aan denken dat tijdens een beklimming of afdaling je een klapband krijgt.... Snel een nieuwe buitenband er omheen dus (doet ‘ie een stuk sneller dan Ilco). Nicolette informeert ook snel nog even naar de trein (“....stel je voor dat we het toch niet redden...”).
We worden letterlijk uitgezwaaid door de fietsenmaker. Hij waarschuwt ons voor het slechte weer en het lijkt wel of hij ons ‘vaarwel’ zegt – toch geen slecht voorteken? De eerste kilometers zijn geweldig. Het stijgt lekker, het landschap is prachtig en het weer best aangenaam. Ongeveer 14 graden en het is droog. De kloof is hier kilometers breed (aan het eind wacht de Arlbergpass) maar de wolken zijn laag en dreigend. We zien de toppen van de bergen niet eens. Jammer van het uitzicht, wie weet wat we straks tegenkomen.
De eerste 25 kilometer stijgen we licht, langs de woest stromende rivier de Au (waar Oostenrijk zijn naam aan dankt). Nicolette is een beetje stil (“...spanning...”) de kids kwebbelen honderduit en ongemerkt klimmen we al aardig wat meters. Bludenz is de laatste serieuze stad, maar heeft meer weg van een nederzetting. Daarna is het letterlijk naar links.... No Way Back voor de 4Bietjes. Het stijgt direct flink (5%-7%) en het pad is onverhard. Een prachtige bosweg omhoog, overal om ons heen watervalletjes, beekjes en griezelig steile rotswanden. De woeste bergrivier is steeds naast ons en een paar keer gaan we er overheen. Ook komen we nu in de eerste wolken terecht, wat aanvoelt als een miezerbuitje. De temperatuur daalt naar 12 graden, en we moeten nog 20 kilometer klimmen.
De omgeving wordt echt wintersport-achtig. Kleine dorpjes die compleet verlaten zijn. De omgeving wordt mooier, maar alles wordt natter. De wolken worden dikker (bijna mist) en de temperatuur daalt. Iedereen doet wat extra kleding aan, maar het tempo zit er nog lekker in: We hoeven nog niet te stoppen omdat het te zwaar wordt.
Dan bereiken we Klosterle. Last stop before te top. Vanaf nu is het nog 10 kilometer klimmen, met percentages boven de 10%. Het is ondertussen heel hard gaan regenen (we zitten nu gewoon continu in de wolken). We zijn blij een bakker te ontdekken waar we weer een groot stuk taart eten en cola (=suiker!!) nemen. De vrouw bij de bakker wenst ons succes (“...zelf zou ik dat niet kunnen....”) en Mila en Vicci krijgen weer alle bewondering. Het vertrek vanaf de bakker valt tegen. Met koude spieren direct een flinke stijging van 7%-9% nemen – in de regen, het is koud (10 graden nog maar) – Dit is AF-ZIEN met HOOFDLETTERS.... is dit vakantie of een strafexpeditie??
Er volgt nog een mentale uitdaging – na 3 kilometers gigantisch afzien is er het laatste treinstation voor de top. Vanuit hier gaat er een trein door een tunnel en hoeven we de laatste 8 mega-mega zware kilometers niet te doen. Nicolette parkeert haar fiets resoluut voor het ministationnetje. “ Zo! Ik wil met de trein!”. Ilco ontploft bijna “ ik heb ******* geen 1100 kilometer gefietst om 10 kilometer af te snijden. Ik ga wel alleen over de top!”. Met behoorlijke stemverheffing vertellen Ilco en Nicolette dat de ander knettergek is. Een (afdalende) groep fietsers ingepakt met plastictassen om de schoenen heen getaped en al, probeert vrede te stichten (“ het is maar 600 hoogtemeters...”) maar die bereiken het tegendeel. De kinderen staan met tranen in hun ogen te bibberen (van de kou). Uiteindelijk geeft Nicolette toe: “ Als jij dan zo nodig wilt en ik wil niet alleen met de trein (******) dan ga ik wel mee. En als dat fout afloopt is het JOUW SCHULD!!”.
De eerste 3 kilometer die volgen zijn alleen maar zwaarder. Het verkeer rijdt vlak langs ons, het regent nu heel hard, het is heel koud, het is mistig en het is lood-loodzwaar. Om de 500 meter stoppen we even om op adem te komen. Dan komen we aan bij de laatste 5 kilometer. Het zou hier een prachtig uitzicht moeten zijn met mooi weer. Nu is het mooi, maar spookachtig, angstaanjagend en alleen een gek wil hier nu fietsen (we zien dus ook geen andere fietsers). Als we omhoog kijken – bijna loodrecht – zien we de haarspeldbochten die met de auto al eng zijn. Maar ja... er is geen weg terug.... We drinken het pak AH-druivensap dat we al anderhalve week meesjouwen leeg en daar gaan we....
Dit doe je maar 1x in je leven: Met het hele gezin en zulke jonge kinderen dit doen. Stijgingspercentages ver boven de 10%, verkeer vlak langs ons, direct naast de vangrail (waar een fietser met gemak onderdoor kan) gaapt honderden meters ravijn of de woeste watervallen en rivieren. Fietsen is zwaar, maar lopen nog veel zwaarder. Elk verkeershaventje benutten we om op adem te komen, maar niet te lang want dan krijgt de kou ons te pakken. Als Vicci gilt “ik kan niet meer!!” kan Ilco alleen maar terugchreeuwen “ hou vol, over 30 meter is weer een plek waar je even kunt afstappen!!”... Toeterend doemen dan de de auto’s uit de mist op, spookachtig komen steeds de koplampen op ons af....
Deze tocht is de zwaarste aller tochten die we ooit gemaakt hebben. Aan de weg merken we dat het minder superzwaar wordt, maar we zijn zo verkleumd dat zelfs 5% stijging (te) veel inspanning kost. “ waar blijft ****** die top??” schreeuwen Ilco en Nicolette naar elkaar. We kunnen hooguit 20 meter ver kijken... nog steeds geen top. Wat we wel merken is dat fietsers die – net zo uitgewoond als wij – langs de kant van de weg staan moed putten uit ons ritme (we denken de bovenmenselijke prestatie van Mila en Vicci) en sluitenzich bij ons aan. Ilco op kop, dan Vicci-Mila-Nicolette en dan nog 5,6,7 fietsers.
Zo bereiken we de top – en op de top waait het ook nog eens keihard. Vakantie 2014, wauw! Bovenop de top zit een restaurant. De meiden nemen hete choco, Ilco en Nicolette warme soep (maar het liefst zouden we alcohol van +50% nemen om weer warm te worden) Als een stel Parkinson patienten lebberen we de warme consumpties op. Het helpt een beetje.... we weten dat we straks alleen nog maar moeten dalen, maar dan houd je je benen stil en krijg je het alleen maar kouder.
We vertrekken.... Bibberend en klappertandend dalen we af.... We hebben het gevoel dat we blauwe lippen hebben.... het is nu nauwelijks 8 graden, tijdens wintersport is het warmer. Onze blote beentjes trotsteren kou en regen, maar nu ze stilhouden (we dalen met 40 KM per uur af) zijn het bijna ijsklompjes. Zelfs continu remmen kost moeite. We passeren Sankt Anton, aan alle hotels en kroegen te zien PartyPlace No1 in de winter. We dalen verder naar Pettneu waar de camping is. We hebben al besloten een hotel of kamer te nemen, no way! dat we vannacht in een tentje liggen.
Ja! Daar is Pettneu. Bruisend tijdens de wintersport, desolaat en verlaten in de zomer. En met enig zoeken vinden we een kamer (we zijn de enige gasten in dit hele guesthouse). Een kamer? Een complete woning krijgen we! Na een hele, hele lange warme douche zijn we allemaal weer voldoende opgeknapt om (weer) uit eten te gaan. Gelukkig is er een pizzeria open, al lijkt de eigenaar pissed-off dat hij uberhaupt gasten krijgt vanavond. Op de radio horen we dat het morgen beter weer wordt.... Morgen hadden we een rustdag gepland, maar met dit weer kunnen we net zo goed doorgaan.
Nog 100 kilometer, dan kunnen we de Alpen achter ons laten. Doen we dat in 1 of 2 dagen? We zullen zien, maar nu eerst een nachtje bijkomen van een heroische, bijna hele tocht. Helaas was het zo koud en was het zicht zo slecht dat we er nauwelijks foto’s van hebben kunnen maken....
-
30 Juli 2014 - 22:13
Jolanda Van Den Berg:
Jullie kennen mij niet en ik jullie ook niet maar ik volg jullie reis 2014 vanaf dag 1 omdat ik collega ben van Annelies jullie schoonzus! Ik leef elke dag mee met jullie humor, uitputting spanning en behaalde resultaten. Na de heroïsche tocht van vandaag zag ik nog geen enkele reactie, vandaar de mijne!!
Diep respect voor jullie doorzettingsvermogen en ga voor het eindresultaat!
Ondertussen blijf ik jullie volgen!! Suc6. -
30 Juli 2014 - 22:23
Barry:
Afzien? Noem je dit afzien? Vandaag op weg naar het zwembad schoot mijn voet uit mijn teenslipper en hups, mijn voet op het asfalt. Dat is pas afzien! Gelukkig gebeurde het voor het terrasje en na een paar biertjes (je schrikt er toch meer van dan je denkt) en wat bacootjes (suiker!!!) kon ik weer verder. -
30 Juli 2014 - 22:27
Netty Mosselman:
Wat een huiveringwekkend verhaal. Het was met de wintersport inderdaad warmer.
Blij dat jullie heelhuids zijn aangekomen. Hoop voor jullie dat de komende dagen wat rustiger verlopen. Groetjes -
30 Juli 2014 - 22:47
Marian Middelbosch:
Nu jullie dit hebben gered is de rest een fluitje van een cent. -
30 Juli 2014 - 22:59
Len:
Hiep, hiep, hoera....leve de vakantie!!!
Nou Nic ik had de trein genomen met de meiden. T is toch al heel wat wat jullie tot zover gepresteerd hebben!!!
Ennuh wat de fietsenmaker betreft..... die ging natuurlijk voor die mooie vrouw... -
30 Juli 2014 - 23:02
Henk:
Verhaal lezen en dan 3 keer slikken.....
Hoe verzinnen jullie het allemaal toch??
Bij onze fietstochten hadden we duidelijk andere omstandigheden gelukkig en poeh poeh het is niet mis allemaal wat jullie dan ook nog aan verhaal schrijven. Er was ook eens een Romeins keizer die met zijn olifanten over alpen ging herinner ik mij dat was Hannibal als ik goed terug kijk. Hebben jullie soms hetzelfde pad gekozen??
Nou sterkte morgen en succes gewenst bij de volgende dagen die kennelijk ook weer het nodige aan afzien mee gaan brengen denken we. Als ik nu naar de buienradar kijk voor Europa dan lijkt het o de regen aan het afnemen is, dat zou prettig zijn voor jullie.
Groetjes van Opa Henk -
30 Juli 2014 - 23:43
Ria Wesdorp:
GEWELDIG!!!! Wat een verhalen, die moet je bundelen.
Groetjes,
Ria
-
30 Juli 2014 - 23:58
Henk En Diana:
Tja, daar komen wij met onze pittige wandeling in hitte, stijgen en dalen, zweten en tranen niet overheen! Jullie lijken wel gek dat jullie dit vakantie vinden! Maaaaaarrrrr, we zijn zo trots op onze meiden, dat Vicci en Mila dit hebben gepresteerd is helemaal super top!!!!
We hopen dat het klimmen en afdalen nu iets relaxter gaat worden. Liefs en een dikke kus van Henk en Diana -
31 Juli 2014 - 08:23
Yvonne En Sjaak:
Heb net huiverend het hele verhaal zitten lezen, het lijkt wel of ik het script van een avonturenfilm zit te bekijken, maar als je dit hebt doorstaan, moet de rest appeltje eitje zijn toch? Mila en Vicci krijgen van Sjaak het lekkerste ijsje wat er bestaat als jullie weer terug zijn ook al moeten de meiden daar nu nog even niet aan denken, hete choco met slagroom is nu nummer 1. Hopelijk wordt het beter weer de komende dagen, veel succes, Sjaak en Yvonne -
31 Juli 2014 - 12:20
Jorn:
Yo Bietjes! Echt klasse hoor. Doet het huwelijk ook goed he zo'n vakantie. En inderdaad, ondanks het mega afzien goed dat jullie niet met de trein zijn gegaan. Voorzichtig met dalen komende dagen....
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
