Dag 6 Winchester Bay - Coquille

Dag 6
Datum 28 juli
Van Winchester Bay
Naar Somewhere near Coquille
Afstand 81KM
Vertrek 9:00
Aankomst 14:45
Het Weer Warm, zonnig en de wind vol in de rug

Hebben wij dat weer... gisteren en vandaag is in Winchester Bay het Dune Fest – een soort Zwarte Cross maar dan anders. Gewoon geen oordeel over hebben en je verbazen en amuseren over wit, motorminded Amerika. Tienduizend RV’s, tienduizenden ongekleurde bezoekers honderdduizend vlaggen (ook hele erge foute), baarden en buiken, BIG Cars, BIG MotorToys en heel veel lol met elkaar. Geweldige sfeer en heel veel onderwerpen die je compleet moet vermijden.
Tussen al die gasten eten wij pizza: Nic en Ilco delen een Giant Pizza, Vicci een smal en Mila (“ doe nou niet...”) bestelt een medium. Met moeite krijgen we de helft weg, Mila nog niet eens een kwart van van haar size ‘kruiwagen-wiel’. Maar.... een geluk bij een ongeluk: morgen gaan we naar het absolute niets. We slapen in een Tipi (Indianentent) in the middle of nowhere. En de laatste shops zijn daar 50KM vandaag. Dat is te ver omdat we over pittige heuvels moeten en gewoon geen ruimte hebben om eten en drinken zo ver mee te nemen. We besluiten de gok te nemen: Google heeft ongelijk, er zit vast wel iets dichterbij. Dus pakt Vicci een doos en doen we wat alle Amerikanen doen – we nemen onze restjes mee. Onderin Ilco’s toptas, alles ruikt morgen heerlijk naar pizza. (O ja, uiteindelijk bleek Google wel gelijk te hebben....)
Winchester Bay is leuk! Genoeg barretjes en restaurant, en aan kruising met de highway zit een Sourdough Bakery. Feest dus!! Eindelijk goede koffie en superlekkere mega grote cake die we met ons 4-en delen. Wij kijken naar de duizenden mortorrijders (...waar betalen ze dat van...) en zij kijken naar ons (... waarom zijn zij met de fiets...) Een top-start van de dag dus.
We starten met een pittige klim en daarna wordt het bijna eentonig maar het gaat weer door die woeste bossen die groeien op de gigantische duinen. De weg is nu kilometers kaarsrecht en golft op en neer. Het landschap blijft soms te mooi om echt te zijn dus de kilometers vliegen weg. In no-time zijn we bij North Bend, waar we over de hoge steile 1500m lange 2baans Pacific Bridge moeten. Best spannend... maar hahahaha ... aan het begin van de brug zit weer een knop – er op drukken en alle lampen beginnen te knipperen: “Let op fietsers op de brug”. Aangezien er volop tegemoet komend verkeer is, hebben we een hele file achter ons aan rijden. Maar niemand durft ons in te halen – deze is voor al die beginnelingen die met een RV rijden (weten nu ook dat je daarvoor alleen een gewoon rijbewijs nodig hebt)
North Bend... heel leuk, één straat. Dan sla je af en is het weer the same shit zoals in duizenden Amerikaanse stadjes, Bouwvallig, brede wegen, grote stores, ongezellig. En vanaf hier ineens ook heel veel daklozen. Snel door en de omgeving wordt weer prachtig, niet blijven herhalen maar het is gewoon zo. Na de volgende brug komen we bij Charleston – last stop voordat we de ruk naar onze Tipi maken. Beetje kolonisten stadje aan het water we nemen een heerlijke lunch, duidelijk dat dit een plek is waar je in moet slaan omdat zelfs met de auto het een tijd duurt voordat je iets tegenkomt. Maar goed, wij zijn aan het gokken tegen Google...
Daarna is het PAF!!!!! Keihard steil omhoog, en nog hoger, en nog steiler. De weg gaat over de Seven Devils – en er is een reden waarop het hier zo heet. Puntige bergen, onregelmatig, onvoorspelbaar: Ze slopen je. Wij gaan het gevecht aan, m*th*rf***rs!! Naast herten wonen hier 2 soorten mensen: Rijke mensen met schitterende huizen, omgeven door hoge hekken. Een outcastst in gore, kapotte motorhomes, wonend op hun eigen vuilnisbelten. We denken allemaal hetzelfde: Hier moet je ’s avonds niet verdwalen, dit is een perfecte omgeving voor serial- en andere killers.
Maar goed: Wij overwinnen de Seven Devils en komen aan bij onze Tipi. Dat wil zeggen, die staat op een heuvel met een extreem steil grindpad omhoog. Ilco probeert het, komt tot halverwege en slaat dan met fiets en al achterover – zo steil dus. Procentje of 25, schat de eigenaar. Hij vertelt ons wat we nu ook weten – Google heeft gelijk. Maar we kunnen gewoon Pizza bellen, of Ilco moet graag 15KM (x2) willen fietsen naar de dichtsbijzijnde winkel. Helaas, blijkt de delivery guys ziek... dan maar de pizza van gisteravond. De eigenaar laat ons het huis zien en zijn mega aterlier waar hij prachtige stukken maakt. Zijn 5-jarige dochter Maya hobbelt lekker mee en laat ons de kippen zien. Ze is niet meer bij de meiden weg te slaan.
Voor de rest hebben we heaven on earth gevonden. Een Tipi op de prairy bovenop een heuvel. We kijken van bovenaf op een rivier, de bergen overal om ons heen en – om het af te maken: een stel Alpaca’s die om ons heen snuffelen. Douchen doen we buiten, de WC is buiten (een gat in de grond) wel met half houtenhokje en wc-bril en langzaam maar zeker worden we helemaal Zen.... Jammer dat we geen koud bier hebben vanavond, maar de eigenaar is super lief en komt ons twee gekoelde biertjes brengen deze ervaring weegt daar zo ontzettend veel beter tegenop.
Morgen weer de heuvel af, en dan goed ontbijten. Nu.... genieten.

Foto’s zien? Kijk op Instagram: 4bietjes