Dag 5 Walport - Winchester Bay

Dag 5
Datum 26 juli
Van Waldport
Naar Winchester Bay
Afstand 100KM
Vertrek 8:30
Aankomst 15:00
Het Weer Eerst bewolkt, toen zon, einde dag weer bewolkt. Perfecte temperatuur, rond de 22 graden

Gisteravond heeft weer niemand het 9 uur zien worden. Vicci had ’s middags al geslapen maar werd alleen even wakker om te eten, terwijl Ilco en Nicolette in het restaurant rond 8 uur hun fles wijn opmaakten ging Mila ook naar bed – Ilco hield het daarna ook niet lang meer vol en Nicolette deed het licht uit. Allemaal niet heel avontuurlijk dus.
’s Nachts dreef een vette oceaanmist het land op, rond 6 uur was er geen hand voor ogen te zien. De mist trok op maar de lage bewolking bleef, een valse start van een mooie dag die voor ons ligt. Een nog veel valsere start: Het ontbijt. Tweedehands supermarkt muffins, brood van eergisteren om te roosteren, cornflakes en slappe koffie. Bweehhhh ... maar we douwen wel wat weg, want de komende 60KM komen we niks tegen.
We hebben 100KM voor de boeg. Zo snel mogelijk weg van dit hotel, dus die heuvel omhoog, links-links en we zitten weer op de highway ... als de Garmin piept. Lekker berichtje: “Over 98KM rechts af” What-the-F**k??? Nadenken hoeft vandaag dus niet – de hele dag over de highway. Prettig vooruitzicht.
De route van vandaag maakt alles goed!! De zon breekt door, het is rustig op de weg en de tientallen hotels, motels, RV-Camps en andere campings zijn allemaal vol – No Vacancies. Thank-God dat Nicolette van te voren alles geboekt heeft, want hier is geen plekje meer te krijgen. Zelf de camping waar alleen tenten staan (de eerste die we zien) is vol. Wel bizar om Maxi-Mega SUV’s te zien met een heel klein trekkerstentje er naast. Maar dat vinden de meeste Amerikanen ook van ons.
De route was al mooi, glooiend, Pacific die op de kust klapt. Dan komen we bij het plaatsje Yachats – de eerste en enige keer dat we een nederzetting zien die “gezellig” lijkt. Kleurige huisjes, een paar terrasjes, alles kleinschalig – jammer dat we nog geen uur onderweg zijn en er nog niks open is. Yachats is dus heel leuk, maar wat daarna komt .... WOWOWOWOWOW!!! Een landschap dat zo past in De Lord of the Rings, steile kliffen, oerbos, klimmen, dalen, waanzinnige uitzichten, rechts de Pacific, links de bergen van Oregon die zo de zee in lopen – vuurtorens en hier en daar een huis op de meest onmogelijke – en daarom onvoorstelbaar mooie plekken. Ge-Wel-Dig!! Dit is fietsen op zijn aller-aller-aller mooist. Je wordt er wel ‘gewoon’ moe van – en je moet blijven uitkijken voor het andere verkeer.
Hillbillies met hun krakkemikkige Pick-Ups en RV’s zijn onze vrienden, die douwen desnoods tegenliggers van de weg. Helaas zijn er iedere dag ook weer honderden RV’s met bestuurders die levenslang verdienen – zeg maar de de mongolen op de weg. Van die wannabee sukkels die met hun stads-SUV naar het RV verhuurbedrijf rijden en daar de grootste en nieuwste mega RV huren, metertje of 15 lang, 2,5 meter breed. Hun SUV hangen ze dan achter de RV en hun vakantie gaat beginnen. En als er twee dingen zijn waar ze hier dol op zijn: Regeltjes (overal waar je komt, langs de weg echt o-v-e-r-a-l zijn regels voor. Dus als je een simpele ziel bent die 1500 dollar per week uitgeeft voor een SUV, dan hou je je aan de regels. Een van die regels is niet over de doorgetrokken middenstreep. Hou dan vooral een marge aan, let niet op de fietsers (die zie je voor het eerst van je leven) maar snij ze gewoon. Als je ze doodrijdt, zeg je gewoon dat je niet op de andere weghelft mocht komen – het was jij of zij. Daarom is de tweede liefde van de Amerikanen ook zo mooi: Wapens. Volgens het 2nd amendmend mag iedereen een wapen dragen ter zelfverdediging. Dus zijn wij van plan preventief iedere klootzak die niet kan rijden tegen de muur aan te zetten. Het staat in de grondwet, het is zelfverdediging, dus het mag!!!!! (en er rijden tientallen klootzakken op de weg). Lang leve de wapenlobby!!!
Maar goed – wij trekken ons met elke mislukte aanslag op ons leven minder van aan. Alle vier (ja, ook de meiden) roepen constant Ohh-Aaahhh vanwege het uitzicht en de ervaring. Oregon, we love (this part) of you!! We zijn dan ook heel benieuwd naar Florence – alleen de naam is al mooi. Belangrijkste stadje van dit deel van Oregon. En we hadden het kunnen weten: Het Our-Planet achtige landschap verandert op een gegeven moment binnen 100 meter van adembenemende natuur in een 6-baans weg met alle bekende Amerikaanse ketens met outlets er aan. Weg is de romatiek. Het ooit schilderachtige Florence bestaat alleen bij de rivier, waar 200-jaar oude gebouwtjes staan die je dat Wild-West (The Revenant) gevoel geven. Helaas, toch knap wat een barbaren die Amerikanen in dat opzicht zijn.
Na Florence is het een 40KM lange klim met wat afdalingen door de Oregon Dunes. Tja – ze zijn heel hoog, maar het blijven duinen. De omgeving blijft blijft adembenemend, maar de meiden raken moe en geirriteerd. Pubers hebben nog steeds geen filters, dus wie krijgt er de schuld van een pijnlijke knie, dorst, een lichaam wat het niet doet (Vicci), billenpijn: Precies (Ilco)
Maar zonder grote ruzies bereiken we Winchester Bay waar we in een 50 jaar oud motel terecht komen, aan de haven. Ook dit stadje lijkt zo uit een film gerukt: Schitterend gelegen aan de Umpqua River, haventje met zeilboten en vissers (Lijkt wel Sleepless in Seattle). Motel is zo oud dat er een Yellow Pages uit 1986 ligt bij een druktoets telefoon uit 1968. Simpel, oud maar wel schoon en groot. Gewild bij tientallen mannen met baarden en Pick-Ups (omdat er vanavond een cross festival op het strand is) De fietsen slapen dus vanavond weer op onze kamers.

Foto’s zien? Kijk op Instagram: 4bietjes