Dag 5 Flores - Moni
Blijf op de hoogte en volg Nicolette
02 Augustus 2018 | Indonesië, Maumere
Woensag 2 Augustus
Van Maumere (Flores)
Naar Moni. (Flores)
Hoe: fiets
Afatand 70 km
Het weer: s morgens heet en zon, s middags nat, bewolkt en klam
Gisteravond waren we blij. Het lijkt er op dat de PC het begeven had, maar een wonder gebeurde. We konden toch ons stukje plaatsen. Daarna is de PC gaan slapen en nog niet wakker geworden. Lang leve notes op de mobile phone
Terwijl de avond zo idyllisch was gisteren. Fantastische zonsondergang in de zee, heerlijk eten, een lokaal muziekgezelschap, voeten in het zand. Beter kan bijna niet. Bijna, want Mila en Ilco kregen knetterend meningsverschil over non-stop telefoon gebruik van Mila. De andere gasten op het strand konden lekker meegenieten. Mila vindt het allemaal belachelijk want al haar vriendinnen zitten wel altijd op de foon. Dus Ilco is een waardeloze vader. Kortom, gezellig intermezzo. Heeft Ilco geen woordenwisseling met Nicolette dan toch met Mila. Een patroon wordt zichtbaar.
We moeten ook even wat rechtzetten. Flores is voor 95% katholiek. Dat mixen ze met hun traditionele stammengeloof. Flores is namelijk nog steeds een stammensamenleving. Dus “Thanks to the Portugese we know there is one Creator” in combinatie met “Our souls and ancestors are with us, we have several spirits we worship” en dat doen ze dus door te offeren en allerlei mystieke rituelen, zoals familie op je eigen erf begraven en wekelijks bij dat graf een ritueel hebben met offers. Kortom, Combi-Katholieken dus.
De fietsboys komen onverwacht langs om kennis te maken. De komende weken zullen Jimmy, Freddy en de derde man ons begeleiden. Ze willen morgen graag vroeg weg want het wordt heet. Half acht spreken we af om te vertrekken, dus zetten we de wekker op zes uur en gaan we zeven uur ontbijten.
Vrolijk staan we klaar om half 8. Iedereen op de fiets en go! Ilco voorop, Jimmy (de leider en degene die engels spreekt) achterop en dwars door de chaos gaan we als een speer. Voor ons de auto met bagage, achter ons de Pick Up met reserve fietsen. Soort van Tour de Flores, he-le-maal te gek. Iedereen (ja ook de meiden) genieten 200%. Links rijden, je niks aantrekken van het getoeter, geen paniek als er iemand tegen het verkeer op je af komt rijden en lekker tempo. Honderden keren roepen jong en oud ons toe “Hello. hello Mister”. Ze roepen altijd ‘Mister’ want dat zijn de enige engelse woorden die ze kennen. We voelen ons echt supersterren. We zwaaien, high fiven en roepen vrolijk ‘Hello’ terug.
De weg is prima, soms wat gaten maar we hadden veel erger verwacht. Dan laten we Maumere achter ons en gaat de weg omhoog. Nog niet heel steil dus we rijden een lekker tempo door. Meestal geeft Vicci aan als het te hard gaat, maar nu zijn we ineens Jimmy de Leader kwijt. Die zal zo wel weer bijkomen.
Een paar kilometer later staat de voorste auto op ons te wachten. Naast hem een vrachtwagen vol wegwerkers, allemaal jong. Ze vinden het echt geweldig, die vrouwen op de fiets. Tientallen sefies worden met ons gemaakt, en nog meer high fives gegeven. Aan de overkant een schoolklas die helemaal uit hun dak gaan als we met hun op de foto gaan.
We nemen een flesje water - en daar komt Jimmy. Die is bij Freddy in het busje gaan zitten en is helemaal kapot. “This is tough” puft hij terwijl wij allemaal fris staan te kijken. Jimmy gaat de rest van de dag in het busje zitten...
We gaan verder en het is heet en steil en mooi en armoedig en hartverwarmend. Al dat enthousiasme van jong en oud onderweg. Met name de dames krijgen heel veel aandacht. Dan mag je ook niet laten zien dat het zwaar is ... dus hebben Mila en Vicci af en toe wat dipjes en vallen ze bijna flauw - maar klagen of opgeven? Nooit! En het landschap van jungle en bergen en diepe dalen - en hele hoge bergen - is adembenemend.
Uiteindelijk stoppen we bij een traditionele weverij. Uiteindelijk moeten we doneren voor t goede doel, maar geweldig om mee te maken. Enorm arbeidsintensief en het geeft ook maar weer eens aan hoe traditioneel deze samenleving is. De Stam is heilig, en je voelt de scheidslijnen. Er is respect maar geen integratie.
Wat er ook niet is: fietstoerisme. Wij zijn de enige fietsers, Jimmy had zijn laatse tour 2 maanden geleden en (heel eerljk) het is fantastisch de wegen zijn goed die fietsen prima de gidsen geweldig de mensen hartverwarmend de armoede overal aanwezig - maar je moet wel zelf fietsen. En dat is echt pittig. En wij de 4Bietjes kunnen het weten!
En nog iets wat ons opvalt. Mensen zijn arm, maar we zien niemand hard werken. Overal zitten mensen, vaal gehurkt, langs weg, op een hek (net kippen) op de markt, voor hun huis, op het werk. Gehurkt zitten is hier tot kunst verheven en iedereen beheerst dat. En als ze niet zitten, hebben ze ook geen haast. Flores is de ‘easy way of living’ met alle goede en mindere kanten. Haast je niet, relax en hurk!
We gaan downhill, weer een dorpje en kinderen geven high fives. Bij een Nederlands kerkje aan de kust stoppen we. Grappig dat wie we ook spreken dankbaar is voor wat de Nederlanders gebracht hebben. Duitsers zijn geen Nazis, Nederlanders hoeven zich niet te verontschuldigen.
We lunchen aan de kust. Fantastisch vers terwijl de varkens, zwerfhonden en katten met puppies om ons heen lopen.Vuilnis overal smeriger dan dit kan niet. De WC is letterlijk een beerput, alles is open. Maar op stoeltjes aan het strand eten we vis die een uur daarvoor nog zwom ... WAUW!
Als we met d auto verder rijden over de bergen ( deze weg is een van de gevaarlijkste van de wereld, op TV geweest) gaat het regenen. Het is nog steeds warm en dus klam.
Jimmy vraagt wie er nog wil fietsen tegen de laatse berg op. Ilco dus....
WOOLAPPPIDUEGEKOOa dat is ZWAAR!!!! Ilco ziet mega af maar voelt zich als een Tom Dumoulin. Auto voor zich, auto achter zich. Steil en mega steil. In de wolken, afzien. Maar winnaars geven niet op en half kotsend klimt Ilco tot 1.700 meter. Maar bovenop is het high fives, want dit is pro-helling.
Ons guesthouse is prima. Onze gidsen zoeken een goedkopere plek om te slapen. Als ze niks vinden slapen ze waarschijnlijk in de auto. Wij nemen ze mee uit eten. Het dorp is traditioneel met een aantal restaurants dat hier niet bij past. Maar dit is de belangrijkste uitvalsbasis voor de vulkaan morgen. Het is bewolkt dus de kans dat we de zonsopgang zien is klein. Toch moeten we 4 uur weg, dus 3 uur op. Was een topdag met een top avond. Nu instorten en morgen - gaaaaap- vroeg op.
Van Maumere (Flores)
Naar Moni. (Flores)
Hoe: fiets
Afatand 70 km
Het weer: s morgens heet en zon, s middags nat, bewolkt en klam
Gisteravond waren we blij. Het lijkt er op dat de PC het begeven had, maar een wonder gebeurde. We konden toch ons stukje plaatsen. Daarna is de PC gaan slapen en nog niet wakker geworden. Lang leve notes op de mobile phone
Terwijl de avond zo idyllisch was gisteren. Fantastische zonsondergang in de zee, heerlijk eten, een lokaal muziekgezelschap, voeten in het zand. Beter kan bijna niet. Bijna, want Mila en Ilco kregen knetterend meningsverschil over non-stop telefoon gebruik van Mila. De andere gasten op het strand konden lekker meegenieten. Mila vindt het allemaal belachelijk want al haar vriendinnen zitten wel altijd op de foon. Dus Ilco is een waardeloze vader. Kortom, gezellig intermezzo. Heeft Ilco geen woordenwisseling met Nicolette dan toch met Mila. Een patroon wordt zichtbaar.
We moeten ook even wat rechtzetten. Flores is voor 95% katholiek. Dat mixen ze met hun traditionele stammengeloof. Flores is namelijk nog steeds een stammensamenleving. Dus “Thanks to the Portugese we know there is one Creator” in combinatie met “Our souls and ancestors are with us, we have several spirits we worship” en dat doen ze dus door te offeren en allerlei mystieke rituelen, zoals familie op je eigen erf begraven en wekelijks bij dat graf een ritueel hebben met offers. Kortom, Combi-Katholieken dus.
De fietsboys komen onverwacht langs om kennis te maken. De komende weken zullen Jimmy, Freddy en de derde man ons begeleiden. Ze willen morgen graag vroeg weg want het wordt heet. Half acht spreken we af om te vertrekken, dus zetten we de wekker op zes uur en gaan we zeven uur ontbijten.
Vrolijk staan we klaar om half 8. Iedereen op de fiets en go! Ilco voorop, Jimmy (de leider en degene die engels spreekt) achterop en dwars door de chaos gaan we als een speer. Voor ons de auto met bagage, achter ons de Pick Up met reserve fietsen. Soort van Tour de Flores, he-le-maal te gek. Iedereen (ja ook de meiden) genieten 200%. Links rijden, je niks aantrekken van het getoeter, geen paniek als er iemand tegen het verkeer op je af komt rijden en lekker tempo. Honderden keren roepen jong en oud ons toe “Hello. hello Mister”. Ze roepen altijd ‘Mister’ want dat zijn de enige engelse woorden die ze kennen. We voelen ons echt supersterren. We zwaaien, high fiven en roepen vrolijk ‘Hello’ terug.
De weg is prima, soms wat gaten maar we hadden veel erger verwacht. Dan laten we Maumere achter ons en gaat de weg omhoog. Nog niet heel steil dus we rijden een lekker tempo door. Meestal geeft Vicci aan als het te hard gaat, maar nu zijn we ineens Jimmy de Leader kwijt. Die zal zo wel weer bijkomen.
Een paar kilometer later staat de voorste auto op ons te wachten. Naast hem een vrachtwagen vol wegwerkers, allemaal jong. Ze vinden het echt geweldig, die vrouwen op de fiets. Tientallen sefies worden met ons gemaakt, en nog meer high fives gegeven. Aan de overkant een schoolklas die helemaal uit hun dak gaan als we met hun op de foto gaan.
We nemen een flesje water - en daar komt Jimmy. Die is bij Freddy in het busje gaan zitten en is helemaal kapot. “This is tough” puft hij terwijl wij allemaal fris staan te kijken. Jimmy gaat de rest van de dag in het busje zitten...
We gaan verder en het is heet en steil en mooi en armoedig en hartverwarmend. Al dat enthousiasme van jong en oud onderweg. Met name de dames krijgen heel veel aandacht. Dan mag je ook niet laten zien dat het zwaar is ... dus hebben Mila en Vicci af en toe wat dipjes en vallen ze bijna flauw - maar klagen of opgeven? Nooit! En het landschap van jungle en bergen en diepe dalen - en hele hoge bergen - is adembenemend.
Uiteindelijk stoppen we bij een traditionele weverij. Uiteindelijk moeten we doneren voor t goede doel, maar geweldig om mee te maken. Enorm arbeidsintensief en het geeft ook maar weer eens aan hoe traditioneel deze samenleving is. De Stam is heilig, en je voelt de scheidslijnen. Er is respect maar geen integratie.
Wat er ook niet is: fietstoerisme. Wij zijn de enige fietsers, Jimmy had zijn laatse tour 2 maanden geleden en (heel eerljk) het is fantastisch de wegen zijn goed die fietsen prima de gidsen geweldig de mensen hartverwarmend de armoede overal aanwezig - maar je moet wel zelf fietsen. En dat is echt pittig. En wij de 4Bietjes kunnen het weten!
En nog iets wat ons opvalt. Mensen zijn arm, maar we zien niemand hard werken. Overal zitten mensen, vaal gehurkt, langs weg, op een hek (net kippen) op de markt, voor hun huis, op het werk. Gehurkt zitten is hier tot kunst verheven en iedereen beheerst dat. En als ze niet zitten, hebben ze ook geen haast. Flores is de ‘easy way of living’ met alle goede en mindere kanten. Haast je niet, relax en hurk!
We gaan downhill, weer een dorpje en kinderen geven high fives. Bij een Nederlands kerkje aan de kust stoppen we. Grappig dat wie we ook spreken dankbaar is voor wat de Nederlanders gebracht hebben. Duitsers zijn geen Nazis, Nederlanders hoeven zich niet te verontschuldigen.
We lunchen aan de kust. Fantastisch vers terwijl de varkens, zwerfhonden en katten met puppies om ons heen lopen.Vuilnis overal smeriger dan dit kan niet. De WC is letterlijk een beerput, alles is open. Maar op stoeltjes aan het strand eten we vis die een uur daarvoor nog zwom ... WAUW!
Als we met d auto verder rijden over de bergen ( deze weg is een van de gevaarlijkste van de wereld, op TV geweest) gaat het regenen. Het is nog steeds warm en dus klam.
Jimmy vraagt wie er nog wil fietsen tegen de laatse berg op. Ilco dus....
WOOLAPPPIDUEGEKOOa dat is ZWAAR!!!! Ilco ziet mega af maar voelt zich als een Tom Dumoulin. Auto voor zich, auto achter zich. Steil en mega steil. In de wolken, afzien. Maar winnaars geven niet op en half kotsend klimt Ilco tot 1.700 meter. Maar bovenop is het high fives, want dit is pro-helling.
Ons guesthouse is prima. Onze gidsen zoeken een goedkopere plek om te slapen. Als ze niks vinden slapen ze waarschijnlijk in de auto. Wij nemen ze mee uit eten. Het dorp is traditioneel met een aantal restaurants dat hier niet bij past. Maar dit is de belangrijkste uitvalsbasis voor de vulkaan morgen. Het is bewolkt dus de kans dat we de zonsopgang zien is klein. Toch moeten we 4 uur weg, dus 3 uur op. Was een topdag met een top avond. Nu instorten en morgen - gaaaaap- vroeg op.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
