Dag 2 19 juli
Van Driebergen
Naar Blitterswijck
Afstand 122 KM
Vertrek 8:00
Aankomst 17:00
Het weer Heel erg heet, heel veel zon (35 graden) en hele dag harde wind tegen

Gisteren waren we heel moe. Nadat we ergens wat gegeten hadden, zijn we eigenlijk direct gaan slapen. De meiden om 9 uur, Ilco en Nicolette hebben 10 uur niet meer bewust meegemaakt. Wat ze nog wel gedaan hadden: Ontbijt voorbereid! Een kilo fruit schoongemaakt en dat in een liter yoghurt gedaan. Hopelijk helpt dat tegen de vermoeidheid en de kramp die Ilco de laatste kilometer had.
Mila en Vicci worden 7 uur wakker en (wonderen bestaan) zijn allebei vrolijk en spraakzaam. Dat belooft een mooie dag te worden. Het ontbijt is heerlijk en vult goed – niemand die ons wat kan doen vandaag. Als het goed gaat zijn we tussen 3 en 4 op de volgende camping – maar we moeten wel zo’n 120 kilometer fietsen.
We vertrekken iets voor 8 uur: De thermometer op Mila’s kilometer-teller geeft nu al 27 graden aan. Poeh. Gelukkig fietsen we de eerste 15 kilometer door de heuvels, op weg naar het pontje bij Elst, over de Rijn. Dat gaat super! De meiden babbelen er vrolijk op los – is een fietsvakantie het recept tegen ruzies en puberaal gedrag? Of zouden dat de bonuspunten zijn die ze kunnen verdienen door niet te klagen? Wij zijn immers Bietjes-Geen Mietjes!
Pontje over, weilandje door.... naar links en BAMMMM – die knoeperharde wind weer vol tegen. Nog bijna 40 kilometer dijk naar Nijmegen... dat wordt afzien. Ilco gaat weer op kop als tempobeuker en windbreker. Pappa wordt wel wat ouder, maar dit moet lukken. Het gemiddeld tempo daalt wel, koffie in Nijmegen gaat niet meer lukken. Om 10 uur is er een schattige herberg langs de kant: De oudste herberg van Nederland. Als we gaan zitten op het lege terras komt een geirriteerde eigenaresse aan..” Nee, nee, nee ... pas vanaf 11 uur, het staat op het bord langs de weg” !
Da’s balen, dan maar bij het eerste , beste bankje het eerste pak druivensap openmaken. En we zijn heel blij met de tros bananen die we bij ons hebben. “ Hmmm, eten...” We zijn nu 40 kilometer weg en we voelen het effect van hitte en wind behoorlijk. Vicci moet af en toe geduwd worden door Ilco, maar Mila (en Nicolette) lijken moeiteloos te gaan. Of komt dat ook een beetje door het windvangen van Ilco. 11 uur bij Nijmegen, maar het ‘The Day After’ de finish van de 4daagse is. Genoeg mensen met een giga-kater die door de overblijfselen van een goed feest struinen. Wij voelen ons fitter dan zij, hahaha. We nemen een lekker stuk gebak en rusten een half uurtje uit. 55 kilometer, we zijn nog niet op de helft, maar vanaf nu hebben we minder dijk, dus ook minder last van de wind (hopen we).
Helaas – fout gehoopt. De wind wordt harder, we krijgen nog 10 kilometer dijk en daarna wordt het heuvelachtig. En nog heter – om 12 uur is het 35 graden... Dit is AFZIEN met hoofdletters. We drinken alles wat we bij ons hebben op, druivensap, water, sportdrank. Maar langzaam voelen we wel dat dit wel eens de zwaarste dag sinds het begin van al onze expedities zou kunnen gaan worden. We gaan door de heuvels, maar we kunnen nergens schuilen voor de wind en de hitte. Het voelt een beetje als de strijd tegen de elementen. Raar dat we niemand op straat zien met dit weer...? Welnee, iedereen zoekt rust en koelte op.
Zelfs het verhaal van de dag van Ilco aan de meiden schiet er bij in. Teveel lawaai van de wind, we kunnen niet naast elkaar rijden. Bovendien moet er iemand op kop... niet moeilijk om te raden wie. Als we eindelijk een plekje schaduw zien, drinken we weer wat, eten we mierzoete muesli-repen en staan we erbij of we zo onder de douche vandaan komen: Doorweekt. Mila’s thermometer geeft 39 graden aan... in de schaduw! Er wordt wat gelachen om Ilco’s benen – net als gisteren kun je de kleine krampjes goed zien. Alsof er kabouters van binnen uit zijn benen naar buiten duwen. Het wordt straks minder grappig...
Om de 10 kilometer stoppen we, gaan we languit liggen en nemen we 5-10 minuten rust. Ilco (Bietje, geen Mietje) heeft het het zwaarst. Hij is kotsmisselijk van alle zoete energie dingen, hij is leeg van 2 dagen windbeuken en de kramp wordt nu vervelend. “ Kom op, nog 20 kilometer!” Maar even later gaat het mis: echte kramp... heel voorzichtig fietsen, maar alles in zijn lichaam zegt “ Stop!”
Nog 15 kilometer... Nicolette neemt de kop over, Mila en Vicci moedigen Ilco aan. Dan komen we bij Well... Ilco wil even stoppen, en dan .... schiet de kramp in echt alle spieren van zijn lichaam: allebei zijn voeten, onderbenen, bovenbenen, liezen, armen, buik, rug en nek. Hij kan niet anders doen dan zich letterlijk om te laten vallen en hij ligt te gillen op het hete asfalt. Waarschijnlijk een grappig gezicht, (kijk die ouwe eens breakdancen) maar er is niks grappigs aan. Mila, Vicci en Nicolette weten niet wat ze moeten doen terwijl Ilco overal pijn heeft en al zijn spieren hun eigen gang gaan. Mensen stoppen (‘kunnen we iets doen?’) maar dat heeft geen zin. Langzaam verdwijnen de heftige scheuten, maar bij het minste of geringste schiet het er weer in. Dit is dus maximaal leeg zijn...
Nicolette fietst langzaam door, we moeten nog 5 kilometer. Maar bij het fietspontje Blitterswijck wat we moeten hebben gaat het weer mis (fiets om, Ilco op de grond, kronkelend). Dit heeft geen zin meer... Maar het wonder is daar: Het fietspontje meert aan de overkant aan bij een camping. Nicolette beslist: “ Hier gaan we staan, verder fietsen is kansloos” . En Ilco wordt neergelegd in het gras terwijl Nic, Mila en Vicci tenten opzetten, luchtbedden opblazen en wat er nog meer moet gebeuren. Na een uurtje durft Ilco weer te bewegen, en gaan we wat eten bij het restaurant. Het weerbericht voor morgen is hetzelfde als vandaag...
O ja, we hebben uitgerekend dat we bijna 25 liter vocht gedronken hebben onderweg...