15e Fietsdag Rokycany - Praag

Datum 24 juli
Dag 15
Van Rokycany
Naar Praag
Afstand 103 KM
Vertrek 8:30
Aankst 15:30
Weer 26 graden, bewolkt, knapt 's middags op
Bonus Laatste dag - heel zwaar!


In Rokycany is niks te beleven. Toch vinden we een leuk restaurantje en genieten van goed eten, en een paar likeurtjes. Omdat we geen zin meer hebben om te lopen,

nemen we een taxi. Kost echt niks... Helaas begint het wel vannacht te regenen, en hebben de buren visite. Als ze met elkaar gaan zingen, dan weet je het wel - dronken

Tsjechen maken veel lawaai. Dus geen hele goede nacht voor Ilco en Nicolette (Mila en Vicci slapen overal dwars doorheen). Deze ochtend is alles nat, en het is fris.

De leuke mevrouw van het pension rekent vrolijk 40 euro voor een nachtje in de tuin slapen... we hebben wel eigen douche, handdoeken en toilet gehad. Bad Luck....
Op zondag zijn in Rokcany om 7 uur de supermarkten al open. Dus staan wij iets over 8 uur voor de Albert (Ja, inderdaad familie van A. Heyn). op weg hier naartoe

hebben we al diverse Tsjechen met grote flessen bier over straat zien lopen. En ook bij de super is het heel gebruikelijk om een paar grote (halve liters of liters)

bier te halen en zodra je de deur uit bent lekker zo'n fles openmaken en gaan drinken.... het is dus net 8 uur geweest...... Daar kijken wij toch heel anders tegenaan.
Na een warm appelgebakje en een fles namaak-Icetea vertrekken we echt uit Rokycany. We hebben de route direct te pakken ... een schitterende route.
30 kilometer lang slingert de route zich langs rivieren, door bossen, omhoog, omlaag, bospaden, oerbossen, bruggetjes en oude dorpjes. Het is zoals gebruikelijk weer

superzwaar - de Ardennen zijn hierbij eigenlijk een makkie! Het blijft klimmen-klimmen, soms over hele smalle bospaadjes. Omdat het nevelig is en er werkelijk geen

mens te bekennen is voelen we ons alleen in een sprookjeswereld. Jammer dat de benen vanzelf pijn gaan doen van het vele klimmmen.
Maar aan alles komt een eind: na een bizar slechte weg waar we serieus denken 8 lekke banden aan over te houden komen we op de doorgaande weg naar de volgende stad

(Horowice). En dat is één lange afdaling.... heerling, constant tegen de de 30KM per uur zoeven we door. Nog steeds niemand te bekennen en in de dorpjes ook geen

enkele voorziening (bar, bakker of dorpswinkel). Wel komen we nu heel af en toe (sport)fietsers tegen. In Horovice is het even recht omhoog - bijna kotsen, zo steil,

en dan vervolgens weer 30KM lang stijgen, dalen, stijgen, dalen - beetje saai en best vermoeiend. Maar uiteindelijk bereiken we de rivier - vanaf daar is het

letterlijk naar rechts en nog 50Km tot aan Praag.
Waren er de eerste 60KM geen barretjes, nu is dat precies andersom. De rivier is de sport-hotspot, honderden mountainbikers, wielrenners en skaters verrmaken zich op

de prima paden langs de rivier. Sporten doe je vooral samen in Tsjechie en op een gegeven moment (zeg maar vanaf luchtijd) ga iets heel belangrijks doen: samen bier

drinken. Ongelofelijk maar bij alle tentjes langs de rivier zitten sporters, en 90% zit aan het bier (het is nu 12 uur). Wij moeten er niet aan denken, wij moeten nog

40KM. Dus nemen wij pizza en koude cola, en stappen we daarna met pijn in bips en benen weer op de fiets. Als we niet alle bagage hadden gehad en nog zover hadden

gemoeten hadden we zeker een bier (klein kennen ze niet) genomen!
Hoe dichter bij Praag we komen, des te meer sporters. We verlaten de ene rivier en steken over naar de Moldau, de rivier die door Praag loopt. Het weer is helemaal

opgeknapt, het is warm en onbewolkt. En nu we naar Praag fietsen, langs zo'n zelfde top-pad, zijn het geen honderden maar duizenden sporters die zich in het zweet aan

het werken zijn. Aan de outfits en materialen merken we wel dat we nu in het goede (welvaart) gedeelte van Tsjechie terecht gekomen zijn. Dure fietsen, schitterende

kleding ... daar passen we prima tussen. Bovendien groet een groot gedeelte van de sporters ons - leuk dat respect. Als we er uit zien zoals we ons voelen kan het best

een combinatie van respect en medelijden zijn... we zijn gesloopt.
Nog 15KM, en Garmin leidt ons dwars door de stad. Praag is prachtig, maar zoals elke grote stad chaotisch en vol slechte wegen. We bonken over keitjes, geen tijd om

foto's te maken want de bussen en trams moeten er langs, en we hopen dat we er zo zijn. Nog één bocht naar rechts en dan een lange weg .... omhoog. Met de tong op ons

voorwiel klimmen we door, we zijn nu door de 100KM vandaag en het is klaar, we zijn leeg!
Maar daar is de camping, we zijn er. Beetje chaotisch/relaxed, het ziet er uit en voelt als een Indianen-kamp. Met op de achtergrond die romantisch-deprimerende Oost-

Europa flats. Maar we zitten hartje Praag - na meer dan 1.300 kilometer zijn we er. Nu 3 dagen 'gewone-mensen-kampeer-vakantie' en dan vliegen we terug. Vandaag was

(weer) loodzwaar - Mila en Vicci hebben voor de 15e dag geen enkele keer geklaagd - wat een toppers! Ze hebben hun bonuspunten lekker opgespaard, morgen en overmorgen

wordt het shoppen! Ilco en Nicolette gaan 3 dagen niet snel-'s morgens vroeg-tentje opbreken - wegwezen maar lekker nog een keertje omdraaien.
Woensdag naar het vliegveld (20KM) vliegen naar Eindhoven, donderdag nog 120KM. Het is nog niet helemaal voorbij....