Dag 9: Ruteng - Labuan Bajo

Maandag 6 augustus
Van: Ruteng
Naar: Labuan Bajo
Weer: zon warm, bewolkt, mist en daarna perfect

Ruteng is een levendig stadje, al weer wat moderner dan Ende of Bajano. Gebouwtjes met 2 verdiepingen en mini electronica zaakjes - die hadden we nog niet gezien. Het hotel is letterlijk een prachtige moderne oase van rust middenin de stad. Op en top en ja... door Chinese Floressianen (die hier al honderden jaren wonen) - Chinezen en Moslims investeren in de toekomst, de stammen zijn ultra traditioneel met zaken zoals armoede als gevolg.

Gisteravond tientallen appjes gekregen. De zware aardbeving op Lombok is natuurlijk schrikken. Nog geen idee wat de gevolgen zijn voor ons, maar voor de lokale bevolking is het een ramp. Wij zitten nu nog 1.000 km verderop, over 5 dagen vliegen we er naartoe. We zien wel, wie weet kunnen we iets doen (in ieder geval geld uitgeven)

Voor de crew hebben we envelopjes gemaakt met tekeningetjes en een mooie text van Mila en Vicci. In de envelopjes een flinke stapel roepias. Voor ons bij elkaar 100 euro, voor hun een paar weken werken. Maar ze hebben het dik verdiend, wat een topcrew.

In Ruteng heeft elk huis kippen. En een haan. Alle hanen samen gaan voor 5 uur aan de slag en zonsopgang (half 6) is een oorverdovend hoogtepunt. We zijn dus klaarwakker... zes uur op de veranda met instant koffie hmmmm. Maar: het is nu nog onbewolkt, alleen de bergtoppen zijn verstopt in de wolken.

Onze crew is er stipt 7:30. We vetrekken op de fiets voor een toch door de rijstvelden. Adembenemende uitzichten, de rijstvelden en dorpjes tegen de helling aan. De mensen juichen ons toe, ze zien hier nooit toeristen en zeker niet op de fiets. En de meiden zijn weer de sterren van de ochtend. We rijden over binnendoor weggetjes die steeds slechter worden. Je hebt serieuze fietservaring nodig want het gaat ook heel steil op- en heel steil naar beneden. Net MTB parcours hoogste categorie met rotsen als ondergrond. Mila is (natuurlijk) eigenwijs en stept af en toe. Controle kwijt, net niet vallen, AU! We overleven het en zijn ademloos door de hellingen en de uitzichten. We pakken nog een paar 20% hellingen - het is nog voor 9 uur maar al bijna 30 graden. De mensen en kinderen die aan het werk zijn op de terrassen moedigen ons aan. Ze vragen zich ook af welke gekken dit zijn (vrij vertaald naar Jimmy de gids).

Na anderhalf uur fietsen gooien we de fietsen op de auto en rijden naar de rijstvelden die als een spinneweb in de kom van een groep hellingen liggen. Doorsnede meer dan 5km en een prachtig plaatje maar... de mist hangt in de kom. Geen veldje te zien van bovenaf. Groot probleem voor de toeristen die met prive gids Flores rondrijden (iedereen dus). Teleurgesteld en vertwijfeld zitten ze wachten. Tja.... wij pakken de fietsen en rijden langs de velden, helemaal in de rondte. Door de dorpjes, over de rotsachtige slechte paadjes. Het is klimmen en steil klimmen en dan hobbel-de-bobbel staand op de pedalen naar beneden. Bang zijn is voor mietjes, niet voor Bietjes. De billen krijgen hardhandige massage. Weer van die briljante sprookjesachtige uitzichten waar mensen met bijna middeleeuws gereedschap de velden bewerken. Alles pas zo in een Peter Jackson film. Inclusief al die mooie mensen - wat een spektakel: bijna 2 uur lang lopen dorpjes uit staan de boeren te zwaaien, zwaaien alle schoolkinderen en roepen “Hello hello I luv u”. Het is puur en eerlijk en intens. Wij zijn voor hun iets wat ze echt nog nooit gezien hebben. Voor hun is de ervaring net zo fantastisch als voor ons. Vicci zit er na een tijdje goed doorheen. Maar ja, dan staat de hele fanclub weer te gillen langs de kant. Dat helpt Vicci wel tientallen keren door de moeilijke momenten heen.

Wie ook nog nooit fietsers gezien hebben? De dieren. Honden, varkens, koeien: ze liggen op straat en zijn niet onder de indruk van aankomende auto’s die non-stop toeteren. “Ik was hier eerst” zie je ze vaak denken. Vaak moet het verkeer om zo’n dier heenrijden. Maar.... daar komen de 4Bietjes - op de fiets. In blinde paniek vluchten dieren overal heen. Wegwezen! Alsof de slager of de marsmannetjes er aan komen.

Na de lunch trekken we met de auto verder over de bergen. Het is de doorgaande weg en soms meer dan 20% steiging (stilvallende vrachtwagens, doodeng) of daling (moet je geen hoogtevrees hebben). Jimmy zegt heel subtiel “uhm, ik fiets zo niet mee, ik maak mooie foto’s”. Ja duh-huh.... onze fearless fiets-guide weet wat ons te wachten staat.
Bovenop de berg (1.578m) stappen we uit. Het uitzicht is zoals altijd weer on-ge-lo-fe-lijk mooi. Maar voor ons begint een afdaling en daarna klimmetjes die prima in de Tour passen.

We stappen op en het gaat loodrecht naar beneden. We voelen dat we bijna over ons voorwiel heen duiken, zo steil.
Vicci wordt gek. Niks is goed: de remmen zijn slecht, de versnelling werkt niet, de wielen blokkeren ... oftewel pure paniek. De tranen lopen over haar wangen, ze gilt alles bij elkaar tijdens de afdaling en als we stoppen staat ze te shaken over heel haar lichaam. Niet goed. Ilco probeert heel zwart wit haar uit haar crisis te halen, maar dat lukt niet. Vervolgens reageert Nicolette op Ilco en ja hoor: ook Indonesie maakt mee hoe de Bietjes elkaar ongeneerd verrot schelden. Zo... iedereen is het kwijt (behalve Vicci)

Je zou bijna vergeten hoe waanzinnig mooi het hier is en hoe we aangemoedigd worden door mensen aan de kant en het verkeer.
Mila gaat op kop met Nicolette in haar wiel. Mila doet het echt geweldig want de komende 35km rijdt ze alles op kop, inclusief de idioot steile afdalingen. Omhoog klein verzetje en dan zonder angst vol de downhill doen met tientallen haarspelbochten. Nicolette volgt moeiteloos. Twee vrouwen voorop, dat maakt het beste in de Flores mannen wakker. Populairder dan dit kan niet, hele schoolklassen staan langs de weg voor high fives.

Vicci en Ilco volgen. Vicci trekt zichzelf uit haar paniek-put en rijdt daarna net zo makkelijk omhoog. Ook voor Vicci staan de fanclubs dan ook klaar en de ellende van het eerste gedeelte is vergeten. Een lach van oor tot oor is daarvoor in de plaats gekomen.

We rijden ruim 50 kilometer. Dan drinken we wat water en is de conclusie: “het is mooi geweest”. We hebben veel verder gereden dan gepland maar Jimmy was zo mooi aan het fotograferen. Tuurlijk, hij had het ook heel zwaar (hahahaha). Jimmy is een fantastische gids en hij weet precies waar hij het zware werk even aan anderen moet laten.

Dus gooien we de fietsen op de truck en rijden de laatste 5km met de auto naar Labuan Bajo. Een heerlijk havenstadje waarvandaan alle Komodo tours vetrekken. Dus een tintelende combi van traditioneel Flores en Backpackers, Hikers, Divers en wat Culti-toeristen. Voor het eerst sinds we op Flores zijn zien we barretjes en terrasjes. Geen Indo te bekennen maar ziet er gezellig uit.

De crew brengt ons naar het hotel. We droppen onze tassen en doen een afscheids-drink. Ons hotel is luxe, de jongens voelen zich niet op hun gemak en de prijzen zijn meer dan 2x wat we afgelopen week betaalden. Who cares? Ze hebben ons een fantastische week bezorgd - en ze vonden het zelf ook uniek. Insta en email worden uitgewisseld, en dan geven we de envelopjes-met-tekening-en-texten-stapel-bankbiljetten. Allemaal leuk en enorm gewaardeerd door Jimmy, Freddy en Haris.

Wij gaan avondje relaxen in dit luxe hotel. Vanaf morgen op een bootje naar de Komodo Islands. Hoe primitief kan dat worden ....? De meiden zijn al bezorgd over 3 dagen wifi-loos leven ...