4e Fietsdag Castelmoron - St Hilaire de Lusignan

Vrijdag 26 juli 2013
Van Castelmoron sur Lot
Naar St Hilaire de Lusignan
KM 47
Start 8:30
Aankomst 13:00
Het weer Eerst bewolkt, vanaf 10 uur strak blauw
38 graden en heet

Gisteravond was het windstil en tot na 11 uur boven de 30 graden. Alleen al stilzitten zorgde er voor dat het zweet je letterlijk uitbrak. Niemand kon slapen – en dat terwijl we nu eindelijk een keer bij de tent gekookt en gegeten hadden. Het dichtsbijzijnde restaurant bleek 10 kilometer verderop, dus dan maar bij het lokale buurtwinkeltje wat gehaald. Alles uit een potje, echt smullen dus. We helpen de meiden herinneren dat eten = energie, dus ook al is het thuis veel lekkerder, je moet wel goed eten.
Deze ochtend is het bewolkt en het waait zelfs een beetje. Lekker! We hebben besloten de Mio de weg te laten wijzen, die weet het vast beter. Half negen rijden we weg om eerst even een broodje te eten. Daarna ‘ echt’ op weg. De eerste 10 kilometer glooien lekker maar het wordt nergens steil. En de Mio stuurt ons maar 1x een doodlopende kerktuin in, voor de rest klopt de route volledig. Gisteravond de route nog eens goed bekeken en ons wachten drie stevige puisten. Hopelijk valt de zwaarte van die hellingen mee....
Die hoop wordt de grond in geboord als we serieus gaan klimmen. Het wordt steil, nog steiler en achter iedere bocht wacht weer een nieuwe helling. Pffff, dit valt niet mee. Het uitzicht is prachtig, maar helaas is de zon nu ook echt gaan schijnen en is het heet. Vicci houdt vol en klimt door. Ze kan het tempo natuurlijk nog niet helemaal volgen, dus blijft Ilco bij haar fietsen. De eerste (en tweede) hyper-aanval later heeft ze haar ritme te pakken en rijdt ze in haar eigen tempo naar boven, Ilco naast of achter haar.
“ Zijn we boven? F**k wat zwaar zeg... “ - we drinken uit de bidons en genieten van het uitzicht. “....Nou, dan zal nu de afdaling wel komen... bochtje om..... we hopen dat we die weg rechts naar beneden moeten hebben, en niet links omhoog.... die is namelijk nog steiler.... K-K-k-k..... weg links.....” het GROTE AFZIEN is weer begonnen, we moeten 15% helling omhoog. Mila zit te bokken op de fiets – zij kan als beste en snelste omhoog maar er zit haar iets dwars. Om haar heen zwermen kleine vliegjes waar ze mee in gevecht gaat. De vliegjes winnen..... Omdat Mila hierdoor moet stoppen moeten we allemaal van de fiets af- waarna Ilco wat minder vriendelijk tekeer gaat tegen haar. Mila geeft de schuld toch maar aan de vliegjes, de rest vind dat zij gewoon omhoog moet fietsen en daar op ons moet wachten.
Vanaf de top is het een razendsnelle afdaling naar Porte Ste Marie. Daar drinken we cola en kijken nog eens op de kaart. We kunnen de doorgaande route nemen of de Mio aanwijzingen volgen. We besluiten toch de Mio maar weer te volgen. Een prachtige route, glooiend en stijgend. Maar na stijgen komt steil, en daar gaat Vicci helemaal in het rood. De ene hyper-aanval volgt de andere op. Ilco blijft bij haar maar moet om de paar minuten van de fiets om haar moed in te spreken. Tot overmaat van ramp loopt de ketting van Nicolette er op een steil stuk af.... dit valt allemaal niet mee. Het is hier gewoon te steil om te schakelen, je moet continu al je kracht en gewicht op je pedalen houden, anders rij je achteruit. Het is vergelijkbaar met moeilijkste stukken uit de Ardennen, alleen daar wordt het zelden 38 graden (in de schaduw). Straks lachen we hierom en zijn we trots, nu hoop je maar dat achter de volgende bocht geen hellingen meer komen.
Omdat Ilco om de paar minuten van de fiets af moet om Vicci te helpen, vloeit bij hem ook de energie weg. Daardoor ontstaat er een gaatje tussen Nicolette en Mila voorop, en Vicci en Ilco daarachter. Bijna raken ze elkaar kwijt als Nicolette vergeet te wachten op bij een splitsing. Ilco en Vicci besluiten bijna de afdaling naar rechts te nemen, terwijl ze de klim links moesten hebben... ze hadden het kunnen weten natuurlijk.... Ilco scheldt nog even als Nicolette terug komt fietsen, met de mededeling dat de Mio ook bijna leeg is. Als dat zo is, staan we in de middle-of-nowhere. Snel maar doorfietsen...
We krijgen een supersteile afdaling die praktisch tegen een camping aanbotst. ONZE CAMPING! We zijn er. Nooit geweten hoe moe je kan zijn na 47 kilometer fietsen. Nog even de tent opzetten, maar er zijn 2 zwembaden en een bar en een restaurant. Dat wordt een middagje niks doen en de routes voor de volgende dagen uitzetten. Wat een lekker vooruitzicht.
(de meiden zijn 5 minuten na aankomst in het zwembad gesprongen waar de vermoeidheid op magische wijze verdwenen is)