1e Fietsdag Turnhout

In de nacht voorafgaand aan het vertrek worden Ilco en Nicolette om een uur of 4 wakker: Een gigantisch noodweer met stortbuien, donder en bliksem en storm houdt huis. Da’s lekker als je over een paar uurtjes wilt vertrekken. Toch maar even midden in de nacht het weer-online gechecked: In de ochtend moet het vanuit het zuiden beter worden. Op hoop van zegen dan maar.
Om 6:00 staat Ilco op. Vanzelfsprekend maakt hij eerst zijn werk af en mailbox leeg. Pas dan kan hij relaxed op vakantie. Het regent nog steeds, zacht en hard door elkaar, en de wind is pittig en in ieder geval vanuit het zuiden. Dat betekent wind tegen.... Kortom, de omstandigheden kunnen niet beter.
De laatste voorbereidingen worden getroffen: Hoe verdeel je het gewicht van de tassen, wat komt waar? Alle gereedschap, reservebanden (dit jaar toch maar even alles goed gechecked), plakspullen – kortom, alles wat je niet nodig wilt hebben – bij elkaar in een voortas. Dat zullen we toch niet veel nodig hebben. Regenjasjes er bovenop, pompnippeltjes (ook dubbelgechecked) bij elkaar: Hopelijk gaat die tas niet open.
Ilco zet in de stromende regen de fietsen buiten, auto’s in de garage – maar er is licht aan de horizon. We zijn er helemaal klaar voor, er is nog geen onvertogen woord gevallen. Na een broodje bij de bakker gaan we er vandoor. Door de Beneluxtunnel, lichte miezerregen daarna, maar we gaan als de brandweer. Omdat we eerst een stukje oostelijk fietsen hebben we de wind lekker in de rug. Maar helaas, na een kilomter of 20 draaien we naar het zuiden en hebben we hem vol tegen. Dat kost extra kracht. Het is niet koud, maar wel beetje nat en vermoeiend.
Het Bie-Bonuspunten systeem houdt de meiden gemotiveerd: Voor iedere presatie (waaronder ieder vol uur fietsen-en-niet-klagen) houdt de sfeer er in. Iedere 5 bonuspunten leveren iets lekkers op. Al sinds het vertrek hebben Mila en Vicci zich voorgenomen om in Belgie een grote WAFEL te gaan eten dus geen gezeik onderweg. Onder een viaduct vlak na Dordrecht eten we de ‘ noodmaaltijd’ van wraps. We weten dat daarna een kilometer of 20 saai, lang gerekt open landschap komt (inclusief moerdijk brug).
We zijn nog niet weg van de food-stop of Mila begint te jammeren. Nu al..... Op zijn welbekende, ongenuanceerde manier scheldt Ilco dat ze door moet zetten. Maar continu zakt ze af, te ver weg om uit te wind te fietsen. Ilco stopt, vloekt een paar keer en duwt haar een stukje voort. Maar een kilometer verder is het alweer mis. Ilco baalt: De middellandse zee is nog 1.500 kilometer, dat wordt gezellig. Arme Mila krijgt de volle laag – totdat Ilco naar haar achterband kijkt: Helemaal plat. K*****: De eerste lekke band is een feit. Als een goed team werken Ilco en Nicolette samen: Een klein gaatje is de boosdoener, waarschijnlijk door een put gereden. In de band is niks te vinden. Het nieuwe, dure pompje blijkt een werelduitvinding. Je krijgt er ontvelde vingers van door het stoten maar de band is (na plakken) keihard. Vrolijk rijden we de Moerdijkbrug over. Mila zegt dat ze misselijk is- Zouden de hormoontjes nu al gaan werken. Ilco kijkt uiterst onvriendelijk naar achteren...... NEEE!!!!!! Weer een lekke band bij Mila. Inspectie: Een tweede gaatje, nog kleiner... zeker gemist net. Iets minder gemotiveerd wordt een nieuwe band om het wiel gelegd, keihard opgekompt (wereld-investering die pomp) en we kunnen verder.
Vrolijk kwebbelend richting Breda – maar 500 meter later slaat de rampspoed weer toe: lekke band nummer drie (bij Mila) Ilco rukt zo’n beetje het achterwiel uit elkaar en Nicolette inspecteert de buitenband minitieus. Een piepklein killer-steentje heeft zicht lekker in de buitenband genesteld. Het kost Nicolette de grootste moeite om deze chirurgisch te verwijderen terwijl Ilco geroutineerd-maar-zeker-niet-relaxed de band plakt. Uiteindelijk hebben deze banden meer dan een uur oponthoud veroorzaakt, fijn in de regen en de wind van het intens saaie Moerdijk-Landschap.
We gaan verder: Met bebloede knokkels maar de band houdt het. Bij Breda zijn we wel toe aan een echte stop. Een serieuze lunch. We hebben er bijna 70 opzitten en we moeten er nog 30. Vanuit Breda rijden we in een keer goed naar Ulvenhout, Chaam, Baarle-Nassau over die zeldzaam saaie rechte wegen. Verstand op nul, blik op oneindig en spannende verhalen vertellen aan de meiden. De motivatie van de bonuspunten doet de rest: YES! 5 Bonuspunten, dus straks lekker een wafel (overigens bij ruzie krijgen ze aftrek: Pedagogisch wondermiddel)
Na Baarle-Nassau naar rechts en dan 15 kilomter kaarsrecht fietspad (we hebben dus uiteindelijk 70 kilometer wind tegen). Maar... de zon breekt door! Natuurlijk zijn we moe maar kwebbelend en goed gehumeurd (ook Ilco) naderen we Turnhout. Zelfs een stortbui van een paar minuten kan de pret niet deren.
Iets over half vijf fietsen we het terrein van de camping op: Ze kennen ons nog (lang leve BI) en we krijgen exact dezelfde plek. En de meiden: De eerste bestelling is twee hele grote wafels.
De kop is er af, de eerste tegenslagen overwonnen en we zijn er klaar voor: Mediterranee: Nous sommes en route!