9e Fietsdag Breitungen - Gauerstadt

Datum 18 juli
Dag 9
Van Breitungen
Naar Gauerstadt
Afstand 94 KM
Vertrek 8:45
Aankst 15:45
Weer 20-27 graden, wind mee, zon en het wordt steeds warmer
Bonus Joepie! We hebben een pensionnetje met eigen kamers bedden en lekker douche!

Vannacht moesten zowel Ilco als Mila plassen. Niet tegelijkertijd en ze liggen niet in dezelfde tent (Ilco=47, Mila=14). Maar de ervaring als ze uit de tent komen is

hetzelfde: Spookachtig. Er is namelijk dichte mist neergedaald over het meertje en de omgeving. Nog een mooi nadeel - alles wordt voor de zoveelste keer zeik en

zeiknat. Het wasgoed en de tenten, en handdoeken hebben geen enkele zin omdat je er eerder nat van wordt na het douchen. En gelukkig sjouwen Ilco en Nicolette ook weer

een paar kilo extra mee aan vochtige en tenten. Mila en Vicci hebben natuurlijk nergens last van, behalve een moeizame start deze ochtend.
Onze campingbeheerder is een echte Duitser: Punktlich is hij half 9 bij ons tentje om de stroom van het slot te halen. Nadat we onze borg terug gekregen hebben nemen

we de broodjes van gisteren, die we wegspoelen met Icetea. Hmmmm, heerlijk ontbijtje. Wat overigens opvalt in alle (Oost)-Duitse dorpen en steden: Niemand zet zijn

fiets op slot, de meeste fietsen hebben niet eens een slot. Kom daar maar eens om in Nederland.
Toch is het maar goed dat we wat gegeten hebben, want vanaf het eerste moment gaat het op en neer. We vertrekken vanaf 247 meter en de hele dag door zullen we klimmen

en dalen, tot aan 470 meter. Dit blijft de komende dagen zo. Nu lijkt het nog een beetje Limburgse heuvels, maar de komende dagen gaan we richting 900 meter, inclusief

ski-dorpjes. Omdat we al redelijk hoog zitten, zien we goed dat de 'mist' eigenlijk heel laag hangende bewolking is die langzaam optrekt. De zonnestralen breken

erdoorheen, en we buffelen tussen de heuveltoppen door in dit gebroken licht. Best pittig, maar fantastisch om te fietsen. Komende dagen wordt het zwaar, want we gaan

snel naar boven de 30 graden.
Het is maandag: In vrijwel alle dorpjes zijn de bakkers dicht. Na twee pogingen geven we het op, dan maaar fietsen tot het eerste serieuze stadje. Het gaat constant op

en neer, met de gebruikelijke aanmoedigingen en scheldpartijen (Ilco: "waarheen"? Nicolette "Vorige straat links" Ilco "ZEG DAT DAN EERDER!!!" Nicolette "KIJK DAN

BETER IN DAT BOEKJE!!") We zijn iets over 10 uur in het stadje Meiningen waar dan JAWEL alle bakkers open zijn. Op het prachtige plein trakteren we onszelf zoals

gebruikelijk op een taart en een Latte Machiato - voor de kinderen met choco. We zijn nog in de voormalige DDR, maar de stadjes zien er prachtig uit en de mensen niet

meer zo Shrek-achtig zoals de afgelopen dagen. De buitenwijken van al die stadjes en dorpjes zijn wel bijzonder, namelijk lelijk en saai. Overal staan de typische

jaren-50 betonblokken 4-hoog flats, waar je in Nederland alleen nog maar probleemgevallen in wil huisvesten. Ze zijn (samen met de armoedige industriewijkjes) lelijke

pukkels in een fantastisch landschap.
Vanuit Meiningen klimmen we door - Dikke dikke pluimen voor de meiden want (a) het is heet (b) het is steil en (c) Ilco houdt een hoog tempo aan. Schijnbaar zonder

moeite houden ze ons bij. Natuurlijk is volgen anders dan voorop rijden maar 11 en 14 jaar, en met alle klimmetjes erbij rijden we 'gewoon' dik boven de 20 per uur

gemiddeld. We halen zelfs (oudere) wielrenners in.... Mila en Vicci zijn toppers, en dan mag je best af en toe ene puberbui hebben - maar val Ilco er alsjeblieft niet

mee lastig.
Onderweg fietsen we constant door natuurgebieden. We hebben de adelaars al genoemd, maar er zijn ook vuistgrote kikkers, slakken die als je er overheen rijdt (Mila) je

een lekke band kunnen bezorgen, bizons die zich niks van ons aantrekken en vandaag ook gezien: Een slang van zeker 80 cm die het pad overstak. Plus natuurlijk allerlei

vogels die helemaal blij zijn als ze ons zien en dan over je heen poepen. Vicci's nek, schouder en benen zitten onder - maar het brengt geluk hopen we.
In Hildburghausen (13:15) is weer een schitterend stadsplein met een Italiaans restaurant. We hebben honger, dus lunchen met pasta. Nog even een discussie met de

meiden dat er niet meteen een loodzwaar toetje moeten nemen (=ruzie No4 vandaag, dus dat valt mee). Na een goede lunch weer puffen en klimmen. Het valt zeker niet

tegen, maar ook niet mee. Onderweg nog even een Mega Eiskaffee en Eis-Shoko genomen, en dan afdalen naar het gereserveerde pensionnetje. We nemen de weg (lekker

makkelijk) totdat Ilco besluit dat het fietspad dwars door de velden korter is. Dat wel, maar 50 jaar geleden voor het laatst onderhouden. We zijn weer op de grens

Oost-West, de meeste fietspaden zijn top, sommige onverhard en sommige nog niet zo goed. Hobbel de Bobbel komen we met de fiets los van de grond, we schrikken ons rot.

Mila's tas vliegt open en de eergisteren gekochte Uno vliegt door de lucht. Shit! Volgende keer gewoon de rustige weg volgen, geen fietspad bitte!
Pension is top, de zwaar geschaafde billen krijgen even rust terwijl we languit op bed liggen en de Tour de France kijken. Gaat door Bern, waar we zelf een paar jaar

geleden ook doorheen gefietst zijn. Volgens mij hebben wij het zwaarder dan die mannen. We dagen ze uit volgend jaar een etappe met ons mee te fietsen, met natte

bagage, zonder doping of electrische motortjes. Kijken wie er dan het hardst de berg op gaat!
Morgen gaan we weer richting de 100KM en het wordt warm. Nu onszelf even laten verwennen in het pension (echte bedden, echte douche!!)