13e Fietsdag Tourette

Woensdag 18 juli
Van Cluny
Naar Klooster van Tourette
Afstand 98 kilometer
Vertrek 8:00
Aankomst 16:45
Het weer Heet (heel heet)
Windstil (voor het gevoel)
Temperatuur 34 graden

Deze ochtend gaat de wekker om half zeven – het weerbericht geeft aan dat het een hete dag wordt, en we weten dat we extra kilometers moeten maken. We doen niet echt gehaast, we hebben stevig gegeten gisteravond en ook het ontbijt is fors – maar we hebben een stevig klim-dag voor de boeg. In Tour-taal: Vandaag is de koninginne-etappe. Uiteindelijk vertrekken we (pas) 8 uur. Na 100 meter volgt de eerste klim, daarna de tweede, de derde: ze zijn allemaal kort, maar wel tussen de 10% en 15%. Direct al tandenbijten dus. Vicci begrijpt dat nog niet helemaal, wat haar op een woedende uitbarsting van Ilco komt te staan. Omdat ze vaak stopt tijdens een helling is het voor Ilco zwaar en onvoorspelbaar –mentaal en fysiek. Met trillende onderlip belooft ze de rest van de vakantie echt mee te trappen. (wat ze de rest van de dag ook doet). Vervolgens fietsen we de berg verder op – kgggggggggg: K-met-P!!!!: Ilco’s ketting ligt er af (presies tijdens een helling) Er omheen leggen, 100 meter.... en weer. Hmmm, dat gaat lekker (en het begint nu al aardig warm te worden)....
We klimmen door en komen dan bij een 2 kilometer lange fietserstunnel – die ’s winters als vleermuisgrot dient. We hadden er gisteravond inderdaad al heel veel gezien. De tunnel is lekker koel en je kan er flink doorrijden. Heerlijk! Aan het eind van de tunnel een historisch moment: we gaan door de 1.000 kilometer! Nog bijna 500 te gaan (klinkt als een klein stukje). De overige 500 bestaan uit heuvels en bergen, met veel wijngebieden. Mooi fietsen, maar wel zwaar.
Gelukkig blijkt het eerste stuk iets korter te zijn dan in het boek staat aangegeven. We rijden het s-c-h-i-t-t-e-r-e-n-d-e wijngebied ten zuiden van Macon in. Hier hadden we gisteren willen stoppen als de camping ons niet was bevallen. We wisten ook niet of er iets in dat dorpje zou zijn (stond niet in boekje). Nou- overal wijnproeverijen, zeker 4 Bed&Breakfast, 2 hotels, en zat wijnbarretjes. We hebben gisteren een prima dag gehad, maar dit had niet verkeerd geweest zeg! We besluiten lekker koffie te drinken (ook vanwege de schaduw, het is nog geen 10 uur en al heel heet). Daarna rijden we verder (omhoog-omhoog) tussen gigantische wijngaarden waar volop gewerkt wordt. Een adembenemend uitzicht (en dito klim, we hebben geen tijd om foto’s te maken)
Eenmaal in het volgende dorp – jawel – de beschrijving in het boek is weer eens onbegrijpelijk. Ineens staan we praktisch in een wijnveld, dat klopt dus niet. Gelukkig is de boer net aan het werk, en hij stopt om ons de weg te wijzen. Tussendoor legt hij ons ook nog uit dat dit de grens van de Bourgogne en de Beaujolais is. Compleet andere grond in de heuvels hierna, andere druiven en dus ook een andere soort wijn. Ontzettend leuk en wat een gepassioneerde man! Jammer dat we echt geen wijn kunnen proeven of kopen (kan natuurlijk wel) want dat is echt te zwaar.
We dalen af, daarna een serieuze klim naar Saint Amour. Helaas, we kunnen niet blijven voor een romantische avond. Ondertussen is het echt heel heet geworden, het is nog geen elf uur, en we moeten een beetje zoeken. Maar het is geweldig om hier te fietsen, het is bijna jammer dat we niet een paar dagen met z’n tweeen hier zijn: Overal wijnproeven en wat we tot nu toe gedronken hebben was al top. (en heel nederlands: goedkoop!)
We komen aan in Belleville waar we de peage oversteken. Dit is de plek vlak voor Lyon, waar je ‘ linksaf’ naar de Alpen afslaat. Als we naar onze wintersportplek rijden is het drie uur ’s nachts maar gezien de omstandigheden een stuk minder vermoeiend. De hitte slaat nu echt toe als we evenwijdig aan de peage langs de Saone rijden, op weg naar Villefranche. Het glooit lekker maar het tempo zit er goed in. We worden al een beetje zenuwachtig: Na Villefranche wordt het pas echt zwaar. De thermometer geeft nu 34 graden aan.... Afzien straks.
En dat klopt.... vanaf Villefranche gaat het steil omhoog. En door de ligging van de berg rijden we vol in de zon, volledig uit de wind. Het is 1 uur, het heetste deel van de dag komt er nu aan....Iedereen gaat nu diep, heel erg diep. De komende 15 kilometer zullen zo gaan... het zorgt voor een paniekaanval bij Mila, en daarna bij Vicci. Twee hyperventilerende kinderen, da’s niet echt lekker op zo’n bergweg. Gelukkig kalmeren ze allebei, maar het is duidelijk dat de komende uren veel van ons zullen vergen.
We klimmen en klimmen, dan weer een beetje vlak, dan weer klimmen. We hebben een schitterend uitzicht, de Beaujolais grijnst ons aan alle kanten aan maar wij hebben onze blik maar op een ding: De weg. Vooral niet te ver naar voren kijken, dan word je namelijk een beetje moedeloos. Al puffend en steunend, maar wel in de cadans, komen we op de top. Het is kwart over twee..... 83 kilometer gedaan, nog 45 kilometer te gaan. Eerst maar wat drinken bij het cafe op de top. (cola en ice-tea) We krijgen alle bewondering en ze vullen graag onze bidons. We krijgen brood (de keuken is al dicht) en picknicken op hun terras. We beginnen wel te twijfelen of we onze eindbestemming voor vandaag gaan halen. Met Mila gaat alles goed, maar Vicci heeft het heel zwaar (dat krijg je van dat meefietsen). En omdat Vicci steeds minder energie heeft, loopt Ilco dubbel zo hard leeg. Plus: We hebben wel slecht weer gehad de afgelopen week, maar deze hitte is weer het andere uiterste.... Pffff, maar kijken wat er gaat gebeuren.
We hebben vanaf de bar (uitgezwaaid door het personeel) een lange, lekkere afdaling. Jammer, had er geen bergweg geweest..? Nu moeten we straks echt weer vol aan de bak. In de eerste de beste plaats blijken ze een supermarkt te hebben – snel nog cola naar binnen. Alle energie is welkom, maar hij lekt weg.... Dan is het nog een stukje dalen en vervolgens praktisch loodrecht omhoog. Alles doet pijn, bij ons alle vier. Vicci trekt het echt niet meer ... ze raakt in paniek en een heftige huilbui. We moeten stoppen, en Nicolette laat Vicci een stuk naar boven lopen. Da’s goed voor Vicci, maar de helling is zo steil dat Ilco gewoon omvalt – poef, zo opzij de greppel in - de als hij weg wil fietsen. Na drie pogingen geeft hij het op. Deze helling is extreem! We zien allemaal sterretjes en de vermoeidheid hakt er keihard in. Nicolette en Ilco hebben het idee dat ze half-half flauw zouden kunnen vallen. Hmmm, en het vooruitzicht van nog 30 kilometer klimmen is beangstigend....
Aan het eind naar links, dan naar rechts.... en dan weer loodrecht omhoog. Gelukkig loopt Ilco’s ketting er weer vanaf, wat een hoop creatieve scheldwoorden oplevert. Ketting er omheen, op het allerlichtste verzet verder. We rijden om een klooster heen , waarom moesten die altijd bovenop de berg liggen?? Ongenaakbaar en voor ons beangstigend ligt het hoog boven ons. Moeten we daar naartoe? Achter ons hoopt het verkeer zich op, maar iedereen wacht altijd heel goed tot er ruimte is om in te halen. We zitten er helemaal doorheen, en dan krijgt Vicci haar derde paniekaanval. Er is maar een oplossing: Lopen.... totdat het niet zo idioot steil meer is en we kunnen fietsen. Het is nog steeds klimmen, Vicci kan echt niet meer, Ilco sleurt al 20 kilometer in zijn eentje al het gewicht omhoog, Mila gaat eigenlijk nog steeds heel erg goed en Nicolette is moe maar denkt goed na. Dit kan niet verder. Terwijl Ilco half kotsend over zijn stuur hangt kijkt ze om zich heen. We staan langs de kloostermuur, bovenop de berg. Hogere machten zijn dichterbij dan ooit.... nog dertig kilometer of.....??
Verscholen achter onkruid, tegen de kloostermuur, blijkt een richtingaanwijzer “ Camping” te staan. Nicolette besluit: Sterven tijdens de klim heeft geen zin, op deze manier zijn we nog drie uur onderweg – we gaan naar die camping. Ilco en Vicci volgen gedwee terwijl Mila en Nicolette vooruit fietsen. Het blijkt een camping bij de boer te zijn, behalve schoon santair is er helemaal niks. Prima! We krijgen twee biertjes uit de eigen voorraad van de boer en zetten onze tenten op. Dan maar water vanavond, en onze noodmaaltijd (gevriesdroogde pasta). Maar... wederom zijn er hogere machten aanwezig. Een zwitsers gezin heeft ons aan zien komen en rijdt (met de auto) even langs ons: Of ze boodschappen mee moeten nemen? WauW! Dat zou fantastisch zijn.
Dus zitten we uiteindelijk op het platteland, onder boerenbomen, met een biertje. We eten straks pasta (saus uit een potje) en hebben brood voor morgenochtend. Iedereen is he-le-maal stuk, en we zien wel waar we morgen eindigen. Maar we zijn wel trots!!!! Morgen weer heftig klimmen, maar ook de laatste 50 kilometer vlak. Als we het redden halen we morgen de verloren kilometers in, anders hebben we een halve rustdag (in plaats van een hele).