14e Fietsdag Saint-Jean-de-Muzols

Donderdag 19 juli
Van Tourette
Naar St. Jean de Muzols
Afstand 138 kilometer (ja... 1-3-8...)
Vertrek 8:00
Aankomst 17:30
Het weer Warm
Windje in de rug
Temperatuur 32 graden

Vanmorgen was het al vroeg onrustig op de camping. Wat blijkt? Allemaal dagloners (Franse Polen dus) die op de wijngaarden werken moeten om half 6 op, dus al heel vroeg. Wij breken uiteindelijk tegen 7 uur alles af, eten de boodschappen van gisteravond allemaal op en gaan op pad. Vandaag gaan we proberen de 30 ‘ gemiste’ kilometers van gisteren in te halen, we zullen dus uiteindelijk rond de 130 kilometer gaan eindigen, en 3 zware beklimmingen voor de boeg. Het voordeel is, na een kilometer of 65-66 zouden we op een hoge top moeten zijn, daarna heftig afdalen en vervolgens bijna 60 kilometer vlak langs de Rhone. Is dus te doen... en dat willen we ook graag zodat we vrijdag een rustdag hebben en niet nog eens 30 kilometer moeten fietsen (en vroeg opstaan, tentjes afbreken, etc). Kortom, instelling op en lange zware dag maar morgen een dag rusten.
PAF!! Meteen lekker omhoog. We zijn ook een beetje gedesorienteerd dus waar zijn we? Na een lekkere klim ontdekken we in het boekje waar we zijn. Boekje blinkt weer niet uit in duidelijkheid, maar even later zijn we de route-bedenker dankbaar. We moeten een onooglijk steenslagpad in, steigt behoorlijk maar is wel te doen, maar daardoor snijden we wel 5 kilometer en een lange klim af. Vervolgens komen we op een lange maar gemiddeld zware klim terecht, Bocht links, links, rechts en – WAUW! Een schitterend uitzicht over Lyon. In de vallei, ’s morgens om half negen bij de opkomende zon ligt Lyon er waanzinnig mooi bij.
Wij gaan verder – naar de top en vervolgens lekker lang afdalen. Afdalen is heerlijk, zeker als ze lang zijn. Het nadeel is dat je benen verzuren tijdens een klim, je ze daarna een tijdje stil houdt en vervolgens moet je weer fietsen.... da’s een pijnlijk proces. Maar goed, de weg loopt lekker en we gaan voor de tweede Col deze dag. Een klim van een kilometer of 6 naar het bergdorp Rontalon. Een prachtige klim maar wel één om af te zien en vreselijk te zweten. Tussen alle wijngaarden door, daarna wat meer fruitbomen – en iedereen doet het helemaal prima. Vicci trapt goed mee, Mila danst over de hellingen, Ilco zit (nog) vol energie en Nicolette gaat als een diesel omhoog. En overal worden we toegejuicht, auto’s toeteren en wielrenners die ons inhalen moedigen ons aan. Dat maakt de tocht omhoog niet lichter, wel beter verteerbaar.
Vanaf de tweede top van de dag gaat het verder omhoog, totdat we een prachtig uitzicht hebben over de heuvels en bergen. Vervolgens een beetje vlak, waarna we in een klein dorpje een brood en worst weten te bemachtigen (meer was er echt niet) en als een stelletje zwervers eten we (naast het romantische fonteintje) onze lunch (het is 11:00). Daarna, bijna letterlijk, de afgrond in – 5 kilometer keihard dalen. We ontmoeten diverse andere fiets-vakantiegangers die tegenovergesteld fietsen. Knap, maar SUKKELS!!! Allemaal zonder helm.....
In ieder geval komen we op de oude weg van Saint-Etienne naar Lyon terecht die lichtjes stijgt. Ilco zet het tempo en in no-time zijn we bij het foei-en foei lelijke Rive-de-Gier. Vanaf daar begint de laatste klim.... 17 kilometer. Daar kunnen we uiteindelijk heel kort over zijn. A-f-z-i-e-n, maar niet onmogelijk. Vooral heel erg lang. De kunst is een beetje geconcentreerd het tempo te houden en de pijntjes in je benen voor lief nemen. Halverwege bij een bistro een cola en hup: Op voor de laatste 7 kilometer. In de zon, uit de wind... maar wel sluierwolkjes. Het blijf buffelen maar uiteindelijk bereiken we de top (twee keer een teleurstelling toen we dachten dat we er al waren... au! Dan moet je nog verder klimmen....)
De top is w-a-a-n-z-i-n-n-i-g... een fantastisch uitzicht over de Rhone... en een beeld van de komende 60 kilometer. We genieten er even van, het is bijna 2 uur... Nu heel hard dalen en dan 55-60 kilometer vlak, met een zacht windje in de rug. De afdaling is spectaculair: Eerst heel hard en lang, en vervolgens een stuk of 20 haarspeldbochten tussen die stenen wand en lage stenen muurtjes door. Echt super, volgend jaar een camera op onze helm. In Condrieu (de stad aan de voet van de berg) vinden we direct het fietspad.
Het fietspad.... da’s perfect, soms wat saai maar erg goed te doen. Ilco zet zich op kop en knalt uiteindelijk 60 kilometer lang boven de 20 kilometer per uur door. Twee keer stoppen (cafe en picknick) maar we raffelen de 60 kilometer er (inclusief stops) in 3 uur doorheen. Superknap dat iedereen het volhoudt, alhoewel Ilco de laatste 5 kilometer een beetje stuk zit. Maar zonder haperen bereiken we de camping.... waar een bordje hangt. Shit, tijd voor het geheime wapen: Blonde vrouw met kind, moe van een dag fietsen, zoekt een slaapplek. En inderdaad! We krijgen het laatste plekje wat precies 2 nachten vrij was. Aangezien er meer dan 90% nederlanders op de camping staan hebben we volop aandacht. Fantastisch, maar na 138 kilometer (honderd-acht-en-dertig) willen we eigenlijk even helemnaal niks.
Morgen: Cappuncino, relax en weinig doen. Dan nog drie dagen en we zien de Mediterannee!!!!