3e Fietsdag Wanlin

Afgelopen nacht was heel heftig: Enorm noodweer daalde neer over ons. Nicolette en Ilco maakten zich enigszins zorgen want met dit weer valt niet te fietsen. Zelfs de paar honderd ganzen om ons heen houden zich rustig – zo onder de indruk van dit K-weer. Alsof de duvel er mee speelt: We waren van plan vroeg weg te gaan maar om half acht schrikken we wakker. Alarm vergeten te zetten tijdens het noodweer. Geluk bij een ongeluk: Het miezert alleen (en de ganzen zijn terug, we zijn omsingeld!) Zeiknat pakken we de tenten in – die extra kilo’s mag Ilco vandaag meesjouwen. We vechten onze weg tussen de ganzen door om van de camping af te komen.
Om half negen vertrekken we uiteindelijk van de camping. Wind tegen (what’s new) en met lichte hellingen vinden we direct de weg naar Hoegaarden. Jammer dat het pas half 10 is als we daar aankomen (en het regent) – het is overduidelijk een Bier-Stad. Hmmmm..... jammer, maar we moeten door.
Buiten Hoegaarden vinden we niet meteen het fietspad naar Namen (39 kilometer fietspad). Een ruzie in de regen volgt. Na een bijna-scheiding besluiten Ilco en Nicolette dan maar de doorgaande weg te nemen. En dan – BELGEN ZIJN TOF! – rijdt er een man in een dikke BMW naast ons en gebaart “ Volg mij”. We rijden een kilometer achter hem aan, hij negeert toeterende mede-weggebruikers en leidt ons links-rechts naar het fietspad. Wat een geweldige kerel, die we alleen kennen van gebaren en Tot Ziens!.
We vervolgen onze weg over het kaarsrechte pad (een oud trein-spoor). Het stijgt licht maar we hebben er een flink tempo in. We moeten vandag immers zo’n 115 kilometer, waarvan het laatste deel over stijle Ardennen-Hellingen. Onderweg komen we een paar medefietsers tegen, die allemaal dezelfde weg door de Ardennen nemen. Het heeft zo hard gestormd afgelopen nacht dat er een boom afgebroken is die over het fietspad ligt. Moeizaan tillen we onze loodzware fietsen er overheen. Maar voor de rest gaat het top: Jammer van die harde wind tegen en het is best fris en zwaarbewolkt.
Na 25 kilometer licht klimmen is het 15 kilometer lekker dalen ... hoppaaaa ... zo Namen (Namur) in. Belgie op zondag is niet bepaald een feest. We vinden een kroegje dat om 12 uur al open is ... maar helaas: De mevrouw van de keuken is ziek. Ze hebben alleen tosti’s. We klagen niet over de absurd hoge prijs en likken zo’n beetje de borden af. Brandstof is super-belangrijk nu.
Om 13:00 vervolgen we onze weg. Nog 30 kilometer naar Dinant. Langs de Maas – waarschijnlijk met mooi weer een prachtige route met veel leuke stadjes, maar bewolkt en keiharde wind tegen maken het er niet makkelijker op. De sfeer is goed: we vertellen elkaar verhalen, Ilco beukt voorop, Mila netjes er achter en Nicolette sluit de rij. Professionele wielrenners zouden er jaloers op zijn. En los van de reguliere scheldpartijen lachen we wat af. We ontmoeten ook weer regelmatig onze oude vrienden de kasseien (hobbel-de-bobbel) waardoor we allemaal pijn in onze polsen en armen hebben. Een trilplaat heb je niet meer nodig, een half uurtje kasseien en je krijgt een fantastisch figuur. Plus: dankzij het slechte weer zitten we alle vier van top tot teen onder de okergele blubber. (scrubben vanavond)
Rond drie uur zijn we in Dinant – laatste stop voor de echte Ardennen beginnen. We zijn zo smerig dat we bij een snackbar wat te drinken halen, bij een bakker een eclair - maar op een bankje langs de Maas alles opeten. Hmmm, lekker vanavond een warme douche.
We rijden Dinant uit (gebruikelijke ruzietje...) en slaan daarna links af voor 30 kilometer Ardennen. Dit zou de makkelijke variant moeten zijn. Dat is dus een relatief begrip: De eerste helling is zo stijl (en 3 kilometer lang) dat we er nauwelijks tegenop komen. Kokhalzend staan we na verloop van tijd boven - na diverse keren vertwijfeld ons afgevraagd te hebben wat hier nou zo leuk aan is. Helling van 12%, da’s serieus lastig zonder bepakking, laat staan met bepakking. En Vicci is na meer dan 90 kilometer in de benen ook niet echt meer in staat een klein beetje mee te helpen op de aanhangfiets, ze is zelf bleekjes en moe. Kortom: AFZIEN met hoofdletters.
Datzelfde gevoel bekruipt ons anderhalf uur lang: Enorm afzien op stijle hellingen. Wie zei dat dit de makkelijke variant was? OP de laatste helling rijdt Mila naast Ilco – “ Pap ,ik moet plassen”. Op zijn welbekende vriendelijk manier hijgt Ilco kortaf terug “ Op .. Top..!” . 2 minuten later gaat Mila als een speer de helling omhoog – Ilco en Nicolette als amateurs achterlatend. Op weg naar de top haalt ze ook nog even twee stoere fietsers in (die verbijsterd opzij kijken). Op de top zet ze haar fiets tegen de boom, broek uit en .... dat is lekker..... Ilco en Nicolette waren al bang dat ze ook zou gaan afdalen, want we moeten straks ergens rechts. Maar wel ongelofelijk, wat kan zij fietsen.
De rest is eitje: Afdalen, fietspad langs Lesse volgen en we komen bij de kleine camping in Wanlin. Daar worden we verwelkomd door borden “ Welkom Fietsers van Amsterdam naar Barcelona” . Het is allemaal kleinschalig (geen winkel, geen restaurant) maar de lieve eigenaresse van de camping gaat lekker koken voor ons (en ze hebben bier en wijn). Onze fietsen zien er uit als wij: Onder de bagger. Maar alles is ok, en vandaag is er eigenlijk geen onvertogen woord gevallen, ondanks dat het loodzwaar was. 117 kilometer is sowieso niet voor mietjes, laat staan deze etappe.
Na een heerlijke douche in een soort jaren-50 badkamer eten we een gigaschaal spaghetti Bolo. Straks waarschijnlijk weer vroeg slapen want morgen weer een plus-honderd afstand
Afgelopen nacht was heel heftig: Enorm noodweer daalde neer over ons. Nicolette en Ilco maakten zich enigszins zorgen want met dit weer valt niet te fietsen. Zelfs de paar honderd ganzen om ons heen houden zich rustig – zo onder de indruk van dit K-weer. Alsof de duvel er mee speelt: We waren van plan vroeg weg te gaan maar om half acht schrikken we wakker. Alarm vergeten te zetten tijdens het noodweer. Geluk bij een ongeluk: Het miezert alleen (en de ganzen zijn terug, we zijn omsingeld!) Zeiknat pakken we de tenten in – die extra kilo’s mag Ilco vandaag meesjouwen. We vechten onze weg tussen de ganzen door om van de camping af te komen.
Om half negen vertrekken we uiteindelijk van de camping. Wind tegen (what’s new) en met lichte hellingen vinden we direct de weg naar Hoegaarden. Jammer dat het pas half 10 is als we daar aankomen (en het regent) – het is overduidelijk een Bier-Stad. Hmmmm..... jammer, maar we moeten door.
Buiten Hoegaarden vinden we niet meteen het fietspad naar Namen (39 kilometer fietspad). Een ruzie in de regen volgt. Na een bijna-scheiding besluiten Ilco en Nicolette dan maar de doorgaande weg te nemen. En dan – BELGEN ZIJN TOF! – rijdt er een man in een dikke BMW naast ons en gebaart “ Volg mij”. We rijden een kilometer achter hem aan, hij negeert toeterende mede-weggebruikers en leidt ons links-rechts naar het fietspad. Wat een geweldige kerel, die we alleen kennen van gebaren en Tot Ziens!.
We vervolgen onze weg over het kaarsrechte pad (een oud trein-spoor). Het stijgt licht maar we hebben er een flink tempo in. We moeten vandag immers zo’n 115 kilometer, waarvan het laatste deel over stijle Ardennen-Hellingen. Onderweg komen we een paar medefietsers tegen, die allemaal dezelfde weg door de Ardennen nemen. Het heeft zo hard gestormd afgelopen nacht dat er een boom afgebroken is die over het fietspad ligt. Moeizaan tillen we onze loodzware fietsen er overheen. Maar voor de rest gaat het top: Jammer van die harde wind tegen en het is best fris en zwaarbewolkt.
Na 25 kilometer licht klimmen is het 15 kilometer lekker dalen ... hoppaaaa ... zo Namen (Namur) in. Belgie op zondag is niet bepaald een feest. We vinden een kroegje dat om 12 uur al open is ... maar helaas: De mevrouw van de keuken is ziek. Ze hebben alleen tosti’s. We klagen niet over de absurd hoge prijs en likken zo’n beetje de borden af. Brandstof is super-belangrijk nu.
Om 13:00 vervolgen we onze weg. Nog 30 kilometer naar Dinant. Langs de Maas – waarschijnlijk met mooi weer een prachtige route met veel leuke stadjes, maar bewolkt en keiharde wind tegen maken het er niet makkelijker op. De sfeer is goed: we vertellen elkaar verhalen, Ilco beukt voorop, Mila netjes er achter en Nicolette sluit de rij. Professionele wielrenners zouden er jaloers op zijn. En los van de reguliere scheldpartijen lachen we wat af. We ontmoeten ook weer regelmatig onze oude vrienden de kasseien (hobbel-de-bobbel) waardoor we allemaal pijn in onze polsen en armen hebben. Een trilplaat heb je niet meer nodig, een half uurtje kasseien en je krijgt een fantastisch figuur. Plus: dankzij het slechte weer zitten we alle vier van top tot teen onder de okergele blubber. (scrubben vanavond)
Rond drie uur zijn we in Dinant – laatste stop voor de echte Ardennen beginnen. We zijn zo smerig dat we bij een snackbar wat te drinken halen, bij een bakker een eclair - maar op een bankje langs de Maas alles opeten. Hmmm, lekker vanavond een warme douche.
We rijden Dinant uit (gebruikelijke ruzietje...) en slaan daarna links af voor 30 kilometer Ardennen. Dit zou de makkelijke variant moeten zijn. Dat is dus een relatief begrip: De eerste helling is zo stijl (en 3 kilometer lang) dat we er nauwelijks tegenop komen. Kokhalzend staan we na verloop van tijd boven - na diverse keren vertwijfeld ons afgevraagd te hebben wat hier nou zo leuk aan is. Helling van 12%, da’s serieus lastig zonder bepakking, laat staan met bepakking. En Vicci is na meer dan 90 kilometer in de benen ook niet echt meer in staat een klein beetje mee te helpen op de aanhangfiets, ze is zelf bleekjes en moe. Kortom: AFZIEN met hoofdletters.
Datzelfde gevoel bekruipt ons anderhalf uur lang: Enorm afzien op stijle hellingen. Wie zei dat dit de makkelijke variant was? OP de laatste helling rijdt Mila naast Ilco – “ Pap ,ik moet plassen”. Op zijn welbekende vriendelijk manier hijgt Ilco kortaf terug “ Op .. Top..!” . 2 minuten later gaat Mila als een speer de helling omhoog – Ilco en Nicolette als amateurs achterlatend. Op weg naar de top haalt ze ook nog even twee stoere fietsers in (die verbijsterd opzij kijken). Op de top zet ze haar fiets tegen de boom, broek uit en .... dat is lekker..... Ilco en Nicolette waren al bang dat ze ook zou gaan afdalen, want we moeten straks ergens rechts. Maar wel ongelofelijk, wat kan zij fietsen.
De rest is eitje: Afdalen, fietspad langs Lesse volgen en we komen bij de kleine camping in Wanlin. Daar worden we verwelkomd door borden “ Welkom Fietsers van Amsterdam naar Barcelona” . Het is allemaal kleinschalig (geen winkel, geen restaurant) maar de lieve eigenaresse van de camping gaat lekker koken voor ons (en ze hebben bier en wijn). Onze fietsen zien er uit als wij: Onder de bagger. Maar alles is ok, en vandaag is er eigenlijk geen onvertogen woord gevallen, ondanks dat het loodzwaar was. 117 kilometer is sowieso niet voor mietjes, laat staan deze etappe.
Na een heerlijke douche in een soort jaren-50 badkamer eten we een gigaschaal spaghetti Bolo. Straks waarschijnlijk weer vroeg slapen want morgen weer een plus-honderd afstand