15e Fietsdag Fiquefleur - Dieppe

Dag 15
Datum 28 juli
Van Clecy
Naar Dieppe
Start 8:30
Aankomst 15:30
Afstand 112km
Het weer Bewolkt en best fris (15 graden) maar droog en de wind MEE!

We worden wakker en voelen nog steeds de inspanningen van gisteren. Jazeker, dit is echt vakantie maar de omstandigheden zitten niet mee en dat merken we. Ilco is verkouden en klinkt als een schorre zeehond, Nicolette heeft wat opstartprobleempjes, Vicci is gewoon chagrijnig en Mila is de fitste van het hele stel. 'Joepie, we mogen weer!'
Broodjes en koffie op de camping, heerlijk. En een flauw zonnetje breekt door. En de wind is gunstig... Zal het dan toch zo'n rit worden waar alles meezit? Vanaf de camping is het linksaf, naar beneden en dan.... Hoppa!!! Ook al is ie nog 5 kilometer weg, de Pont de Normandie is een geweldige 'landmark'. De brug torent heel erg hoog boven alles uit, twee torens als gigantische spinnenpoten met daartussen een sterk gebogen (en dus heel steile) weg. Voor fietsers staat alles goed aangegeven, alhowel Mr Garmin zoals gebruikelijk ons weer eens anders wil laten rijden.
We volgen de borden en komen bij het begin van de brug - die de brede monding van de Seine overspant. De weg loopt steil omhoog, en.... het is een snelweg. Om fietsers en voetgangers ook van de brug gebruik te laten maken is de vluchtstrook verdeeld in een voetpad en fietsstrook. Dus terwijl ze naast je 130km per uur voorbijscheuren heb je als fietser 50cm en daarnaast een hoge stoeprand om de voetgangers niet te hinderen. En hoe hoger je komt, hoe harder de wind. En elke vrachtwagen geeft die wind nog een extra stoot.
Een suicide-mission dus. Nou begrijpen we waarom we geen fietsers zien. We besluiten het voetpad te pakken, maar de windstoten worden daar niet minder van. Kortom, een gillende Mila, een hysterische Vicci en Nicolette en Ilco die zich heel slechte ouders voelen. Voorzichtig nemen we de brug, maar het is een ware doodservaring. Beneden wacht een nieuwe verrassing. Fietsers moeten langs de Peage-poortjes (ja, de echte Peage). Dat doen we niet en Ilco tilt de fietsen een voor een een dijkje af. dan kunnen we over de vluchtstrook naar een afslag, waar het ineens doodstil is. Blijkt een natuurgebied te zijn, ter compensatie van de uitbreiding van de haven van Le Havre.
Met de wind in de rug, de adrelanine in ons bloed en opgelucht dat we nog leven blazen we autovrij door. Ruim 10 kilometer lang, heerlijk. En nog steeds zien we achter ons die majestueuze Pont de Normandie, maar voor ons doemt een nieuwe brug op die er net zo dreigend uit ziet: de Pont de Tancarville. Die overspant het kanaal waar we ook overheen moeten.... Mr Garmin zegt niks.
Godzijdank kunnen we laag blijven en via een sluis (water) bereiken we de overkant van het kanaal. Daarna via een bijna loodrecht haarspeldpaadje (veel vloeken en huilen) komen we bij het einde van de brug. Mr Garmin vertelt ons nu dat we deze snelweg moeten volgen. Pardon? Jazeker, oversteken over de Peage en dan de oude snelweg volgen..... Alsof je de A13 in de spits oversteekt met de fiets aan je hand om de A4 te gaan volgen.
Billen bij elkaar en daar gaan we. Ilco voorop die elke tien seconden naar achteren schreeuwt ' blijf bij elkaar'. Nicolette sluit de rij en roept dat het tempo OK is of iets omlaag moet. We verwachten ieder moment een afslag maar helaas.... Ruim 10 kilometer lang raast het sluipverkeer vlak langs ons. Leuk is anders.....
Uiteindelijk pakken we een zijpaadje. Dat we daar 'officieel' door de 1,000km heengaan is bijzaak . Waar moeten we heen. Mr Garmin lacht ons uit. We hadden naar hem moeten luisteren, en nu zitten we in diepe shit. We gaan weer een weg op, naar rechts en whoooehaaaaa.... we dalen af. Maar wel met vrachtverkeer en vierbaans.... fout dus.... Via het gras dan maar naar een B-weg geslopen. Met wat omwegen en veel klimmen en dalen komen we uiteindelijk op de goede weg.
Bij de eerste grote supermarkt stoppen we. 3 uur gefietst, iets met dan 40km afgelegd en we moeten nog een heel eind want we hebben zeker 10kilometer omweg gemaakt. we gaan dik door de 100km vandaag. Onze gemoedstanden samengevat: Nicolette is moe, Ilco gesloopt, Mila 'gaat wel'. en Vicci is mentaal en fysiek aan het eind van haar kunnen. En we moeten nog zeker 60 kilometer. We eten een gebakje (iets anders hadden ze niet) drinken 2liter druivensap in een teug weg en eten allemaal een Snickers.
Daar gaan we, en nu zijn de fietsgoden met ons. De hoogvlakten van Noord-Frankrijk vangen veel wind, en die hebben we vol in de rug. We blazen, dalen en klimmen maar in 2 uur tijd leggen we bijna veertig km af. Stoere chicks, Mila en Vicci die het zwaar hebben maar keihard doorgaan. Hooglanden zijn saai en dit is geen uitzondering. Het wordt pas weer spannend als we de eerste bordjes Dieppe zien, onze eindbestemming.
Garmin leidt ons weer naar een doorgaande weg maar we durven niet eigenwijs te zijn. Met name Vicci zit echt stuk, maar op haar tandvlees gaat ze door. Ook al hebben we vrachtwagens naast ons, toeteren gefrustreerde automobilisten af en toe: ' Fuck You' is een internationaal begrip.
We bereiken de camping en hebben er dan 112 kilometer op zitten. We zijn klaar.... De meiden moeten verplicht lang douchen en daarna minimaal 2 uur liggen in de tent (het is nog steeds bewolkt en fris). Ilco en Nicolette maken kamp, douchen en gaan ook een welverdiend biertje nemen. En vooral de route van morgen doornemen, we willen geen verrassingen meer.