5e Fietsdag Remagen - Bacharach 100 km

Dag 5 22 juli
Van Remagen
Naar Bacharach
Afstand 100 KM
Vertrek 8:45
Aankomst 15:45
Het weer ’s morgens zwaar bewolkt, ’s middags veel zon. ’s Morgens 25 graden, ’s middags boven de 30. Hele dag wind mee!

Vannacht heeft het weer keihard geregend. Bovendien komen we er achter dat de Rijn een echte verkeers-ader is: Om de 2 minuten, de hele nacht door, razen er treinen langs. We raken er aan gewend, wat een genot als we over een paar dagen in the middle-of-nowhere terecht gaan komen.
Voordeel: We hebben geen enkele reden om langzaam aan te doen. Het is heel erg nevelig – niet koud maar wel vochtig en er hangt een witte waas. Half 9 stappen we op en..... Nicolette stapt meteen weer af, nog geen 1 meter gereden. Band helemaal plat. Dat is een lekker begin. We snappen er niks van, eergisteren nog een nieuwe band om gelegd. Zwijgend en balend doen Ilco en Nicolette het werk. Als de band er af is, pompen ze hem voor de zekerheid op (check: geen scherp dingetje in de buitenband). Dan wordt de oorzaak duidelijk – domme pech. Op de plek waar het ventiel vast zou moeten zitten, zit ‘ ie helemaal los. Je kan er zo je vinger in steken. Waarschijnlijk door een onverwachte beweging is dat ding losgeraakt. Nog een mazzel dat dat niet onderweg gebeurd is.
Na dit prettige oponthoud vertrekken we. Allemaal pijn in de bips.... hopelijk trekt dat de komende dagen weg maar nu is onze kont het gevoeligste deel van ons lichaam. En om dat duidelijk te maken gaat een groot deel van de route over keitje en onverharde paden... brrrr-auw....boemboem...au-au.... lekker hoor... Binnen 10 kilometer stoppen we er al mee (ook omdat er een leuk plaatsje is). Eindelijk goede koffie en mensen kijken. Het is 10 uur en we zien tientallen fiets-vakantieganger voorbij komen. Zeker de helft is man, en alleen. Het andere deel is gemiddeld gepensioneerd, op kleine groepjes sportievelingen na. Als we mede fietsers spreken, blijkt dat zij over het algemeen langs de Rijn blijven (lekker vlak) en hotelletjes pakken (daar zijn er honderden van). Bovendien fietsen zij gemiddeld in 1 week wat wij binnen 2 dagen doen. Tja.... wij genieten van het overwinnen van de omstandigheden, zij van het uitzicht. Toch hopen we stiekem dat zij minstens net zulke pijn in hun ‘ ass’ als wij hebben.
De dorpjes langs de Rijn zijn prachtig! Zo mooi, dat je denkt dat ze uit Disneyland komen (ja, dat lees je goed...) Alles spic-&-span, vakwerk huisjes, netjes geordend, één op de vier panden is pizzeria en er lopen allemaal gezellige dikkerds over straat. Het enige dat nog ontbreekt is een eeuwig durend Pinokkio-muziekje op de achtergrond, anders zou je zweren dat je in Disneyland Parijs fietst (en daar is dus niks mee)
In de nevel doemen de bergen op. Het is best eng – eigenlijk spookachtig mooi. Niet voor niks speelt het verhaal van de Nibelungen ring zich hier af en heeft Tolkien dan schaamteloos gejat. Tegen de bergen klimmen de wolkensluiers op en we wanen ons af en toe in de Ban van de Ring (maar dan het echte verhaal). Vanmiddag zien we de Loreley ook nog en Ilco hoopt nog even kennis te maken met de beeldschone maagd die op die rots zit te zingen (volgens de Nibelungen).
De route is fantastisch, de Rijn is natuurlijk ook een levensader. Maar de industrie gebieden zijn klein en vaak zijn we daar in een kwarier al doorheen gefietst. Bovendien hebben we de wind in de rug, dus we trappen lekker door. Om half 12 zijn we in Koblenz, wat echt een prachtige stad is. Onze voorgenomen stop is St. Goar, wat dan nog maar 40 kilometer zou zijn. We lunchen in de schaduw van een megalomaan standbeeld van Wilhelm I. Past wel bij de stad, maar eerlijk is eerlijk: Koblenz is echt leuk. Dat vinden ook de honderden bejaarden die met de Rijncruises hier aan en afmeren. Als wij langsfietsen en zwaaien, zwaaien ze allemaal terug – heel braaf.
In Boppard (ook weer zo’n aanrader, bijna Italiaans relaxed) gaan we nieuwe fietsbanden kopen. Omdat we er al 2 vervangen hebben zitten we zonder reservebanden en daar worden we (gezien alle ervaringen van de afgelopen jaren) heel zenuwachtig van. Als we in de winkel staan, blijken ze ook een waterdicht stuurtasje te hebben – hebbes!! Die is voor Ilco, omdat de kaart en het boekje constant zeiknat worden. De lieve mevrouw van de winkel geeft ons een tientje korting (waarom? We stinken, we zweten en we kopen toch wel maar desalniettemin: Danke Schon) en voor 3 euro arbeidsloon zet de meneer van de winkel het tasje er op en de ander op de fiets van Mila. Vicci jaloers, dat moet goed gemaakt worden...
Al sinds Koblenz hebben we de wind vol in de rug – gemiddeld zitten we ver boven de 20 KM per uur. Lekker gevoel dat we constant mensen inhalen, die niet aan kunnen haken. Topsport is hard.... Bovendien is het prachtig weer geworden, het kan allemaal bijna niet beter. We bereiken St. Goar. Weer een heel leuk Disney-achtig stadje, met een camping die er uit ziet als een tweedehands caravan verkoopveld. Als we nog 12 KM doorfietsen zitten we in Bacharach, waar ook weer een camping zit en dat scheelt morgen weer bijna een uur. Dus... op de pedalen, kijken of we die 12 kilometer binnen een half uur kunnen fietsen. Ja dus... wat een kanjers, die Mila en Vicci. Marianne Vos of Leontien van Moorsel mogen blij zijn dat ze al wat ouder zijn... De camping in Bacharach is schattig, simpel en wordt gerund door Nederlanders. Vanavond voor de vijfde achtereenvolgende avond uit eten – kijken of het eten net zo leuk is als de dorpjes er uit zien.
Morgen naar Worms, waar we het plan hebben een jeugdherberg te nemen. Weer 100 kilometer, maar daarna zouden de dag-afstanden omlaag moeten gaan... wie weet...