16e Fietsdag Aix en Provence - St Ananstasie sur I

Donderdag 8 augustus 2013
Van Aix en Provence
Naar St Anastasie sur Isolle
KM 72
Start 9:00
Aankomst 14:30
Het weer Start: Bewolkt, fris
Gedurende de dag opklaringen en warm (33 graden)

Gisteravond bij restaurant op camping erg lekker gegeten. Vervolgens waren er twee Italiaanse meiden met allebei een gitaar die in ruil voor lekker eten en een gift in de hoed heerlijke muziek speelden. Ondertussen bleek het Code Oranje te zijn voor wat betreft het weer. Het optreden van de meiden werd opgesierd door een live-lichtshow omdat het urenlang aan het bliksemen was ... zonder regen.
Toch maar in het pikkedonker ons kamp ‘ onweer-ready’ gemaakt. Gelukkig maar. Midden in de nacht ging het helemaal los. Omdat we bovenop een berg zaten, zaten we dus middenin de donder, flitsen en gigantische hoosbuien. Ondanks dat er totaal geen licht was konden Nicolette en Ilco elkaar voortdurend zien in de tent in het blauw-gele licht van de bliksem. En maar hopen dat alles goed vast stond. Ilco zat als het ware standby om de tent uit te sprinten naar Mila en Vicci, mochten die in paniek raken. Gelukkig geen enkel geluid van het mini-kampje dat zij gemaakt hadden.
De volgende ochtend bleek dat we volledig schade vrij waren, maar de tenten zijn na zo’n nacht natuurlijk door- en doornat. Uit de tent van Mila en Vicci nog geen enkel geluid. We moeten ze echt uit een soort coma wakker maken. “Welk onweer...??” vragen twee slaperige koppies. Die twee zijn zo moe dat ze door alle ellende heen geslapen hebben. Ongelofelijk - maar het zegt ook wel iets over de zwaarte van de etappes in de Provence.
Na regen volgt bagger: alles zit weer helemaal onder de modder en viezigheid en we dragen wat extra kilo’s bagage met ons mee. Gelukkig beginnen we met een steile afdaling van de camping af – zo steil dat Vicci al direct tegen een hyper-aanval aanzit. Dat belooft veel goeds voor vandaag, want dit zou de zwaarste etappe worden met klimmen tot 700 meter en steigingspercentages boven de 10%. Pittig dagje dus, met als voordeel dat we (als de camping OK is) vrijdag een rustdag hebben gepland.
Aix en Provence verlaten gaat super. Vanaf de camping keihard naar beneden – even remmen bij de bakker en een croissantje als ontbijt nemen – en vervolgens links en hoppa! – we zitten op de goede route. 2KM later slaan we linksaf en beginnen we met klimmen. Eerst rustig (vals plat) met een fenomenaal uitzicht. We wanen ons een beetje in de oertijd, wat een mooie omgeving. Daarna wordt het steiler, en steiler, en steiler. Mila en Nicolette rijden vooruit, Ilco is de ‘haas’ voor Vicci. Vicci heeft het zwaar, maar de weg is te smal om haar naar boven te duwen. Dus moet ze vandaag echt alles op eigen kracht doen. Mila en Nicolette gaan als een treintje omhoog tegen een waanzinnige achtergrond. Hoog boven ons zien we de toppen van de Alpen. Ilco en Vicci volgen in een prima tempo, en Vicci slaagt er in al haar hyper aanvallen te overwinnen. Hoe hoger we komen, des te steiler het wordt, inclusief heerlijke haarspeldbochten. Maar.... het resultaat mag er zijn. De uitzichten zijn ongelofelijk mooi en we boffen met het weer: De bewolking reist met ons mee en zorgt ervoor dat we het bijna frisjes vinden.
Als we dan de top bereikt hebben is er – helaas – geen restaurantje... Wel een museum (alle dames even plassen) en vervolgens een heerlijke afdaling. Dat klimmen is voor de meiden wel afzien, maar we genieten allemaal van supersnel naar beneden gaan. Met de wind door je haren, 40-50 KM per uur, genieten van het uitzicht. WOW!!! In de volgende stadjes is het even zoeken. Tussendoor vinden we gelukkig wel een bakker waar we een punt pizza en een cola nemen (het is nu half elf...) We belsuiten de de doorgaande weg nemen, want Mio stuurt ons steeds de onverharde paden op. Dus rijden we bijna 20 kilometer op een provinciaalse weg. Alle bewolking is verdwenen, het is nu gewoon heet en het asfalt begint te dampen. Veel vrachtverkeer (merci! Iedereen maakt prima ruimte voor ons en we krijgen tientallen aanmoedigingen van automobilisten), iedereen rijdt hard en voor ons betekent het lange, rechte, saaie en hete beklimmingen en keiharde afdalingen. Dit voelt langzaam maar zeker inderdaad als de zwaarste etappe van deze vakantie...
Als de doorgaande weg ineens geen vluchtstrook-annex-fietspad meer heeft wordt het tijd een andere route te zoeken. Een file vrachtverkeer in je rug, terwijl we allemaal Vicci aanmoedigen vooral boven de 10KM per uur te klimmen is niet bepaald een relaxed gevoel. Met een beetje zoeken komen we op een B-weg terecht en knallen we door. Het is nu gewoon heet, na al een halve dag klimmen (en dalen) zijn we moe en we hebben de hele dag geleefd op een croissantje en een pizzapunt. De cafeetjes in die schattige dorpjes zijn leuk, maar goed eten kun je er niet.
Volgens de kaart is het nog maar 20 kilometer. Dan maar tanden op elkaar en doorzetten. Weer een aantal hele steile klimmetjes, hele leuke dorpjes, prachtige uitzichten..... we willen wel graag straks even relaxen. We hebben een korte familie-vergadering in de brandende zon, op de vluchtstrook van een doorgaande weg – gaan we omrijden en lunchen of buffelen we door naar de camping. Vier keer ‘YES’ voor het laatste alternatief. Dus nog drie kwartier met knorrende magen en bonkende hoofden doorgaan, maar we zijn om half drie al op de camping. Een hele leuke, kleinschalige Franse camping bij een bergdorp. Lekker Joie de Vivre morgen dus.....
Vicci en Mila zijn kapot..... tien minuten liggen, een frisse plens water, de belofte van een ijsje en ze zijn er weer helemaal klaar voor. Terwijl Ilco en Nicolette even wat meer tijd nodig hebben plonzen de meiden 3 kwartier na aankomst al het water in...... Zo’n fietsvakantie is geen kindermishandeling, het is pappa-en-mamma marteling.....