12e Fietsdag Frontignan - Lunel

Zondag 4 augustus 2013
Van Frontignan
Naar Lunel
KM 61
Start 9:10
Aankomst 13:00
Het weer Eerst aangenaam warm (33 graden)
’s middags heet (39 graden)

Na een lekkere nacht (direct aan zee is het aangenaam koel) breken we probleemloos ons kamp op. Het restaurant is namelijk al om 7:30 open, dus kunnen we de dag beginnen met een goede koffie en bijpassend ontbijt. Tassen op de fiets-check- -telefoon en camera voorin-check- -Mr Mio opgeladen-check- -portemonee bij de hand-check- helmen en zonnebrillen-check- -bidons gevuld-check- --kilometertellers..... waar zijn de kilometertellers ...??? Ilco begint te schelden (op zichzelf). Hij is Chef-Tent en heeft de kilometertellers in een zijvakje laten zitten. De zware tententas weer van zijn fiets, tent-1 uitgepakt (daar zitten ze dus niet in) tent-2 uitpakken en ja hoor.... in het zijvakje. ‘ Hallo kilometertellers....’ Nog steeds boos op zichzelf pakt Ilco allebei de tenten weer in, tassen weer op de fiets en dan nu wel even lekker ontbijten.
Vanaf het ontbijt is het rechtsaf, tussen de mega-etangs (meertjes waar vis gekweekt wordt) door. Het is een prachtig natuurgebied waar we doorheen fietsen. Een paar flamingo’s vliegen traag over ons heen. Dit is de streek van de Muscat, als je wilt kun je voor 9 uur al dronken zijn dankzij de tientallen wijnhuizen die gratis proeverijen aanbieden. Gecombineerd met vis- en met name coquilles als je wilt, want dat kweken ze hier in die giga-etangs. In de dorpjes zijn zondagmarkten – half 10 is voor de bezoekers vroeg genoeg voor een biertje. Het is allemaal heel idyllisch en wordt maar door één ding verstoord: De allesoverheersende lucht van rotte eieren die uit die etangs komt. Het lage, stilstaande water waar van alles in gekweekt wordt verspreidt een doordringende rottingslucht vergelken waarbij een olieraffinaderij een parfum-fabriek is. Dus vooral door je mond ademen, je raakt er vanzelf aan gewend.
Mr. Mio stuurt ons de eerste 15 kilometer prima. Dan komen we bij een dorp waar wij denken dat Mio het verkeerd heeft – en nemen een andere afslag op de rotonde. Mio piept verontwaardigd dat we de verkeerde weg nemen maar de ouderwetse kaart vertelt Ilco en Nicolette dat we de doorgaande weg moeten nemen. Dat gaat prima, totdat we op de vluchtstrook van de snelweg belanden.... Hadden we toch maar beter naar Mio moeten luisteren (die nu boos is en ons 5 kilometer terug wil sturen). Dan maar kruip-door-sluip-door de weg zoeken en ja hoor: we komen op een prachtig fietspad terecht. Mio is weer bijgetrokken en zegt ‘ LINKS’. Ilco en Nicolette geloven dat Mio nog steeds wil dat we de hele weg teruggaan en doen ‘ RECHTS’.
Een prachtige route (verboden voor fietsers) langs een kanaal volgt. Hahaha Mr. Mio, zie je nou wel!! Daar komt de brug en dan zouden we weer op de route moeten zitten. Mio is nog in de war en zegt ‘ TERUG!’ . We fietsen over de brug en....... staan op exact hetzelfde punt als waar vorig jaar onze vakantie eindigde. En dat is dus niet waar we hoopten te zijn... Sterker nog, we moeten Mr. Mio helaas gelijk geven....
Eén voordeel: We weten nu hoe we moeten fietsen. Naar het vliegveld, er omheen, naar het stadje Maugio en dan is het nog 15 kilometer (zowel volgens de kaart als volgens Mr Mio). We knallen lekker door en luisteren goed naar Mio – behalve als deze ons een onverhard pad opstuurt). Maar..... Mr. Mio zint op wraak..... ons doel is het stadje Lunel. Daar aangekomen stoppen we even (naast een kleurrijk groot gebouw) en vragen Mio om ons de korste weg naar de camping op te sturen. Nou, dat wil Mio wel..... door een woonwijk, 2x links over een voetpad, 3x rechts verboden in te rijden straat in, 2x links weer een woonwijk, link door een steegje... en we fietsen in omgekeerde richting langs dat grote gebouw. Mio’s wraak is zoet...... Ilco en Nicolette hebben ‘ hun momentje van onenigheid’ en vervolgens fietsen we door de bloedhitte over een loeihete asfaltweg, waarna we een drukke doorgaande weg moeten volgen (gelukkig geen snelweg) om bij de camping uit te komen.
Daar aangekomen blijkt de receptie pas over een uur open te gaan. We hebben nu zo’n 60 kilometer gefietst en de camping lijkt bomvol te zitten. Het zal toch niet gebeuren dat ze geen plek hebben? Uiteindelijk krijgen we een prachtige plek, waar onze Franse buren behulpzaam zijn met stroom of een fles ijskoud water. De Nederlanders en Duitsers zijn veruit in de meerderheid maar doen net of ze ons niet zien (what’s new.....) Je zal eens moe worden om een stroomkabeltje aan te pakken, RUKKER/RUCKER!!!
Bien! Het zwembad heeft volop zwembaden, een heerlijke keuken en een lekker sfeertje. Morgen willen we hier een beetje uitrusten en dan de uitdagende tocht door de Provence gaan beginnen – veel klimmen, hitte en kijken of onze relatie met Mr Mio stand houdt.