16e Fietsdag Daint-Didier-sous-Aubenas

Zaterdag 21 juli
Van St. Jean de Muzols
Naar St. Didier (Ardeche)
Afstand 108 kilometer
Vertrek 8:30
Aankomst 16:30
Het weer Warm, paar fijne wolken
Windje in de rug
Temperatuur 32 graden

Na een lekkere rustdag eigenlijk redelijk relaxed opgestaan. Ontbeten op de camping met een heerlijke koffie erbij, en nog even 2 liter Ice-Tea weggewerkt door Ilco en Nicolette (het wordt immers een lange dag met veel beklimmingen)
Het plan van vandaag: 3 zware beklimmingen en dan een lange afdaling van meer dan 30 kilometer. In totaal gaan we vandaag weer richting de 100 kilometer. De beklimmingen zijn 21 kilometer lang, naar een hoogte van 798 meter, 15 kilkometer lang met een hoogte van 672 meter en 24 kilometer lang met een hoogte van 1112 meter. Dit is dus Tour de France-achtig werk. Sterker nog, de Tour is over de laatste berg (Col de Mézilhac) heengekomen dit jaar. Alleen hebben die wielrenners lichtere fietsen en iets minder bagage dan wij.
We vertrekken iets over half negen van de camping. Het gaat letterlijk meteen omhoog, onze eerste col van vandaag. Over een meer dan 1000 jaar oude brug en dan de weg omhoog volgen, langs de Gorges de Doux. Gorges betekent kloof, en dat klopt. Wat een fantastische klim. Hij is natuurlijk en heel lang, en heel zwaar, maar niet zo achterlijk steil als bijvoorbeeld de Ardennen of de Champagne. Een schitterend uitzicht op deze vroege zaterdagmorgen, echt adembenemend. En..... een lichte bewolking en de wind vol in de rug – het kan bijna niet beter. Alleen.... zo’n kloof kronkelt: Dus als we op een gegeven moment al klimmend de wind vol in onze neus krijgen raakt Mila in paniek. Ze begint te hyperen en we moeten even stoppen om haar op de goede manier te laten ademen. Als dat gelukt is, maar even een foto maken.... oei-oei-oei.... batterij is bijna leeg. Net nu we zo’n mooie etappe hebben. Jammer dan, tijdens een klim of afdaling heb je eigenlijk nooit zoveel puf om een foto te maken.
We klimmen door... deze eerste klim is 21 kilometer lang. En het is zaterdag morgen, dus tientallen Franse wielrenners halen ons in. En iedereen (ja...I-E-D-E-R-E-EN) moedigt ons aan. Veel auto’s juichen ook voor ons. Nederlanders (in de auto) zingen voor ons. Zo voelt dat dus om de Tour de France te fietsen. Het uitzicht blijft echt fantastisch en de temperatuur valt mee. We bereiken na ruim anderhalf uur klimmen de top (wat dus uiteindelijk heel erg snel is). Op de top is niks, alleen laten we allemaal ons plasje even achter. Bij Ilco begint de liter Ice-tea van de ochtend wel wat maagproblemen te veroorzaken, maar Vicci vangt zijn scheten tijdens het fietsen keurig op.
Een heerlijke afdaling met lange bochten... en alle auto’s geven je ruimte en blijven achter je rijden. Behalve natuurlijk de ene debiele nederlandse moeder die tijdens het inhalen NAAST ons gaat rijden. Levensgevaarlijk, stomme trut!!!! We hopen allemaal dat je je auto zo snel mogelijk veilig in de vangrail parkeert!
In het stadje beneden lekker weer koffie. Er is markt, dus tientallen mensen bewonderen onze fietsen en willen een praatje maken. Wij moeten verder, nog 2 beklimmingen te gaan. Deze gaat naar 672 meter en is 15 kilometer lang. Het eerste deel gaat lekker, maar vanaf 5 kilometer onder de top komen per kilometer borden en het stijgingspercentage. Da’s aan de ene kant mooi, aan de andere kant wordt je niet vrolijk van een kilometer lang gemiddeld 6,4% stijgen. (gemiddeld....). We weten in ieder geval wel hoeveel het nog is. En nog steeds al die aanmoedigingen.... super! Het is natuurlijk best zwaar, maar Mila doet het nog steeds fantastisch, Nicolette sluit de rij en jaagt iedereen op en Ilco (met een beetje hulp van Vicci) geeft het tempo aan. Na twee weken weten we bovendien perfect tot hoever je kunt gaan voordat je ‘ in het rood’ gaat rijden, dus blijven we daar precies achter.
Op de top een schitterend uitzicht, en op de weg staan aanmoedigingen voor Tour-renners gekalkt. Het wordt wel steeds kouder naarmate we hoger komen. Boven in het bergdorp Les Nonnieres even snel een foto en dan zoef-zoef.... afdalen. ’t Is maar kort, we dalen tot ongeveer 450 meter, en daarna komt de Koningin van deze vakantie: de Col de Mézilhac, 1112 meter hoog. Tijdens het dalen wel heel cool: Al die auto’s die achter je moeten blijven.... en wij gaan gemiddeld ‘ maar’ 35 kilometer per uur in de afdaling (met uitschieters naar 50).
Beneden in het dorp wat drinken, een paar cakejes wegwerken. Ilco laat nog een paar scheten om van zijn maagproblemen af te komen en dan kunnen we.... 24 kilometer klimmen (het boekje geeft natuurlijk minder kilometers aan... jammer). De eerste 5-6 kilometer gaan lekker. We raken al gewend aan alle aanmoedigingen, maar ze blijven motiverend! Dan, na een half uurtje, wordt het steiler, en steiler, en steiler. En op 12 kilometer onder de top beginnen de bekende borden. Gemiddelde steiging tot aan de top 5,6%, met uitschieters naar 6,7%. We zetten ons schrap. Elkaar nog even motiveren en we gaan...
Het is een enorme inspanning. De uitzichten zijn fa-bu-leus, allemaal haarspeldbochten... je ziet onder je het dal verdwijnen en boven je, of aan de andere kant van een kloof, de weg heel hoog boven je verder gaan. We gaan allemaal ontzettend, ontzettend diep. De steigingspercentages per kilometer lopen op, onze energie loopt hard terug. We boffen werkelijk ongelofelijk met het weer: Niet heet, en de wind mee. Alleen heb je m soms een paar 100 meter tegen de haarspeldbochten je die kant op leiden (lijden).
Op 7 kilometer onder de top openen we onze noodvoorraad druivensap – we hebben het nodig. Het is spannend en motiverend als je naar boven of beneden kijkt, maar het is nog best ver. En het wordt frisser en frisser. Hup, weer verder. Iedereen doet het echt ontzettend goed, en met twee korte drinkpauzes (langs de kant van de weg, uit je bidon: een berg is geen pretpark) komen we in de buurt van de top. Kippenvel als we weer eens een hart onder de riem gestoken krijgen van wielrenners, automobilisten en vooral heel erg veel motorrijders. Het helpt je echt over die talloze bijna-dode punten heen. Dankje wel, dankjewel...! Overal op de weg aanmoedigingen voor Tourrenners... Het maakt ons gevoel – dat wij dit doen met al die bepakking) alleen maar heroischer...
En dan..... rechts – op de weg staat ‘ 500 meter’ , links (nog 250 meter) en dan zijn we er.... de top. 1.112 meter. Foto!!! (en direct na die ene foto is de batterij helemaal op). Er zit precies op de top een restaurantje dat overloopt van mottorrijders en wielrenners... die met open mond staan te kijken als wij aankomen. Je ziet ze denken....” zijn ze echt....met die bepakking.... en die kinderen... nee-nee, dat kan toch niet???” Er wordt nog net niet geklapt als we binnenkomen (buiten is het gewoon te koud). Het liefts willen Ilco en Nicolette een biertje, maar er moet nog 30 kilometer gefietst worden (bijna alles dalen). Dus maar een cola, dan allemaal een dik vest aan en ....
.... wooohaaaa aaaaahhhhhoooowwaaaaooooaooooaaaaaa aaauaiiuiiiiuiuieeeooooooooo..........
.................................afdalen........ Continu tussen de 30 en 40 kilometer per uur. Het eerste deel is het zo koud dat we allemaal klappertanden, maar naarmate we lager komen wordt het aangenamer. En files met auto’s achter ons..... zoevvvvvvvvvvvvvvvvvv We dalen, dalen, dalen. Waanzinnig landschap flitst voorbij...........
Na 30 kilometer alleen maar dalen passeren we de rivier de Ardeche. Nog even een camping zoeken (lijkt lang maar is uiteindelijk 4 kilometer na die giga-afdaling) en dan een biertje. Het zwaarste zit er op, morgen goed de weg zoeken en maandag .... Mediterranneeeeeeeeeeeee....
(en nu een tweede biertje)