9e Fietsdag Villegusien-le-Lac

zaterdag 14 juli
Van Andelot
Naar Villegusien
Afstand 86 kilometer
Vertrek 8:15
Aankomst 15:30
Het weer Bewolkt, soms vaag zonnetje
Heel hard wind tegen
Temperatuur 20 graden

De afgelopen nacht was heftig: keiharde storm, hoosbuien, het bulderde en donderde – kortom, het vooruitzicht voor de volgende dag was niet echt optimaal. We hadden de avond ervoor weer in het restaurant in de stad gegeten, flink gebunkerd zodat we voldoende energie hebben om vandaag over de hoogvlakte met volle wind tegen door te buffelen – maar om dat in de stromende regen te doen, hmmm, dat is zo ongeveer het slechtste vooruizicht mogelijk. Tijdens een nachtelijke vergadering (onmogelijk om te slapen in dit noodweer) zijn Ilco en Nicolette het eens: we moeten sowieso weg, dus dan maar zo vroeg mogelijk. Overgens slapen de kids overal dwars doorheen...
Om 6:45 liggen ze allebei (nog) wakker als er een ‘ gat tussen de buien’ valt. Snel eruit, tanden poetsen en in de tent alles oprollen en opvouwen. Dat gaat goed, zelfs Mila en Vicci begrijpen dat we ons echt moeten haasten. Het grootste kaa-met-pee-werk is natuurlijk de door-en-doornatte tenten opvouwen en daarna al dat fijne extra gewicht achterop bij Ilco stouwen. Maar ook dat gaat gesmeerd. We eten het de avond ervoor gehaalde brood en vertrekken in de lichte miezer.
En dan weet je.... als je de wind in de rug hebt rij je verkeerd. Inderdaad, gratis 4 kilometer, 2 hellingen en 20 minuten extra wind tegen. Maar dan vinden we de route, heuvel-op, heuvel-af – het is onmogelijk met elkaar te praten want de wind dondert echt zo hard dat je niks anders hoort. Daarna dalen we steil af naar een schitterend, romantisch kabouterdorp, dat we – om de weg te vinden – maar liefst vier keer in zijn geheel doorkruisen. Uiteindelijk toch de juiste weg gevonden, stijl de berg op en dan --- 20 kilometer verstand-op-nul, blik-op-oneindig. Als je van weidse uitzichten houdt, en de strom vol in je gezicht, dan ben je hier helemaal op je plek. Maar goed, het positieve is dat er een vaag zonnetje verschijnt en we zien in de verte lichtblauwe lucht verschijnen.
Na een steile afdaling, weer van die schattige dorpjes (het verschil tussen de Champagne en de Bourgogne is heel groot merken we) moeten we echt een dodelijk heftige helling omhoog. Mila danst omhoog (“ ik zie jullie zo” ), Ilco en Nicolette hangen kokhalzend over het stuur (“ dit zou materiaal voor een real life soap zijn” ) en Vicci... Vicci krijst dat ze pijn in haar benen en rug heeft. Kortom, ook de jongste Bie moet hard meewerken en doet dat ook. Bovenop is de trots groot, vinden we het jammer dat we geen foto gemaakt hebben tijdens de klim (maar wie had er even willen stoppen) en weten we dat we het zwaarste gehad hebben.
We dalen weer af, komen bij het kanaal Champagne-Bourgogne en dan is er een geasfalteerd jaagpad van twintig kilometer tot aan Langres. Ilco gaat op kop, zet zijn meest fanatieke blik op en in 5 kwartier knallen we naar Langres, de geplande lunch-stop. Overigens, het is zaterdag 14 juli, 14 juli is DE FRANSE feestdag maar niemand op straat te bekennen. Het is nog stiller dan een willekeurige zondag. Gelukkig is in Langres (auw, weer recht omhoog) een Lidl aan het begin van een fietspad dat we moeten hebben. Omdat alle horeca bovenop de berg zit, besluiten we voorverpakte sandwiches onder het afdak van de Lidl te eten. Het is ondertussen ook weer keihard gaan regenen, dus nu zijn we echt een beetje zielig. Lekker is anders, maar om kilometer te klimmen voor een lunch in een leeg restaurant, daar hebben we ook geen zin in. Nicolette heeft ondertussen uitgezocht dat er 7 kilometer eerder dan de geplande stop een veel leukere camping zit: Dat moesten we dan maar doen. Nog maar 25 kilometer dus.
Daarna een lang, langzaam stijgend fietspad, en – JAWEL!!! – de zon begint te schijnen. Zo is klimmen, ondankts de altijd aanwezige wind, best leuk. We drinken toch maar koffie in het volgende dorp (en vier keer toiletbezoek s’ il vous plait) en na een beetje zoeken vinden we de juiste weg. Nog een aantal klimmen, en dan een bijna loodrechte afdaling. Tijdens de afdaling tussen de bomen worden we begeleid door een roofvogel (vlak boven ons hoofd) met een spanwijdte van meer dan 1 meter. Een adelaar? Erg indrukwekkend in ieder geval.
We komen uiteindelijk weer langs het kanaal te rijden (kanaal=knallen). Voor de topografen: Heel veel sluizen die per sluis een hoogte verschil van 3-4 meter overbruggen. Da’s nog eens wat anders dan de centimeters die we in nederland gewend zijn. Als je van zo’n sluisdeur het lagere gedeelte invalt oveleef je het waarschijnlijk niet eens.
In ieder geval bereiken we na 86 kilometer (klein stukje dus) lekker op tijd de inderdaad prima camping. Mila en Vicci hebben precies 500 seconden nodig van aankomst-tot-zwembad. Ilco en Nicolette genieten in de zon van een lekker (zwaar) biertje. Nu nog overleggen: Zelf koken (de overheerlijke Lidl-noodvoorraad) of eten op de camping. Nou ja, als dat de moeilijkste beslissingen zijn tekenen we ervoor.
Morgen weer een kilometer of 70 – maar alles vlak en hopelijk met zon. Gaan de goede tijden aanbreken nu?