13e Fiesdag Verbania

Vannacht om 4:00 zitten we rechtop in de tent. Een giga-storm raast over ons heen. Niet normaal gewoon, we denken serieus dat we met tent en al weggeblazen zullen worden. We checken voor de zekerheid even of de tent van de kids blijft staan... gelukkig wel. Als we van de schrik bekomen zijn horen we een bekend geluid...tik-tik-tik-tik... regen – heel veel regen. Shit! Om 7:15 toch maar opgestaan. Als we uit de tent komen is het enige wat we om ons heen zien wolken – op ooghoogte... heel veel. De kinderen blijken van de hele storm niks meegekregen te hebben, die hebben geslapen als babies.
Het is niet koud, wel nat, maar dat zijn we ondertussen wel gewend. In de drup de tenten opgebroken, alles ingepakt en maar een koffie genomen in het camping-restaurant. We zijn het gesprek van de dag voor de eigenaren (op de fiets?? Naar Italie??) en de kids krijgen kadootjes mee. Hartstikke leuk, en weer wat extra gewicht erbij. Uiteindelijk vertrekken we rond kwart voor negen – Italia, we komen er aan. Na precies 2 kilometer krijgt Mila een stok in haar derrailleur en slaat de ketting vast. Reparatie is fluitje van een cent, maar Ilco zit meteen weer tot aan z’n ellebogen onder de zwarte smeer. Gelukkig gaat het vrijwel direct daarna regenen – en blijkt dat de route niet meer klopt. Op de plaats van het fietspad staat een stinkende chemische fabriek – we moeten even zoeken, het gaat harder regenen, en het blijkt dat we de laatste 8 kilometers over een drukke weg (soort snelweg) moeten fietsen. Ondertussen giet het, zijn we door-en-door nat en raast het vrachtverkeer langs ons. Twee keer bijna de snelweg gepakt... lekker hoor, NOT! Het mooiste moment van de dag is als we uiteindelijk het treinstation van Brig bereiken. We zijn de enige fietsers die meegaan en het kost vrijwel niks (30 euro). Half uurtje met de trein door een hele lange, hele donkere tunnel en – Bienvenuto in Italiaaaaa!
Het station (Iselle) is een perron in the middle of nowhere. En het giet... en overal zien we wolken, vooral beneden ons. Moeten we daardoorheen? Ja dus.....
Het is eigenlijk een korte stijle afdaling en daarna 50 kilometer heel langzaam dalen. In de regen, met versleten remblokjes is het letterlijk met samengeknepen billen de berg af. Het regent nu zo hard dat we eigenlijk ook niks meer zien – het vakantiegevoel is ver weg. Mila en Vicci zijn voorbeeldig – geen klacht te horen. We beloven ze 10 bonuspunten als ze dit volhouden.
Vanaf Domodossola is het nog 40 kilometer. We happen onder een afdakje een pizzapunt weg en dan is het als een trein doorknallen – Ilco voorop en continu boven de 25 kilometer per uur stampen.
Door en doornat komen we aan op de (luxe) camping Isolino aan Lago Maggiore. In de zeik-zeik-zeiknatte regen supersnel de tentjes opgezet (wereldrecord: 1 minuut per tent) en naar de grote bar. Isolino is eigenlijk klein Hollandia – waaronder een grote groep vrienden en bekenden. Het is superleuk om elkaar hier te ontmoeten (speciale vermelding op verzoek van Ed, Jim en Badi – het was een groot feest!). Heel veel kinderen die elkaar kennen, kortom – gewoon top! De drank gaat erg hard. Morgen toch een rustdag....
Het toppunt van storm en regen wordt bereikt, maar gelukkig staan we droog. Zelfs de Italianen hebben nog nooit meegemaakt dat het lijkt of je opgesloten zit in een groene muur van water. Je ziet letterlijk geen hand meer voor ogen. Blij dat we nu hier zijn – doe nog maar een biertje! Het komt niet door de drank – maar door de storm dat we later een stuk eiland van ongeveer 10 bij 10 meter met bomen en al voorbij zien drijven – door de storm van het land afgebroken. Ongelofelijk... doen nog maar een drankje, en morgen lekker een rustdag.... De kinderen kijken nu al uit naar het zwembad.