3e Dag La Roche-en-Ardenne

De dag begon erg vroeg en alles was door- en doornat vanwege de dauw. Vandaag willen we een enorme ruk maken die rond de 100 kilometer zal zijn. We moeten zoeken hoe we weer op de route komen en…. Dat gaat fout. Uiteindelijk rijden we een kilometer of 5 om (via Hoegaarden, dat kan geen toeval zijn) en komen op de route terecht. De klimmetjes worden steviger en.. ja hoor, weer van de route af. Da’s niet goed voor het humeur. Gelukkig komen we met een paar kilometer omrijden uiteindelijk weer op de route maar vandaag gaat een lange, zware dag worden. Zeker 110 kilometer, oef. En alle Bergen nog voor de boeg.
We worden ingehaald door een groep wielrenners die vragen waar we heen gaan. “ Naar Venetie” zegt Mila. Hard gelach, maar als blijkt dat het echt waar is krijgen we pure bewondering. Dat geeft een goed gevoel, een compliment van die halve profs. En passant meldt hij dat de taalgrens eraan komt. Hoe merken we dat? We rijden weer een stukje verkeerd en vragen de weg aan een Vlaming – die domweg zegt dat hij het dorpje (1 kilometer verderop) niet kent. Gelukkig wijst hij ons wel de weg. We steken de snelweg over en echt alles is ineens in het Frans – bordjes te koop, straatnamen, alles… dat is dus de taalgrens in action.
We knallen lekker door en de hellingen worden langer en stijler… de Ardennen zijn nu echt begonnen. Om 12:00 zijn we in Huy, ietsje later dan gehoopt en ook al 65 kilometer weg, terwijl we op 50 gehoopt hadden. Oei… vanaf Huy moeten we naar Modave en – daar zijn weer die prachtige oude spoorbaantjes die fietspad geworden zijn. Lekker langzaam klimmen we door, heel lang achter elkaar. Gaan we wel goed? Achteraf blijkt het antwoord nee te zijn…. We moeten zoeken en zoeken en blijken weer 10 kilometer extra aan de route toegevoegd te hebben. Gaan we dit wel redden? De hellingen worden nu typisch Ardens – superstijl, Het is echt afzien en we vragen ons af of we La Roche wel gaan halen. Eindelijk gaan we dalen, lekker lang… einde helling naar rechts (zegt het boekje) maar had links moeten zijn, Weer drie kilometer extra. Om half vier, na 95 kilomter op de teller, gaan we lunchen. We voelen de vermoeidheid – maar Mila, met haar 9 jaar, lijkt nog wel de fitste. En die fietst dus echt alles zelf! Wat een topper, hoe trots kan je op je dochter zijn. Voor het terras staat een bord: La Roche 27 kilometer. Maar dat is via de doorgaande weg, wij moeten binnendoor. Twee keer rechts, links en pats! Weer zo’n fijne klim. Maar we gaan door. Het is klimmen en klimmen en klimmen en soms een beetje dalen. Maar… na 115 kilometer komt er en bord La Roche 13 kilometer. Ervaring leert dat dat relatef is, maar we gaan de borden volgen. En ongelofelijk: een prachtige afdaling en vervolgens een fietspad langs de Ourthe. Het zal toch niet waar zijn? Gaan we dan voor 7 uur een camping vinden? Daar moet je niet aan denken want de volgende tegenslag volgt: Pssssss een lekke achterband voor Ilco, precies op een drukke weg. Alle bepakking van de fiets, wiel er uit… pompje werkt ook niet super.. lek gevonden, geplakt, op de fiets… weer lek. Enorm balen, band weer plakken… blijken er twee lekjes naast elkaar te zitten. Dan maar een nieuwe band, gelukkig hebben we er 2 meegenomen…..AAAAHHHH – het blijken 2 banden voor de aanhangfiets te zijn en de banden voor de fietsen van Ilco en Nicolette liggen nog thuis. Allebei geplakt maar met het handpompje krijgen we de band niet goed genoeg. Op de naastgelegen camping hebben zee en krakkemikkige pomp waar we de band mee oppompen en dan doorknallen naar La Roche. De paniek zit in Ilco’s hoofd en bij elke hobbel voelt hij zijn velg. Maar dan komen we toch in La Roche aan – iedereen is helemaal kapot en we hebben 132 kilometer gefietst. Dit voelt als kindermishandeling. De receptie van camping is gesloten maar met een belletje blijkt dat we nog welkom zijn. Alleen alles is dicht en douchemuntjes zijn er ook niet meer.
We zetten de tenten op, frissen onszelf op met koud water en wandelen 2 kilometer naar het dorp – waar de resaturants net dicht gaan – 9 uur is sluitingstijd. Gelukkig is er nog een steakhouse open, in plaats van pasta dus vlees… Vicci valt in het restaurant al in slaap en Mila is ook helemaal klaar. We vallen allemaal om half elf doodmoe in de tent na een prachtige route maar wel te veel….