13e Fietsdag Cheb - Konstantinovy

Datum 22 juli
Dag 13
Van Cheb
Naar Konstantinovy
Afstand 75 KM
Vertrek 8:30
Aankst 15:30
Weer 25-30 graden, bewolkt, daarna veel zon en warm
Bonus Veel moderne wildernis, weinig bewoning - en dan krijg je een lekke band....

Omdat we gisteren lekker gelunched hebben, wilden we simpel bij de camping afhaal iets bestellen. De afhaal hoort bij het uitverkochte restaurantje, maar we hebben

geen haast. "Doe maar 4 spaghetti". "Dauert 20 minuten" "Kein Probleem". We zijn benieuwd.... dan, na 10 minuten, komen 3 kartonnen bakjes met spaghetti en (hmmmm

NOT!) ketchup met kaas. Echt niet te vreten.... Ilco denk 'mooi, ze is mij vergeten"Doe maar Tsjechische specialiteit"--- Een gefrituurd broodje (a la barra) met

ketchup, kaas en een hele bonk knoflook.....BRRRRRRR. Kortom, dit is geen culinaire avond Nicolette heeft de hele nacht genoten van Ilco z"n knoflooklucht pehh. En morgen hebben we 70 kilometer op en neer voor de boeg, dus dit komt niet goed uit. Geluk bij een ongeluk: Het blijft droog.
Midden in de nacht moet Nicolette plassen - daar moet ze Ilco voor wakker maken, ongemerkt over hem heen klimmen lukt niet. We openen de tent... dichte mist. Da's

lekker, morgen alles weer door-en-door nat. En inderdaad, een paar uur later staan we op: Nat, koud en windstil om ons heen. Maar het zicht is relatief goed, dus we

gaan lekker op pad. Niet dezelfde weg van gisteren, maar langs het spoor over een soort-van-OK weg. Even over de wegen in Tsjechie: Die zijn gemiddeld matig. Gemiddeld

betekent soms nieuw alsfalt, soms een weg die in Nederland al 100 jaar geleden verboden zou zijn. Veel wegen zijn een lappendeken van oud en nieuw asfalt en ontelbaar

veel kuilen, hobbels, spleten en scheuren. Op je gemak fietsen is er niet bij.
We rijden dus weg vanaf de camping, tussen de wilde kippen door en vinden na een kilometer of 3 de route. Ook al zijn de wegen niet best, de fietsroutes staan

supergoed aangegeven. En... niks is waterpas - het is een feest van klimmen, klimmen en een beetje dalen. We zijn nu in echte bergen terecht gekomen. Afzien dus -

Garmin geeft ons ook een hoogteprofiel en daar heeft hij de hele route al gelijk in gehad. Er staat ons vandaag nog wat te wachten.
Na een eerste klim van zo'n 10 KM komen we in een dorp (in Nederland zou dit niet eens op de kaart staan) Het is 9 uur, en ineens is er een supermarkt (gerund door een

Vietnamees stel) buiten staan wat mensen liters bier te drinken (ja... liters en het is 9 uur), de klanten halen standaard aardappelen en gehakt. Maar wij zijn blij:

Eten en drinken! Voor 4 broodjes (van eergisteren) en 6 drankjes zijn we naar-boven-afgerond 5 Euro kwijt. En Trang (de eigenaar) is blij, en wij ook. Het halve dorp

komt kijken naar ons. We zwaaien vriendelijk en vertrekken weer. Nog iets wat opvalt: geen fietser gezien vandaag. Waar zijn al die stoere fietsvakantiegangers dan?

Heel bijzonder dat we sinds het parkoers zwaarder werd we echt niemand meer zien - Maar wij zijn 4Bietjes, en zij zijn ..(rijmt).
We klimmen klimmen klimmen (onderweg even plassen). Het verkeer geeft vaak extra gas als ze fietsers zien en Tsjechen groeten elkaar niet. Maar.... het landschap is

ongerept, rauw, mooi en hoe veel we al gefietst hebben: deze komt in de de Top10. Wat een uitzichten, wat een natuur, wat een gebrek aan bewoning, wat een fan-tas-

tische ervaring. De wegen zijn echt heel slecht soms, maar waar ze ons brengen is het echt allemaal waard. Zo ontzettend mooi.
Het is wel zwaar: de steiging is vaak ver boven de 10%. Mila danst omhoog, Nicolette in haar wiel - Ilco neemt Vicci op sleeptouw die zwoegt maar nooit klaagt. Na zo'n

30KM komen we in Marianske Lazne (MarianneBad). Toen Tsjechie nog Duits was een kuuroord waar de groten der aarde kwamen. En nu zijn de 4Bietjes er, dus zeker een

bezoek waard. Veel imposante panden die in Parijs niet zouden misstaan. Al zwetend en stinkend nemen we een luxueus terrasje - dat zal wat kosten. 4 (top!) caramel-

Latte, 4 (top!) gebakjes: 19 Euro alstublieft (en dit is de AAA-locatie!). Heerlijk even genieten voordat we verder gaan.
We hadden we gelezen dat er een steile beklimming aankwam, maar zooooo steil..???? Vanuit het pleintje gaat het gemiddeld (ge-mid-deld) 15% omhoog, sommige gedeelten over kinderkopjes. Het voelt of we vanuit de stad loodrecht de berg op gaan - dit is zwaarder dan de Ronde van Vlaanderen. Bizar dat als we op de top zijn we de kabelbaan vanuit het centrum zien... zo steil dus. Maar uitzicht en prestatie vergoeden veel, dus klimmen en dalen we verder, over grindpaadjes, kinderkopjes en door weilanden over graspaden. Weer terug in het onbedorven landschap - geen landbouw, maar bossen, af en toe een (on)bewoonde molshoop, fantastische vergezichten en geen mens en zeker geen fietser te bekennen.
Hobbel-hobbel-hobbel zwoegen we naar Klaster Tepla: Een klooster dat de afgelopen 1.000 jaar 8 keer verwoest en 9 keer weer opgebouwd is. De laatste keer was 250 jaar

geleden, een renovatie is op zijn plaats. Maar - hogere machten zijn met ons - er zijn twee kleine restaurantjes en we hebben al 60 KM gefietst. Doe ons de lokale

specialiteit maar, met wat te drinken. Eten en drinken zijn heerlijk, en ze durven daar maar 17 euro voor te vragen. Nu zijn we echt in een ander universum terecht gekomen.

Maar ons buikjes zijn gevuld, nog 2 zware beklimmingen en dan is daar de camping. Er is een route tussendoor - sneller en zonder klimmen. Volgens Ilco moeten we

'hier!'rechts, volgens Nicolette (en haar grootste vriend Garmin) nog niet. Ilco boos, maar als Garmin het zegt...
We slaan linksaf, weer een slechte weg en .... ja hoor.... midden in de hitte en de Wilde-Oosten Bush-Bush - Nicolette heeft een lekker voorband. Wat heeft dat

klooster en het niet-luisteren naar je man daar mee te maken?? In ieder geval is er nog geen paniek: Wiel er uit, banden er af (groot gat in buitenband), buitenband

plakken, nieuwe binnenband en dan onze autopommp om de banden zo hard mogelijk op te pompen (er hangen nogal wat kilo's aan de de fiets).... De autopomp heeft maar één

ding nodig: een verloopnippeltje, dat we altijd meenemen. Maar na het omkeren van een paar fietstassen komen we tot de conclusie: dat nippeltje ligt nog thuis. Dat is

geen goed nieuws (understatement) Ilco heeft een handpompje op zijn fiets, dat is de enige oplossing. Na een half uur pompen, nieuwe variaties van vloeken, een

oerkreet van Ilco door de bush-bush (geen reakties), schoppen tegen bomen, nog meer vloeken.... lukt het met de blaren op de handen om de band hard genoeg opgepomt te

krijgen. Voorzichtig verder... heel voorzichtig want de stress zit er goed in.
Nog 4 kilometer, nog een paar superzware hellingen - onderweg hallo gezegd tegen een stel rechtsradicalen die Tsechoslowakije terug willen.... komen we bij de camping.

En na zo'n zware dag - lijkt de camping top: barretje, Tour-op-TV, en 2 pizzeria's in de buurt. Nu de spanning en vermoeidheid (even) weg-bieren, en dan de laatste

150KM naar Praag. Morgen naar Plzen, het Mekka van het Bier!