8e Fietsdag Probsteizella - Breitungen

Datum 17 juli
Dag 8
Van Probsteizella
Naar Breitungen
Afstand 104 KM
Vertrek 8:15
Aankst 15.15
Weer 25 graden, wind mee, bewolkt maar soms zon
Bonus Camping met niks, en zodra we staan barst het slechte weer los


Eindelijk was het zover gisteravond: Eten bij de tent! Heerlijke Pasta Carbonara, met verse geklutste eitjes. Omdat we de pasta in 2 etappes koken stolt het ei niet

helemaal als we het (op de borden) door de door de pasta roeren. We eten heerlijk en lekker relaxed bij de tent. Maar... eitje werkt op de scheetspieren. De lucht in

de tentjes is niet om doooor te komen ene paar uur later. Volgende keer maken we weer pasta Bolo of rijst.
We staan op een camping met mensen die van sporten houden: Kano-vakantie, biking, trekking. Dus om zes uur worden de eersten wakker en hoe ze hun best ook doen, de

rest van de camping wordt vanzelf wakker. Bovendien zijn er heel veel gasten met honden: Die blaffen ons vrolijk wakker. Dus na een nacht vol gore geuren kruipen we

relatief vroeg onze tentjes uit. Omdat beide meiden hun bokkepruik op hebben duurt het allemaal net iets langer, maar 8:15 vertrekken we. We verwachten veel sporters

onderweg, het is immers zondag-ochtend. Maar de eerste paar uur zien we niemand. Een verdwaalde wielrenner, dat is het wel. Hebben wij mooi de weg voor ons zelf! Het

wordt een herhaling, maar de route langs de Werra is weer prachtig. Soms zijn Boekje, Garmin, Ilco en Nicolette het niet helemaal eens, dan volgt er een onvriendelijke

woordenwisseling. Maar met z'n vieren komen ze er altijd uit, of we nou in een weiland terecht komen, een onnodige helling nemen of na een zijweg (te) laat roepen

"Hier naar Rechts!". We merken wel dat we echt het oude Oost-Duitsland ingereden zijn. Op een of andere manier is het armoediger, minder goed onderhouden en zijn de

mensen niet allemaal zo open. En daar waar in het Westen iedere molshoop een bakker heeft die iedere dag van 06:00 tot 18:00 open is, zijn de dorpjes volledig

uitgestorven. Er is echt he-le-maal niks te beleven, behalve het prachtige landschap en de soms woeste rivier.
Eindelijk bereiken we na 25KM Creuzburg. Een toeristische stad, vol pensions maar er is n-i-k-s open. De bakker is 6 weken op vakantie, de cafe's zijn dicht. Alleen

het duurste hotel van de stad is geopend, dus daar nemen we dan maar een ontbijt. Een HEERLIJK ontbijt! We likken de borden praktisch af, want (a)-duur en (b)-we

moeten vandaag weer meer dan 100KM. Als er niks open is (ook alle supermarkten zijn dicht) kan dit wel eens een van de weinige maaltijden zijn.
Als je van kasteeltjes houdt moet je hier zijn: Om de zoveel kilometer is een kasteel of fort. En het fietspad loopt bijna altijd vrij door de velden of bossen. Het

geeft een beetje het gevoel in de Middeleeuwen terug te zijn, waar Willem Tell elk moment uit de bosjes kan springen. Wat verder opvalt is ...................... de

stilte .............. Nergens het geluid van fabrieken, snelwegen en dergelijke. Geen scooters> het is doodstil als wij geen geluid maken. Zo was het hier de afgelopen

paar 100 jaar dus, en zo te zien blijft dat nog wel even zo.
Het wordt warm. De bewolking is dik, maar het is ruim boven de 20 graden en we zweten allemaal behoorlijk. Omdat de route veel over onverharde wegen loopt en we de

eerste 70 kilometer wind tegen hebben is het stof happen en afzien. We stuiteren alle kanten op. Hopelijk komen we straks op een camping waar we relaxed onderuit

kunnen zitten, want de energie verdwijnt langzaam uit onze benen. De route maakt veel goed, vooral als je zoiets bizars als de Kali-Bergen tegenkomt. Het afval uit de

Kali (=Zout)-mijnen wordt op enorme bergen midden in het prachtige landschap gestort. Deze bergen zijn helder-wit en sommige ruim 200 meter hoog (ja, dit lees je

goed). Zo domineren het landschap en als je van lelijk houdt, is dit de place to be. Een bizar gezicht.
Omdat ze zo hoog zijn fiets je ruim een uur tussen deze mega-bergen door. Uiteindelijk, na een steile beklimming van een echte heuvel, is er ineens een bakker die open

is. Die heeft taart! Het is al 12:30, dus maar weer een stuk taart. Ongelofelijk, maar na bijna 60 kilometer de eerste bakker, tot nu toe niet eens een snackbar of

cafe gezien dat open is. En vrijwel niemand op straat .... Oost-Duitsland, daar kom je echt tot rust.
Nog 10 kilometer wind tegen, en dan ---- YES!, de wind vol in de rug. Doorblazen dus, voodat de zon doorbreekt. En hopelijk straks even relaxen. We passeren diverse

stadjes (doodstil) en een camping (barretje, maar rustig) en dan komen we in Breitungen, onze bestemming van vandaag. Korte beschrijving van de camping:

Teleurstellend. De camping zit aan een meertje, maar voor de rest Oost-Duitse gezelligheid. Geen dus. De beheerder wil ons eerst vol in de wind op een schuine dijk

zetten, maar als Ilco protesteert krijgen we een plekje achter een heg. Voor de rest: Groots, Doods, geen Bar, Geen Gezelligheid. En zodra we staan, begint het te

regenen. Met onze regenjasjes aan sjokken we naar het stadje - we voelen ons zoals een asielzoeker zich zal voelen. Godzijkdank zit er een hotel en een cafe. In het

hotel werken 4 Oost-Duitsers (Grumpy, soort van Freggle) en een leuk meisje. Hopelijk hebben ze iets te eten wat ons meer aan vakantie en minder aan het Ijzeren

Gordijn doet denken. Morgen weer een flink stuk, maar hopelijk een leuke plek om te slapen!