14e Fietsdag Clecy - Fiquefleur

Dag 14
Datum 27 juli
Van Clecy
Naar Fiquefleur
Start 9:00
Aankomst 16:00
Afstand 103 km
Het weer koud en regenachtig. Later mild en regenachtig, heel af en toe een zonnetje.
Vannacht regende het heel hard en werd het kouder en kouder. Vandaar dat we blij verrast waren toen we om 7uur het tentje openritsten en het zonnetje scheen. De omgeving zag er prachtig uit, we verwachten ieder moment dT De Hobbit uit zijn holletje kwam (zo'n soort landschap en zo'n soort licht dus). Helaas, al tijdens het inpakken dreven grijze wolken binnen. En de eerste spatjes vallen als we de camping af fietsen.
Over de brug, naar rechts, omhoog het dorpje in. Steil omhoog dus. Maar gelukkig zitten we dan op de route... de eerste kilometer klim hebben we al weer in de benen, poeh! We zoeken een bakker (check!), een fietsenmaker voor Mila's fiets (maandagen niks open) en een supermarkt voor druivensap en Snickers want het wordt een zware dag (check! naast de bakker).
Als we genieten bij de bakker van een goede koffie en een lekker broodje maken we Mr Garmin wakker. Die denkt even na en stuurt ons dezelfde weg terug... die hele klim van daarnet was voor niks. En toen we gisteravond de andere kant opkeken hebben we een kleedje uitgerold en een gebed gedaan dat we niet daar tegenop hoefden.... ja dus...
Het is hard gaan regenen en wij gaan dezelfde weg terug. Hallo-Dag camping en hoppaaaaa.... steil omhoog. Zo steil als de Seven Sisters in Engeland een week geleden, maar dit zijn hun gemene nichtjes. Ze zijn hoger, bochtiger, steiler en het giet.... Mila en Nicolette gaan voorop, Ilco en Vicci gaan alle hellingen samen nemen. De Ardennen zijn een makkie vergeleken met deze puisten. Mila (met aanlopende schijf-rem, schgggff,..., schgggff,..., schgggff,...) doet het supergoed. Eenzaam gaat ze op kop, Nicolette in haar slipstream meenemend. Daarachter komen Vicci en Ilco, waarbij Vicci zoals iedere dag de prijs voor de grootste doorzetter verdient. Als we af en toe eens omkijken krijgen we spontaan hoogtevrees. Wat gaat dit steil omhoog, absurd! Maar ook: wat een schitterend landschap. Glooiend, aaibaar en dregend tegelijkertijd.
Na duizenden calorieen in een uurtje er doorheen gejast te hebben probeert Ilco de fiets van Mila te repareren. Wiel er uit, gezicht en handen onder de smeer maar het lijkt te lukken. Helaas, Mila stap op en , schgggff,..., schgggff,........ Dan maar door. Het blijft klimmen (3x) en dalen (1x). En dan stuur Garmin ons ineens weer een onverhard pad op. Vanwege de regen in onverhard hetzelfde als boterzacht. We blubberen door de okergele bagger en zijn op een gegeven moment niet meer te onderscheiden van die rotzooi. Gelukkig maar 2KM, maar genoeg om geweigerd te worden door ieder cafe dat open is.
Na ruim 40KM (landschap: waanzinnig, omstandigheden: zwaar) komen we in een stadje met supermarkt. Ilco doet weer een poging de rem van Mila te repareren, Nicolette haalt lunch. Romantisch op het parkeerterrein eten we de lunch en gaan verder. Mila's fiets: , schgggff,..., schgggff,.... Al na drie kilometer zijn we blij dat we goed gegeten hebben. een loodzware klim volgt en Mila dendert omhoog. Het is dat ze te jong is voor de Tour de France maar anders zou de bollentrui voor haar zijn. En de wittetrui (jongerenklassement)? Vicci gaat ver-schrik-ke-lijk stuk op deze helling, maar ze stapt niet af. Zonder te wandelen overleeft ze ook deze beproeving.
Na deze killer daalt en stijgt het regelmatig. Geen Hollandse bruggetjes maar echt 50meter omhoog. en dan...... is het 10 kilometer dalen, tot in Pont-L'Eveque. Pont=Brug, dus lekker laag. Nog een kilometer of 10. De enige fietsenmaker die open is helpt ons met de rem, maar komt tot de conclusie dat er een vervangend onderdeel nodig is. Vrijdag? Dan zijn we bijna in Nederland Monsieur, maar wel hartstikke bedankt dat je even wilde kijken.
Langs een drukke weg klimmen we weer tot grote hoogtes. We drinken een pak druivensap en eten de Snickers terwijl vrachtverkeer om ons heen raast. Maar we zijn er bijna. Nog een helling, nog een lange afdaling, nog een beetje zoeken, nog twee regenbuien.... en dan ineens staan we in een soort Kabouter Plop landschap.... Prachtige, schattige huisjes tussen glooiende groene heuvels. En.. wonderen bestaan nog... de camping is na 5 minuten aan onze rechterhand. Ondanks het afzien roepen de kinderen al voordat we stilstaan 'Zwembad!'. Honderddrie kilometers zitten er op. Weer niet zelf koken straks, maar heel lang douchen.
Morgen al na een paar KM de Pont de Normandie. Weer meer dan honderd KM gepland, maar daarna... wordt het makkelijk .... hahahahahah