13e Fietsdag St Hilaire Harcouet - Clecy

Dag 13
Datum 26 juli
Van St Hilaire du Hacouet
Naar Clecy
Start 8:30
Aankomst 1530
Afstand 96 km
Het weer koud en heel, heel veel regen

We hebben de teneten gisteren onder de bomen gezet. Een slimme zet, want vanmorgen regende het. En het is koud, een graad of negen. Dus regenjasjes aan en de -gelukkige droge- spullen inpakken. Daarna naar zon fijne Franse bakker om broodjes te eten. Koffie komt later wel....
Dat valt een beetje tegen. We hebben het fietspad zo gevonden. Het is een Voie Vert, een oude spoorweg die ze tot fietspad omgeturned hebben. Maar die oude spoorwegen hebben een aantal kenmerken. (1) ze gaan heel langzaam omhoog en omlaag, we klimmen heel langzaam, maar wel de hele dag. (2) ze gaan om dorpen en steden heen, dus de eerste zestig km komen we geen plek tegen en (3) ze hebben een ondergrond van klei en grind - als het nat is gaat dat overal op, in en tussen zitten. We zien er uit als mijnwerkers...
De eerste kilometers gaan OK. We doen zelfs onze jasjes weer uit. Het platteland van Frankrijk op zondagmorgen is uitgestorven. We denken af en toe het eind van de wereld gemist te hebben, we komen namelijk he-le-maal nie-mand tegen, urenlang niet. Terwijl het landschap schitterend is. Beekjes, rivieren, bos, heuvels, ... echt prachtig!
Langzaam begint het weer te druppelen en we doen onze jasjes weer aan. Net op tijd, daarna regent het harder, en harder, en harder..... en de grond zuigt aan onze wielen... het is weer eens een hele zware etappe. En nergens een cafe of plek waar we even kunnen opwarmen. Onze kleuren zijn blauw (van de kou), rood (van het klimmen) en zwart/grijs/bruin van de bagger.
Vicci trekt het even niet meer. 'Ik vind het niet leuk' huilt ze. 'Nee schat, dit vindt niemand leuk'. Nu moet je denken aan de warme douche en de hete choco. Zo ploeteren we voort als Hans en Grietje door de verlaten bossen, totdat we Flers binnenfietsen. Niks bijzonders, maar het enig wat daar geweldig is: Het Turkse koffiehuis en de kebabzaak zijn open. Klappertandend stappen we af en nemen de lekkerste Turkse choco ooit en daarna zalige kebab, beter hebben we nooit geproefd. En de hele Turkse mannen-clan praat er nu nog over.
Bibberend rijden we door. En nogmaals, de route is geweldig en de omstandighden dramatisch. We hebben nu gewone asfaltwegen te pakken, maar die gaan steil omhoog. Klimmetjes van 15% - 20% zijn geen uitzondering. Een voordeel:Koud hebben we het niet meer. Helaas gaat het laatste gedeelte weer over een oude Romeinse weg die sindsdien in traditionale staat gelaten is. Hobbelhobbelhobbel omhoog en omlaag. Met als gevolg dat Mila's schijfrem begint aan te lopen, dat wordt waarschijnlijk Nederland voordat we dat kunnen laten maken.
Maar dan is het ineens lang en heel hard naar beneden. We tikken de 60km per uur aan voordat we remmen.... Alle kou en ontberingen zijn even vergeten. En net zo plotseling staan we voor de camping. We hebben er al 96 kilometer opzitten en zijn moe en heel eeg vies, dus dit komt op het allerbetse moment. Vanavond weer niet bij de tent eten... (het regent...).
Hopelijk blijft het daarna droog. Vandaag was de dertiende dag: Het weer was drama, weer een materiaalschade gevall etje en... zowel de PC als de camera zijn kapot. Kortom, vanaf nu wordt alles beter!