9e Fietsdag Portsmouth - Poole

Dag 9
Datum 22juli
Van Portsmouth
Naar Poole
Vertrek 8:00 (8:30)
Aankomst 19:15
Afstand 109 km
Het Weer Zon! Afen toe regen.
Bijzonderheden Een hele zware dag, ook mentaal

Zonder pijn in ons hart nemen we afscheid van de camping van Portsmouth. Gelukkig is er binnen een kilometer al een CoffeeCup, zodat we lekker relaxed van de koffie en wat lekkers kunnen genieten. Vandaag hebben we weer een afstand van meer dan 100km voor de boeg, dus een goed begin is wel zo prettig. Als Ilco een foto wil maken, blijkt dat de batterij van de camera al helemaal leeg is. We hebben gisteren veel pogingen gewaagd fotos online te zetten (niet gelukt) maar dat heeft dus batterij gevreten. Dan maar de hele dag met de GoPro aan de slag. Afzien zullen we zeker, en dat leggen we graag vast.
Portsmouth is een hele leuke stad (jammer van die camping). Moeitloos vinden we de haven, waar voorbereidingen getroffen worden voor Americas Cup. Morgen worden 100.000 bezoekers verwacht. Gelukkig zijn we een dag te vroeg…
Overtocht is dus weer peperduur, en nog geen 5min op de boot. En daarna begint onze prive oorlog met Mr Garmin weer. We volgen de National Route, maar Garmin stuurt ons elke keer naar de hoofdweg. De route langs de Solent en de Portsmouth Bay is schitterend. Verstilde visserdorpjes, petrochemische industrie aan de overkant (feels like home) en wind tegen, maar dat zijn we gewend. Na Kent en Sussex is Hampshire weer een heel ander gebied, en prachtig. Garmin probeert ons bijna een andere richting op te schreeuwen, maar wij kijken naar de blauwe bordjes. We komen in een natuurgebied terecht (grind tot over je velgen) maar het lijkt hier wel oerwoud. Schitterend! Het genieten wordt ruw verstoord als Vicci Mila’s achterwiel aantikt en vervolgens over de kop slaat. Dat doet pijn…. We zijn allemaal geschrokken en als een team peppen we Vicci weer op. We zitten hier in de bushbush, je MOET verder fietsen. Snikkend stapt ze op, schaafwonden op haar hand en knie. Stoere Meid!
Na ruim een half uur bushbush komen we bij een half droog gevallen rivier. Een steiger geeft aan waar ooit het pontje kwam, een knalroze verweerd bord is alles wat er over is. We zullen toch geen 15km om moeten fietsen? Maar dan komt er een knalroze berenbootje aan. Niet meer dan 3meter lang, met een kapitein die aan alle cliches voldoet: Baard, twee tanden, en onverstaanbaar. Wij sjouwen onze fietsen over de spekgladde rivierbedding, het past allemaal net niet (Ilcos fiets half buitenboord) maar met elkaar hebben we een hoop lol. Het minibootje brengt ons veilig naar de overkant – F… You, Mr Garmin! We rijden langs de rivier zo Southhampton binnen.
Southhampton wordt gedomineerd door grote schepen. De Titanic vertrok hier vandaan, maar nu is het de Queen Mary2 (grootse cruiseship ter wereld) wat de skyline domineert. En we moeten er vlak langs om de laatste ferry te pakken, naar Hythe. We kunnen m bijna aanraken.
Pontje naar Hythe is Berenboot-plus, met een steiger bij Hythe waar een treintje gaat, zo lang is de steiger…. We lunchen bij De Hobbits (Voor het eerst een goede lunch) en stappen vrolijk weer op de fiets. We moeten nu dwars door een natuurgebied. Mr Garmin stuurt ons alle kanten op, het huwelijk van Ilco en Nicolette komt er even door onder druk te staan maar de regen brengt voor iedereen verkoeling. Uiteindelijk rijden we over hoogvlaktes met hei en…. Wilde paarden, die gewoon op de weg staan. Het landschap is adembenemend mooi, en we genieten er meervan omdat we niet zo snel gaan: weer wind tegen en lekkere hellingen.
Maar dat gaan we downhill. Helaas alleen maar onverhard, waar de meiden niet helemaal zorgvuldig met hun materiaal omgaan. Aan het eind van de dag zal blijken dat Mila een slag in haar wiel en een gebroken spaak heeft. Maar eerlijk gezegd is de omgeving het allemaal waard. Prachtig, maar wel heel erg zwaar.
Ilco zit er een beetje doorheen. Klagen is niet voor Bietjes, maar hij heeft veel meer gewicht op de fiets dan de rest en heeft nu 7 dagen wind gebeukt… daarom besluiten we de doorgaande weg maar te nemen. Die is wel iets drukker, maar verhard en het zou korter moeten zijn. De omgeving blijft mooi en zelfs hier staan de paarden op de weg!
Na 10minuten gaat het gruwelijk fout. Vicci pakt de zijkant van de weg mee, krijgt haar stuur in haar buik, slaat over de kop en ligt op straat, terwijl het verkeer langs raast. Iedereen houdt het hoofd koel en we leggen Vicci in stabiele zijligging. Zijn haar ribben gekneusd? Gelukkig, overal blauwe plekken en schaafwondjes, een beschadigde fiets maar niks ernstiger. En heel erg geschrokken natuurlijk. Na wat verfrissend water rijden we door, we moeten wel.
Het drukke verkeer hoopt zich achter ons op. De 4Bietjes zijn niet echt populair in deze middagspits. Lange kolonnes moeten achter ons blijven rijden, niet echt relaxed. Gelukkig vinden we na wat gezoek de route weer. Maar…. Mr Garmin besluit te gaan slapen, die wordt voorlopig niet meer wakker (herberekenen heet dat, en dat houdt hij heel lang vol). K…. En de kaart gaat ook al niet tot het eindpunt, en de telefoons zijn ook leeg en het begint te gieten. Dit is niet leuk!
We rijden door Bournemouth en Mr Garmin wordt eindelijk weer wakker. Dwars door de spits in een drukke, leuke stad, stampvol met touristen. Spannend, maar we bereiken de boulevard. Die is leuk!! En Garmin belooft ons nog 5km. Gelukkig maar, want we zitten al bijna op 100km.
Dan, aan het eind van de boulevard, stopt Garmin er definitief mee. Geen paniek, we hebben twee turbocharger bij ons, een voor de telefoon en een voor Garmin. Wonderboven wonder gaan ze het allebei weer doen. Wel slaat Mr Garmin aan het herberekenen, waardoor we gratis extra heuvels krijgen. Maar als hij eindelijk wakker is, loodst hij ons naar het eindpunt. We zijn allemaal moe, waardoor de sfeer ook niet meer optimaal is. Ilco haalt zijn arm nog even open aan een doornstruik – hij is klaar…. Maar gelukkig, Mr Garmin laat weten: we zijn er! Helaas….. we staan in de middle of nowhere en dit is niet het adres waar we moeten zijn.
We bellen de eigenaresse van de B&B. Die heeft geen flauw benul waar we zijn, maar raadt ons aan de heuvel weer op te gaan. “Are you crazy?’ vraagt Ilco. Met veel moeite krijgen we Ilcos phone zover de weg te wijzen. We zitten 5km bij het adres vandaan, waarschijnlijk iets fout gegaan bij het invoeren. Stikchagrijnig rijden we de laatste kilometer, waarbij een toeterende rijschoolhouder zo’n beetje door Ilco uit zijn auto getrokken wordt. “Asshole’ is een internationaal begrip, zeker als Ilco dat agressief in je gezicht komt schreeuwen. “Welcome to Poole”…
De B&B bereiken we om half acht, uitgewoond en klaar. Maar om de hoek zit een pub, en morgen hoeven we geen tentje op te breken. Nog een nachtje Engeland, dan… Bonjour France!