2e Fietsdag Kelvedon Hatch

Dag 2
Datum 15 juli
Van Hoek van Holland/Harwich
Naar Kelvedon Hatch
Vertrek 6:30
Aankomst 16:15
Afstand 115 KM
Het Weer Miezer, regen, stortbuien, bewolking en daarna zon – ongeveer 20 graden
Bijzonderheden Veel onverhard, af en toe een mountainbike parcours

Om 3 uur vannacht werden we al wakker. Dat is 4 uur Nederlandse tijd maar we gaan een uur terug. In de verte doemen de lichtjes van de Engelse kust al op. Dat was gisteren ook prachtig toen we weg voeren uit Nederland. Nooit geweten daar zo’n mega industrie gebied als de Maasvlakte zo sprookjesachtig kon zijn. Romantisch staren Ilco en Nicolette naar de petrochemische industrie. Liefde is…. Samen naar de verlichte fabrieken staren.
De ochtend er na doolt Ilco rond half vijf over de boot. Het truckerscafe is al vol, maar de Apartheid bestaat nog bij Stena: voor gewone toeristen geen toegang, die moeten naar het luxe restaurant. En als alle truckers gegeten hebben en naar hun trucks gaan, mogen gewone vakantiegangers nog niet naar beneden. Sterker nog: als wij met onze 14 tassen de lift in gaan, gaat die op en neer maar deck 3 blijft voor ons gesloten. Wij mogen er pas af als de truckers helemaal weg zijn.
Dan maar stevig ontbijten. Mega-Engels.. Mila is zelfs zo enthousiast dat ze vergeet een bord te pakken en de eieren zo op haar blad schept. Hilariteit alom.. vakantie gangers onder elkaar.
De boot af en naar Harwich. De paspoortcontrole duurt lang… de meneer van de douane is net zo levendig als Harwich. Vergeleken met Harwich is een kerhof een vrolijke boel. En de miezerige regen maakt het er niet beter op.
Het is pas half zeven, maar dat komt goed uit: kunnen we nog een beetje oefenen met links fietsen en naar rechts kijken bij het oversteken. We hebben allemaal vandaag een paar bijna dood ervaringen, zeker als we de weg zoeken en dan doodleuk rechts gaan fietsen. Of rechts afslaan en vergeten dat er tegemoet komend verkeer is. Of dat op die hele smalle weggetjes je echt helemaal links moet fietsen. Maar goed, we leven allemaal nog…
Vanaf Harwich gaat we het binnenland in. We hadden een vlak en Hollands landschap verwacht, maar dat is echt effe anders. Het is heel veel klimmen. Allemaal korte venijnige heuveltjes, een soort mini-Ardenne. Met alleen maar bochtige weggetjes. Hier worden we duizelig van en door al dat gedraai raak je ook je richting gevoel kwijt. Daar komt bij dat het keihard is gaan plenzen. We hebben prachtige regenjasjes bij ons, maar die kan je het beste aandoen voordat het gaat regen, niet als je al doorweekt bent. Bovendien hebben we regelmatig een stukje onverhard, waardoor de modder ook overal zit en we er lachwekkend uitzien: De Gespikkelde Bietjes on Tour.
In Colchester (ook geen schoonheid van een stad) hadden we een pontje willen nemen. Dat lukt alleen als er water in de rivier staat, maar die is helemaal drooggevallen. Bizar dat allemaal schepen in de droge bedding liggen, wachten tot het tij ze weer laat drijven. De Sluis moet hier nog uitgevonden worden. Wat een droevig gezicht zeg.
Buiten de gehuchten en stadjes is het landschap adembenemend. Soms heeft het zelfs iets weg van Toscane. Alles glooit en de meeste huizen zijn klassieke, sprookjesachtige stulpjes. Over die huizen: de Nationale Hobby in Engeland is om je huis een Naam te geven. En dan een heel kitscherig bordje erbij te plaatsen. Echt ieder huis heeft een naam. En een huis is geen huis maar een Mansion, Abott, Estate, Place of hoeveel verschillende woorden je voor een huis kan gebruiken.
We nemen een welverdiende koffie in zo’n Miss Marple achtig dorp. Al snel komen de locale bewoners een praatje met ons maken. Het zou fijn zijn als ze Engels spraken, want er is geen touw aan vast te knopen. Ergens vanuit hun keel komen er wat klanken en als ze stoppen en je vragend aankijken weet je dat ze proberen te communiceren. Het zou onbeleefd zijn om te vragen wat ze zeggen.. dus lachen we hard mee en geven we antwoorden die vragende blikken oproepen. Waarschijnlijk bedoelden zij weer heel iets anders…
Na de koffie knallen we door. De Garmin (Mr Garmin) wijst ons prima de weg. Op de kaart staat een andere route maar wonder boven wonder: Mr Garmin heeft altijd gelijk! Zelfs complete overwoekerde bospaadjes weet tie te vinden. Maar net als het echt belangrijk is…. Schakelt Mr Garmin zichzelf uit. Daar staan we dan…. We weten niet waar we zijn en de navigatie is even gaan slapen. Op goed geluk naar Chelmsford waar de locale PizzaHut open is. Kunnen we meteen Mr Garmin opladen. Kleinen huwelijkscrisis kan net voorkomen worden. Gelukkig heeft Ilco alleen Amerikaanse adapters meegenomen, die passen hier niet…… dus maar een nieuwe all-in one adapter gekocht bij de PC Speciaal Store ernaast…. Mr Garmin weer rechargen en we kunnen verder.
Maar Mr Garmin is pissig. Omdat we zonder zijn hulp een ander route gezocht hebben, straft hij ons. “ De kortste weg”…. En die gaat dwars door een bos waar Robin Hood zich ooit verstopt heeft en daarna is het pad zo gebleven. We zakken tot aan onze trappers weg, hobbelen over boomstronken en door modderpoelen en zijn volledig gedesoriënteerd. Een verbaasde ruiter wijst ons de weg, maar ook dat stuk is een hel…. Als het materiaal maar heel blijft.
En dan opeens: Uit het bos, verharde weg en een paar heuvels later zijn we bij een camping. We hadden 95 kilometer gepland, het zijn er 115 geworden. En de camping heeft niks, dus moeten Ilco en Vicci nog even een heuvel over om boodschappen te doen,
Maar dan, meer dan 10 uur na vertrek van de boot en zonder echte pauze, kunnen we gaan zitten/liggen. Hehe…. De kop is er af, Engeland is prachtig (zeker als het droog is) en alle cliches kloppen. Morgen Londen….. hopelijk over een verharde weg en een iets uitgebreidere camping. En toch… was het genieten vandaag!