18e Fietsdag St Anastasie sur Isolle - Gassin

Zaterdag 10 augustus 2013
Van St Anastasie sur Isolle
Naar Gassin (St Tropez)
KM 61
Start 9:00
Aankomst 14:01
Het weer Onbewolkt en (lekker) warm

Goh, wat was die rustdag gisteren relaxed. Het barretje op de camping is gezellig en de Leffe-van-de-tap gaat per halve liter. Nicolette doet het rustig aan maar Ilco geniet er met volle teugen van, en dat merkt hij de volgende ochtend. Alles gaat net even wat minder soepel en na het oprollen van de matjes (een klusje waarbij je buik constant samengedrukt wordt) heeft hij grote haast om het sanitair te bereiken (....gelukkig, net op tijd.....) Nicolette breekt met enig leedvermaak het kamp grotendeels op, Ilco komt tergend langzaam uit de brak-stand. Pas na een koffie lijkt gaat hij zich weer een beetje de oude te voelen en komt het genot van de avond ervoor niet constant terug
De tocht is fantastisch. We gaan dwars door de Var – het glooit, we rijden door bossen, druiven-velden, olijfboomgaarden, schit-ter-en-de Provencaalse dorpjes. De geuren van verse oregano en zoetige druiven en het heerlijke weer maken dit alles bij elkaar een van de mooiste tochten die we ooit (ja... ooit = tot nu toe) gefietst hebben. Iedereen geniet met volle teugen, het uitzicht is werkelijke fantastisch en het fietsen kost totaal geen moeite lijkt het wel. We koersen dwars door een natuurgebied, de weg is prima, het is een beetje klimmen en ietsje meer dalen waardoor de snelheid er lekker in zit. Alleen loopt er een meter-diepe geul naast om het water uit de bergen af te kunnen voeren na regenbuien. Je moet dus niet met je wielen die geul raken, dan gaat het mis.....
.........Vicci zit net te dicht op de kant van de weg. Ze glijdt weg, bijna de berm in. Om te corrigeren stuurt ze naar links, waardoor haar stuur finaal dubbelklapt. Dat klapt in Vicci’s buik en vervolgens slaat ze met fiets en al over de kop, zo die diepe geul in waar ze allebei ondersteboven terecht komen................. Nicolette en Ilco zijn razensnel bij haar – Nicolette regelt het verkeer om de fietsen heen terwijl Ilco en de geul springt en Vicci oppakt. Het ziet er dramatisch uit: Vicci gilt alles bij elkaar en een automobilist vraagt of er een ambulance gebeld moet worden. Aangezien ze hysterisch krijst is Vicci in ieder geval nog bij kennis, laten we eerst kijken welke verwondingen ze heeft. Vooral lelijke schaafwonden op haar armen en benen, de meeste pijn zit echter bij haar ribben en buik. Ze zal toch geen rib gekneusd hebben? “Armen omhoog, diep inademen, langzaam uitademen” – dit gaat zonder pijn, het loopt allemaal relatief goed af. Gelukkig hebben we twee tubes blauwe-plekken-zalf meegenomen, waarvan er ter plekke een halve nodig is om Vicci in te smeren. De fiets is ook beschadigd: de voorrem is gebroken, de koplamp gecrashed maar we kunnen door. Dat wil zeggen.... Als Vicci weer op de fiets durft te stappen, want de schrik zit er bij met name haar natuurlijk goed in.
Vicci haalt diep adem (doet geen pijn, godzijdank) en stapt op de fiets. Helaas moet de rem door een fietsenmaker gemaakt worden, maar dat wordt of volgende week of pas in Nederland. Voorzichtig afdalen dan maar straks, eerst staat ons nog een klim van bijna 10KM te wachten. Wonder boven wonder doet het fietsen bij Vicci geen pijn, de schaafwonden prikken maar fietsen gaat prima. De weg heeft een Tour-de-France achtige allure en is tegelijk de doorgaande weg naar St Tropez. Honderden auto’s zijn op weg, het aantal cabrio’s, Porsches andere bovengemiddelde auto’s is ontelbaar en bijna allemaal geven ze ons ruimte. (Op 2 klootzakken na: die wensen we total-loss en veel schade toe) Sommigen moedigen ons aan, net als de wielrenners die we af en toe tegenkomen.. Het is een heerlijke weg, niet te steil maar wel pittig en het uitzicht is wonderschoon. Mila en Nicolette swingen omhoog, Vicci en Ilco vormen de achtervolgende groep. Op de top ligt een schattig dorp waar we ons tegoed doen aan een lekkere cola. Dan een lange, lange afdaling (voorzichtig, Vicci heeft maar 1 rem).
Beneden in het volgende dorp (Cogolin) blijkt de fietsenmaker net gesloten.... jammer, dan maar wel even lunchen. In het dorp is een markt aan de gang die ook om 1 uur afgelopen is. Een gigantische stroom toeristenin-auto passeert ons.... hopelijk hoeven we straks niet te vrezen voor een plekje op die camping. Er zijn er niet zo heel veel hier.
“ St Tropez rechtdoor” zegt het bord. Wij gaan rechtsaf, en dan is het weer POEF, zo’n +15% helling waar we alle vier tegen de impuls om af te stappen moeten vechten. Het is nog maar een paar, maar wel een paar hele zware kilometers. Ondertussen denken we dat de muggen hier extreem lawaaiig zijn.... totdat we omhoog kijken en de ene helicopter na de andere voorbij zien komen (en ook een paar kleine prive-jets). Tja, St Tropez.... een beetje celebrity haalt zijn neus op voor een taxi en laat zich met de helicopter naar zijn hotel, jacht of club brengen. Een heel ander soort vakantie dan de 4Bietjes dus....
De laatste stevige beklimmingen zijn zwaar maar we zijn er bijna. Mila sprint af en toe zo’n helling op (toch maar wat zwaardere bagage geven), Nicolette gaat op het kleinste verzet prima door, Vicci is beschadigd maar pijnvrij en Ilco lust al weer bijna een biertje. We eindigen deze dag op 62 kilometer. Dat betekent dat we bruto door de ‘1.000KM’ heen zijn, maar netto (alleen de fietstocht) staat de teller op 991 kilometer. Morgen gaan we ook door die grens heen, hopelijk met een fantastische laatste tocht waarbij de diverse pijntjes allemaal verdwenen zijn.