15e Fietsdag St Martin de Crau - Aix en Provence
Blijf op de hoogte en volg Nicolette
07 Augustus 2013 | Frankrijk, Arles
Naar Aix en Provence
KM 77
Start 9:10
Aankomst 14:30
Het weer Start: Noodweer, heftige regen
Tijdens de dag: Warm en bewolkt (32 graden)
Gisteravond gaf het weerbericht aan dat het slecht weer zou worden in de Zuidelijke Provence – en daarna bewolkt en warm. Dus voor het slapen gaan maar zoveel mogelijk voorbereid: Waslijn afgehaald, alle tassen dicht, kleding in de tentjes klaarleggen. Vannacht hoorden Ilco en Nicolette 3 druppels op de tent vallen.... en dat was het dan. Da’s boffen... lekker douchen en dan maar vroeg weg. Helaas... te vroeg gejuicht. Het noodweer breekt pal boven ons hoofd los. Geluk bij een ongeluk dat we onder bomen staan, dus alles valt vertraagd op de grond. De grond die bestaat uit kiezeltjes en klei. Dus in no-time zit echt alles onder de bagger – met name Ilco. Bij het oprollen van de tenten ontkomt hij er niet aan dit in de modder van onze plek te doen – gadverdamme.... hij ziet er uit als een commando met vermomming om de jungle in te gaan.
Terwijl Ilco en Nicolette ploeteren om alles relatief droog en relatief schoon ingepakt te krijgen wachten Mila en Vicci in de sanitair ruimte, want dat is de enige droge plek. Ilco en Nicolette rijden de fietsen er naartoe en dan.... stopt het met regenen. Jammer maar helaas, beter dit dan ook in dat noodweer fietsen. Bij de lokale bakker (tevens wereldkampioen chocolatier 2007) heerlijke koffie en broodjes gehaald en dan op pad. We laten ons ‘inspireren’ door Mio maar houden wel de doorgaande weg aan (dus niet links-rechts-links-rechts-links-links-rechts... en dan op de hoofdweg uitkomen). Het is even spannend als we rechtstreeks de peage op lijken te rijden maar 50 meter daarvoor is de oude doorgaande weg opengesteld voor fietsers. Daardoor rijden we bijna 10 kilometer naast de peage, met aan onze andere hand enorm uitgestrekte druivenvelden. Dit rijdt prima!
Vervolgens een doorgaande D-weg met vluchtstrook=fietspad. Ook prima te doen, alhoewel er wel veel vrachtverkeer rijdt. Uiteindelijk komen we bij een plaatsje waar Mio ons van de hoofdweg af laat gaan. Prima, we hebben er bijna 20 kilometer opzitten, tijd voor wat binnendoorwegen. Even snel een slok uit de bidon en...... ja hoor...... Mila valt bij het wegrijden. Ze is weer eens met haar gedachten compleet ergens anders.... Niks aan de hand, behalve een woedeuitbarsting van Ilco. Als Mila met trillend lipje wegrijdt blijkt haar voorspatbord los. De valpartij was het laatste zetje wat hij nodig had. Zelfs de supertool die we bij ons hebben helpt hier niks... dit moet gesoldeerd worden. Spatbord en koplamp in de bagage en we gaan verder.
De sfeer wordt er niet beter op als Mio ons een onverhard steentjes-pad opstuurt. (hoezo onverhard, er ligt tocht grind??). Dit onverharde pad lijkt meer dan 5KM langs de spoorlijn te lopen, waarbij we diep wegzakken in het zwarte grind. Na overleg tussen Nicolette en Ilco wordt besloten terug te rijden en de doorgaande weg te pakken. Het scheelt maar 3 kilometer, maar mentaal is dit niet echt leuk. De doorgaande route is overigens prima te doen – we rijden door tot aan de volgende plaats (Miramas). Mio roept ondertussen dat deze omweg (?) volgens hem leidt tot 40KM meer fietsen. Gelukkig laat onze ouderwetse kaart zien dat Mio er enorm naast zit, waarschijnlijk snijden we zelfs een stukje af.
Miramas blijkt een knooppunt van spoorwegen te zijn. Ook komt er steeds meer zware industrie aan de horizon. Dit is het begin van alles wat te maken heeft met de haven van Marseille. Goed dat we besloten hebben daar niet naartoe te fietsen. We volgen de kaart en .... heeeee.... Mio feliciteert ons: We zitten weer op de route. Stukje steil omhoog en dan een prachtig fietspad. Schitterend uitzicht.....Helaas, dit duurt minder dan 2KM. Dan zegt Mio “ Hier LINKS!”. Controle van de kaart geeft Mio gelijk, maar naar links is een verschrikkelijk steil (+20%) pad omlaag, onverhard en de helft is weggespoeld waardoor het letterlijk off-the-road mountainbike-survival wordt. Aangezien terugfietsen geen optie is, en naar beneden lopen te gevaarlijk, doet iedereen de billen bij elkaar en met trillende knietjes dalen we af. Vooral de zwaarbeladen fietsen van Ilco en Nicolette slippen continu weg, iedereen heeft voortdurend wel een voetje aan de vloer en met name Vicci gilt af en toe wat angstkreten. Wonder boven wonder gaat niemand onderuit, alleen krijgen we wat schrammen van de doornstruiken langs de kant. Uiteindelijk bereiken we een doorgaande weg, met een verkeersbord dat de volgende plaats nog 5 Km is. Mio stelt voor om verder te gaan op de onverharde weg. “ FUCK YOU, Mio!”
We besluiten de doorgaande wegen te nemen. In het eerste dorpje drinken we nog even iets (waarna Ilco bijna de stuurtas van Nicolette kwijtraakt, met onze paspoorten. OEN!). Terwijl we de protesterende Mio maar laten gillen nemen wij de lange weg naar Aix en Provence. Langzaam verdwijnt de zware industrie en komt de landbouw terug. Het uitzicht is schitterend, de eerste Alpen zien er prachtig maar wel dreigend uit. We zullen er toch een paar (kleintjes) over moeten de komende dagen. De weg glooit en stijgt, maar de 4Bietjes hebben de waaierformatie te pakken. Ilco voorop, daarachter Vicci die geen gaatjes laat vallen, dan Mila die geen risico’s neemt en dan Nicolette die iets ‘ naar buiten’ rijdt om achteropkomend verkeer te laten zien dan hier een groep fietsers rijdt.
Mio negerend (maar wel kijkend waar we zitten) rijden we gemiddeld heel hard tot vlak voor Aix en Provence. Daar halen we een lunch en 2 liter IceTea. Mila en Vicci slagen er in meer te eten en te drinken dan Ilco en Nicolette (dat wil zeggen, het is op voor er eerlijk gedeeld kan worden). Geeft ook maar eens aan wat voor inspanning die meiden aan het leveren zijn. We zijn klaar voor het laatste stuk. Hier is de Tour langsgekomen (bergetappe), is het WK Wielrennen een aantal jaren geleden gehouden en is het dus steil en zwaar. Het is nog steeds droog, bewolkt en warm en deze hellingen zijn zeker niet makkelijk. Ook nu hebben we onze eigen volgorde: Mila gaat als een berggeit omhoog naar de top, Nicolette op de diesel erachteraan en Ilco steunt Vicci - die niet klaagt en alles op eigen kracht omhoog doet. Zoals de hele vakantie al worden we al toeterend succes gewenst door passerende automobilisten.
Zo rijden we Aix binnen. We vragen Mio de weg naar de camping. Dat kan.... dwars door de binnenstad waar duizende toeristen aan het lunchen en shoppen zijn. Alsof je op zaterdagmiddag over de Lijnbaan in Rotterdam fietst... niet handig. Net als we de moed opgeven zien we het bordje camping. Een aantal nog steilere klimmetjes volgen en we zijn er. Het is een terrassen camping: Tegen de berg op, dus we mogen nog verder klimmen maar.... het uitzicht op de Alpen wat we hebben is adembenemend. Het is eigenlijk nog vroeg (half drie) dus we gaan straks lekker een biertje nemen. Wat we in ieder geval niet gaan doen is terug naar Aix fietsen.... alleen de gedachte om die route weer terug te moeten klimmen doet ons besluiten lekker op de camping te blijven en in het restaurant hier te gaan eten. Het is een super mooi gelegen camping alleen wel met heel veel niveau verschillen. Onze tent staat bijna bovenaan. Wel nog even de route van morgen goed voorbereiden.... kijken wie het beter weet: Mio of wij?
KM 77
Start 9:10
Aankomst 14:30
Het weer Start: Noodweer, heftige regen
Tijdens de dag: Warm en bewolkt (32 graden)
Gisteravond gaf het weerbericht aan dat het slecht weer zou worden in de Zuidelijke Provence – en daarna bewolkt en warm. Dus voor het slapen gaan maar zoveel mogelijk voorbereid: Waslijn afgehaald, alle tassen dicht, kleding in de tentjes klaarleggen. Vannacht hoorden Ilco en Nicolette 3 druppels op de tent vallen.... en dat was het dan. Da’s boffen... lekker douchen en dan maar vroeg weg. Helaas... te vroeg gejuicht. Het noodweer breekt pal boven ons hoofd los. Geluk bij een ongeluk dat we onder bomen staan, dus alles valt vertraagd op de grond. De grond die bestaat uit kiezeltjes en klei. Dus in no-time zit echt alles onder de bagger – met name Ilco. Bij het oprollen van de tenten ontkomt hij er niet aan dit in de modder van onze plek te doen – gadverdamme.... hij ziet er uit als een commando met vermomming om de jungle in te gaan.
Terwijl Ilco en Nicolette ploeteren om alles relatief droog en relatief schoon ingepakt te krijgen wachten Mila en Vicci in de sanitair ruimte, want dat is de enige droge plek. Ilco en Nicolette rijden de fietsen er naartoe en dan.... stopt het met regenen. Jammer maar helaas, beter dit dan ook in dat noodweer fietsen. Bij de lokale bakker (tevens wereldkampioen chocolatier 2007) heerlijke koffie en broodjes gehaald en dan op pad. We laten ons ‘inspireren’ door Mio maar houden wel de doorgaande weg aan (dus niet links-rechts-links-rechts-links-links-rechts... en dan op de hoofdweg uitkomen). Het is even spannend als we rechtstreeks de peage op lijken te rijden maar 50 meter daarvoor is de oude doorgaande weg opengesteld voor fietsers. Daardoor rijden we bijna 10 kilometer naast de peage, met aan onze andere hand enorm uitgestrekte druivenvelden. Dit rijdt prima!
Vervolgens een doorgaande D-weg met vluchtstrook=fietspad. Ook prima te doen, alhoewel er wel veel vrachtverkeer rijdt. Uiteindelijk komen we bij een plaatsje waar Mio ons van de hoofdweg af laat gaan. Prima, we hebben er bijna 20 kilometer opzitten, tijd voor wat binnendoorwegen. Even snel een slok uit de bidon en...... ja hoor...... Mila valt bij het wegrijden. Ze is weer eens met haar gedachten compleet ergens anders.... Niks aan de hand, behalve een woedeuitbarsting van Ilco. Als Mila met trillend lipje wegrijdt blijkt haar voorspatbord los. De valpartij was het laatste zetje wat hij nodig had. Zelfs de supertool die we bij ons hebben helpt hier niks... dit moet gesoldeerd worden. Spatbord en koplamp in de bagage en we gaan verder.
De sfeer wordt er niet beter op als Mio ons een onverhard steentjes-pad opstuurt. (hoezo onverhard, er ligt tocht grind??). Dit onverharde pad lijkt meer dan 5KM langs de spoorlijn te lopen, waarbij we diep wegzakken in het zwarte grind. Na overleg tussen Nicolette en Ilco wordt besloten terug te rijden en de doorgaande weg te pakken. Het scheelt maar 3 kilometer, maar mentaal is dit niet echt leuk. De doorgaande route is overigens prima te doen – we rijden door tot aan de volgende plaats (Miramas). Mio roept ondertussen dat deze omweg (?) volgens hem leidt tot 40KM meer fietsen. Gelukkig laat onze ouderwetse kaart zien dat Mio er enorm naast zit, waarschijnlijk snijden we zelfs een stukje af.
Miramas blijkt een knooppunt van spoorwegen te zijn. Ook komt er steeds meer zware industrie aan de horizon. Dit is het begin van alles wat te maken heeft met de haven van Marseille. Goed dat we besloten hebben daar niet naartoe te fietsen. We volgen de kaart en .... heeeee.... Mio feliciteert ons: We zitten weer op de route. Stukje steil omhoog en dan een prachtig fietspad. Schitterend uitzicht.....Helaas, dit duurt minder dan 2KM. Dan zegt Mio “ Hier LINKS!”. Controle van de kaart geeft Mio gelijk, maar naar links is een verschrikkelijk steil (+20%) pad omlaag, onverhard en de helft is weggespoeld waardoor het letterlijk off-the-road mountainbike-survival wordt. Aangezien terugfietsen geen optie is, en naar beneden lopen te gevaarlijk, doet iedereen de billen bij elkaar en met trillende knietjes dalen we af. Vooral de zwaarbeladen fietsen van Ilco en Nicolette slippen continu weg, iedereen heeft voortdurend wel een voetje aan de vloer en met name Vicci gilt af en toe wat angstkreten. Wonder boven wonder gaat niemand onderuit, alleen krijgen we wat schrammen van de doornstruiken langs de kant. Uiteindelijk bereiken we een doorgaande weg, met een verkeersbord dat de volgende plaats nog 5 Km is. Mio stelt voor om verder te gaan op de onverharde weg. “ FUCK YOU, Mio!”
We besluiten de doorgaande wegen te nemen. In het eerste dorpje drinken we nog even iets (waarna Ilco bijna de stuurtas van Nicolette kwijtraakt, met onze paspoorten. OEN!). Terwijl we de protesterende Mio maar laten gillen nemen wij de lange weg naar Aix en Provence. Langzaam verdwijnt de zware industrie en komt de landbouw terug. Het uitzicht is schitterend, de eerste Alpen zien er prachtig maar wel dreigend uit. We zullen er toch een paar (kleintjes) over moeten de komende dagen. De weg glooit en stijgt, maar de 4Bietjes hebben de waaierformatie te pakken. Ilco voorop, daarachter Vicci die geen gaatjes laat vallen, dan Mila die geen risico’s neemt en dan Nicolette die iets ‘ naar buiten’ rijdt om achteropkomend verkeer te laten zien dan hier een groep fietsers rijdt.
Mio negerend (maar wel kijkend waar we zitten) rijden we gemiddeld heel hard tot vlak voor Aix en Provence. Daar halen we een lunch en 2 liter IceTea. Mila en Vicci slagen er in meer te eten en te drinken dan Ilco en Nicolette (dat wil zeggen, het is op voor er eerlijk gedeeld kan worden). Geeft ook maar eens aan wat voor inspanning die meiden aan het leveren zijn. We zijn klaar voor het laatste stuk. Hier is de Tour langsgekomen (bergetappe), is het WK Wielrennen een aantal jaren geleden gehouden en is het dus steil en zwaar. Het is nog steeds droog, bewolkt en warm en deze hellingen zijn zeker niet makkelijk. Ook nu hebben we onze eigen volgorde: Mila gaat als een berggeit omhoog naar de top, Nicolette op de diesel erachteraan en Ilco steunt Vicci - die niet klaagt en alles op eigen kracht omhoog doet. Zoals de hele vakantie al worden we al toeterend succes gewenst door passerende automobilisten.
Zo rijden we Aix binnen. We vragen Mio de weg naar de camping. Dat kan.... dwars door de binnenstad waar duizende toeristen aan het lunchen en shoppen zijn. Alsof je op zaterdagmiddag over de Lijnbaan in Rotterdam fietst... niet handig. Net als we de moed opgeven zien we het bordje camping. Een aantal nog steilere klimmetjes volgen en we zijn er. Het is een terrassen camping: Tegen de berg op, dus we mogen nog verder klimmen maar.... het uitzicht op de Alpen wat we hebben is adembenemend. Het is eigenlijk nog vroeg (half drie) dus we gaan straks lekker een biertje nemen. Wat we in ieder geval niet gaan doen is terug naar Aix fietsen.... alleen de gedachte om die route weer terug te moeten klimmen doet ons besluiten lekker op de camping te blijven en in het restaurant hier te gaan eten. Het is een super mooi gelegen camping alleen wel met heel veel niveau verschillen. Onze tent staat bijna bovenaan. Wel nog even de route van morgen goed voorbereiden.... kijken wie het beter weet: Mio of wij?
-
07 Augustus 2013 - 19:22
Henk:
Wij hebben er weer even een aantal ( muis ) scrollen voor nodig om het verhaal weer te kunnen lezen en begrijpen. Ik denk als je een beetje scores bijhoud dit het langste verhaal is tot nu toe. Er gebeurd weer van alles. Er bestaat een toepasselijk liedje op de Mio. Het is denk ik alleen in het Italiaans dus kan niet internationaler. Nou ja jullie gaan ook richting Italië toe dus dat is niet zo gek. De tekst : O Sole Mio, O Sole Mio........etc... Kan morgen gezongen worden om het moreel op te krikken. Dat is elke dag nodig zo te zien. Op de fiets ( ook onze ervaringen tellen hierbij ) gaat het leven een stuk langzamer. Je eigen snelheid is sterk begrenst doordat spierkracht en de fietsen zelf daarvoor zorgen. Kijk maar eens hoeveel tijd je hebt om de onverwachte en minder prettige zaken de baas te zijn en worden. Het naderen van het Alpenmassief is altijd een mooi gezicht en overweldigend zeker als je de tijd hebt om de omgeving in je op te nemen. Jammer dat dan zo'n stinkstad ertussen hoort om verder te komen. Nou het is wachten op de dingen die komen gaan. We wensen jullie en goede nacht toe en morgen een fijne en hopelijk makkelijker route om af te leggen. Dit ondanks de niveau verschillen en hellingen op gaan.
Dus succes ermee en de groetjes van ons. Inge en Henk -
07 Augustus 2013 - 20:20
Rene & Elles:
Zat net even op internet te kijken wat nou eigenlijk die Mio is, maar dat is dus een GPS "made in Taiwan", tja....dat verklaart wel een hoop..
Nou, geniet nog even van de heerlijke warmte, want hier is de zomer weer Nederlands geworden. Succes in de laatste week , met hopelijk wat betere wegen !
Groetjes René & Elles -
07 Augustus 2013 - 23:08
Len:
Wat een verhaal weer.... een beetje Mio en een beetje van jezelf, toch wel jammer dat je niet helemaal op je Mio kan vertrouwen.
Ik ben net terug van de golf..... helaas niet op de baan, maar om de baan. Pippa vond het geweldig, allemaal allerlei andere geuren.... was wel bang dat ie in het water zou gaan, alleen maar blubber en kroos en stinken, gelukkig, dank zij het goede opvoeden, luistert ze wel. Dus we hebben het droog gehouden!! Jeetje kids heb je gezien hoeveel er op jullie site gekeken hebben!! Dan vind ik toch wel dat er zo weinig zijn die reageren.... Dus ..... is toch ook leuk voor jullie een beetje reactie?
Nou tot morgen weer.... en hier is de temperatuur gezakt naar 17 gr. Ik vind het prima... als er maar niet te veel regen komt. liefsssss -
08 Augustus 2013 - 09:38
Martin:
Gisteren op de fiets naar de Westwijk wat boodschapjes halen, viel niet mee in de regen. Begrijp nu wat jullie doormaken, afzien! veel succes vandaag met de hellingen. -
08 Augustus 2013 - 12:29
Diana En Henk:
Lieve Bietjes,
Nou hadden we vooraf het idee gekregen dat de route dit jaar wat simpeler en makkelijker zou zijn, maar alle verhalen die we tot nu toe hebben gelezen vertellen een heel ander verhaal. Maar goed dat Vicci dit vooraf niet wist! Wat een verhalen!
Wij gaan genieten van onze 2 laatste dagen in Normandië!
Groetjes,
De Alburgjes (ook wel bekend als Les Bourgos) -
08 Augustus 2013 - 14:40
Yvonne En Sjaak:
Hallo, hallo, net jullie laatste verslag gelezen van gisteren en heb ook even de billen bij elkaar geknepen met dat stukje over dat steile pad brrrrrrr, maar goed afgelopen!En Mila: beetje voorzichtig doen hoor, we willen wel dat je heel terugkomt.
Zoals Martin al zei gisteren regen en nog eens regen, je rook het helemaal, was ook best wel nodig en het is zeker nog niet genoeg. Hopelijk houden jullie het de komende dagen droog op de hellingkjes en niet te warm zou ook wel prettig zijn. Jullie hebben de groeten van Eibert en Astrid, gisteren geproost op het nieuwe podium in De Stoep, is super groot, de mannen gingen het een en ander terug sjouwen en "onze tafel" valt nu helemaal in het niet.
Veel fietsplezier en doe voorzichtig. Groeten van Yvonne en Sjaak XXXX -
08 Augustus 2013 - 16:51
André:
M.I.O.??
ik hoop dat dit niet een product van Microsoft is....?
Mission
Is
Off road
???
Hopelijk betere wegen!
Gr . Iweta en André -
08 Augustus 2013 - 22:29
Netty Mosselman:
Hallo allemaal, wat hebben jullie weer een enerverende dag achter de rug. Ik krijg al kippevel van het lezen van die afdalingen laat staan dat ik het zou moeten doen. Petje af hoor. Groetjes.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
