14e Fietsdag Lunel - St Martin de Crau

Dinsdag 6 augustus 2013
Van Lunel
Naar St Martin de Crau
KM 81
Start 8:40
Aankomst 15:00
Het weer Eerst lekker warm en bewolkt.
’s Middags ouderwets heet (37 graden)

Op een grote familiecamping staan de meeste mensen niet voor 8 uur op. Dus als wij om 5 over 8 van onze plaats wegfietsen slapen alle buren nog. Her en der lopen wat slaperige mensen naar het sanitair en een enkele hardloper begint de dag net als ons sportief. Omdat we zo vroeg zijn kunnen we nog niet eens koffie krijgen en heeft het campingwinkeltje net de broodjes binnen. Dan maar staand onze pain-chocolats eten en wegspoelen met anderhalve liter Icetea die we als noodvoorraad mee hadden willen nemen.
Vandaag rijden we over de grens van de Camargue (een enorm groot moeras-en-natuurgebied). Vanuit de Languedoc rijden we straks de Provence in. Maar al direct na de het verlaten van de camping wordt duidelijk dat we weer op het platteland zitten: Nauwelijks toeristen, pittoreske maar superkleine plaatsjes die allemaal een Tabac, een buurtsuper en een kroegje hebben. Bovendien is het vakantie dus alles is echt uitgestorven. We hebben besloten Mr Mio te volgen tenzij hij ons een onverharde route opstuurt. De eerste 15 kilometer zijn prachtig: Door de wijngaarden en bossen slingeren we richting het oosten. We zoeven met gemiddeld boven de 20KM over de wegen. Dan volgt de eerste test: er ligt een gloenieuw fietspad langs een kanaal, maar Mio stuurt ons de andere kant op. Tja..... we volgen Mio..... Tegen ons gevoel in gaan we stijgen, en stijgen, en stijgen. En dan: Van de weg af, een zandpad op?!?!!? Ilco en Nicolette overleggen: 8KM terug is ook niet motiverend, dus dan maar het zandpad. Tot onze assen in het zand (komt vooral natuurlijk door de zware bepakking) ploegen we omhoog. Mila danst weer vooruit, Vicci vecht tegen haar eerste hyper-aanval, want het is zwaar. Puffend en steunend komen we boven, terug op een asfaltweg. We hoopten zo’n gezellig koffietentje te vinden maar in plaats daarvan rijden we een (schitterende) Vinex-wijk met villa’s in. Geen drinkpauze dus......
We klimmen verder omhoog, nu over de goede weg. Eerlijk is eerlijk: Dit zijn de wijngaarden van de Languedoc en het is in één woord schitterend. Over de hoogvlakte voor zover je kijkt allemaal druivenvelden. Dan volgt een heerlijke afdaling, waardoor we de omgeving nog beter in ons op kunnen nemen. We genieten van de intense geur van rijpe druiven, fruit, laurier en vers gemaaid gras. Als we even later een wijn-makerij passeren en de aroma’s van de Cote de Languedoc ons tegemoet komen wanen we onszelf eventjes in lekkerbekken-paradijs. Hmmmmmmmm, dit is lekkerrrrrrrrr.......
Mio haalt ons uit de droom: “ Naar links, grindpad op” beveelt hij. Ilco heeft er genoeg van en negeert het commando. Gelukkig maar, want 500 meter verder is een dorpje met buurtsuper en tabac/bakker en..... een kroeg. Daar gaan we koffie nemen. Het is al half tien.... en het terras zit vol met lokale werklui.... allemaal aan de koffie-met-iets-erbij. In deze streek is het helemaal niet raar om op dit tijdstip Ricard, Pastiche, Rose of een lokaal brouwsel bij de koffie te nemen. Wij houden het bij het laatste (ook prima overigens).
Vervolgens soms met, soms zonder aanwijzingen van Mio lekker doorfietsen. Her en der is de oogst begonnen van appels, kiwi’s en abrikozen of perzikken. Dat gebeurt nog steeds met de hand en we zien tientallen seizoensarbeiders hard aan het werk. Dit is ook het land van Vincent van Gogh, en soms denk je even dat je in één van zijn schilderijen fietst. We luisteren niet naar Mio die ons over 10KM onverhard wil sturen en pakken de doorgaande weg. Ilco scheldt liefdevol dat Vicci en Mila vlak achter hem moeten blijven, want ze rijden hier echt als gekkken. Fietsers krijgen wel alle ruimte, maar de verloren tijd moet daarna door automobilisten goed gemaakt worden en ze geven wat extra gas.
De witte auto die ons 5 minuten daarvoor inhaalde komt daar hardhandig achter. Als wij een flauwe bocht omgaan ligt de auto op zijn kop, bijna rechtopstaand in de droge greppel. Gelukkig zijn de mensen er net uit en lijkt het er op dat niemand zwaargewond is – maar over dit soort wegen wil je liever niet fietsen. Met behulp van Mio en ons eigen verstand bereiken we na bijna 60KM Arles – de stad van Vincent van Gogh (maar helaas voor ons Nederlanders van veel meer kunstenaars: Vincent is één van de vele beroemdheden en zeker niet prominent aanwezig).
Arles is ‘ worth the trip’ . Schitterend stadje, heerlijke sfeer en top-restaurant. Wij trakteren onszelf op een goede lunch op een decadent terras en kijken naar de honderden ‘ well dressed’ toeristen en locals die rondlopen. Het is ondertussen boven de 35 graden, maar stijl is alles.... Aangezien we serieus lunchen (ook al vallen we kwa kleding behoorlijk uit de toon) durven we geen cola te bestellen. De rest van het overvolle terras zit aan grote bieren of hele flessen rosé, wij nemen Perrier. (Ook lekker).
Nog 22 kilometer. Beetje zoeken, maar dan hebben we (dankzij Mio) de stille doorgaande route weer te pakken. Vicci heeft het zwaar – de combinatie van (altijd) te weinig drinken, het hoge tempo en de hitte worden haar teveel. Ze hypert en zwabbert en kan het tempo continu niet volgen. Mila irriteert zich daar behoorlijk aan, want op de smalle wegen is de volgorde Ilco-Vicci-Mila-Nicolette en moet Mila goed opletten waar ze fietst. Nadat ze Vicci al een paar keer zacht heeft aangetikt gaat het mis – Mila raakt met haar voorwiel de achterkant van Vicci en slaat over de kop. We schrikken ons allemaal kapot en Ilco tilt de huilende Mila de berm in. De schade valt mee: Pijn in allebei haar handen (maar niks kapot, alleen geschaafde handschoentjes), schrammen op haar helm (Godzijdank dragen we dus helmen) en een kapotte knie. Een bidon lauw water over knie en handen doet wonderen.... het had allemaal veel slechter kunnen aflopen.
De rest van de route verloopt voorspoedig. Vicci zet zich over het hyperen heen en St Martin de Crau blijkt een camping midden in het centrum te hebben. Prima, met zwembad en veel restaurantjes om de hoek. In de verte zien we de Provence-Alpen, daar moeten we morgen voor een deel tegenop. Voor nu is het in de schaduw uitpuffen en ons voorbereiden op de tocht naar Aix en Provence.