10e Fietsdag Carcassonne - Colombiers

Vrijdag 2 Augustus 2013
Van Carcassonne
Naar Colombiers
KM 99
Start 8:40
Aankomst 17:10
Het weer Heet (39 graden in de schaduw)
Windkracht 5 (de hele dag tegen)

Vanmorgen om 7 uur wakker – en als we onze neus en oren door de tent naar buiten steken, weten we het al: Het is weer bewolkt en er staat een straffe windkracht 5, die we de hele dag tegen zullen hebben. Aangezien we vandaag tegen de 100 kilometer moeten fietsen, waarvan slechts enkele kilometers (vijf....) over verhard wegdek weten we nu al dat het geen ‘ easy-ride ‘ gaat worden. Gelukkig gisteren de bandjes nog opgepompt en de kettingen gesmeerd. Daarna op aanraden van onze Canadese buren lekker op de camping gegeten, waar we nota bene een prive concert kregen van Francis Cabrel (of was het een stand in?).
Omdat we eten over hadden hebben we vanmorgen lekker ontbeten met uitgedroogd stokbrood, opgeleukt met een restje La Vache en weggespoeld met IceTea. Mila en Vicci gooien het vuil weg en maken de lokale vuilnisman blij: We hebben een volle fles wijn die we niet mee willen slepen. Mila duwt de fles bij de vuilnisman in zijn handen die er helemaal happy mee is - Lekker voor de lunch. Het lijkt er op dat enkele tientallen fietsers gaan vertrekken, dus maken we tempo, anders wordt het straks weer file-fietsen. Nog even afscheid genomen van de Canadezen (Safe Travel!) en we zijn weg. Het pad langs het Canal hebben we al snel te pakken, waarna – hoe kan het ook anders – Vicci moet plassen. Had ze natuurlijk ook een kwartier eerder kunnen doen..... Vervolgens is de route echt fantastisch. De eerste 15 kilometer zijn semi-verhard, waardoor je wel uit moet kijken voor de boomstronken maar ook kunt genieten van de sprookjesachtig mooie omgeving. De platanen hangen over het pad heen, het heeft iets magisch om door een soort van groene tunnel te fietsen.
Behoorlijk rap (ondanks de heftige wind tegen) bereiken we Trebes – een toeristisch dorpje aan het Canal waar het letterlijk driedubbel ligt met boten. Gezien het aantal kroegen en de lucht van schraal bier is het hier iedere avond feest. Dus zullen ze er ook lekkere koffie hebben en inderdaad – heerlijk om een uur of 10 aan een doppio. Hierna gaat het zwaarste stuk komen volgens ons boekje. Het wegdek hierna wordt slechter, vaak een soort van enkel-spoor waar je achter elkaar moet fietsen. Ilco voorop, Vicci daarachter, dan Mila en vervolgens Nicolette. Die heeft het het zwaarst omdat zij de duizenden keien, wortels, gaten en ander ongemak vaak (te) laat ziet aankomen. Allemaal hopen we maar dat het materiaal het houdt, want dit is de zwaarste aanslag die onze fietsen ooit te verwerken gekregen hebben. Eigenlijk is het vandaag een hele lange mountainbike-tocht.
Naast het ontzettend moeilijke pad (je mag het gewoon geen weg noemen) valt nog iets op: De hele dag door gillen de krekels in je oren. Soms is het zo hard dat we onszelf niet eens meer kunnen horen denken. Op de achtergrond klinkt zoiets vaak heel romantisch, nu is het gewoon martelen van je oren! De combinatie van het pad en de ondoordringbare, jungle-achtige omgeving doet heel erg sterk denken aan Apocalyps Now: Wij volgen een slingerende waterweg, het is knetterheet, het waait hard, krekels op de achtergrond en we halen onze armen en benen open aan de stekelbosjes langs de kant van de weg. Wie is hier nou gek? Wie zich in ieder geval niet gek laten maken zijn Vicci en Mila. Die houden het tempo dapper hoog terwijl ze stuiteren over het hobbel-de-bobbel pad. We gaan zo hard dat we om het kwartier wel een ander fietsend clubje inhalen, die vaak klappen voor de kids.
Los van het jungle-gevoel zijn er om de zoveel kilometer ingenieuze architectuur-hoogstandjes: Driedubbele kanaal-over-rivier-bruggen, gigantische sluizen, imposante bruggen, het kanaal dat tussen twee rotswanden doorloopt.... en dat is allemaal 350 jaar geleden door mensen-handen aangelegd. Nog voor de stoommachine... Wij Nederlanders mogen echt supertrots zijn op onze water-kennis, het Canal is ook een wonder op zichzelf (mede gebouwd met Nederlandse kennis van toen, dat dan weer wel).
Om half twee bereiken we Le Somail, wat bekend staat als het St. Tropez van de Canal du Midi. Vlak voor Le Somail had Nicolette het idee dat ze een lekke band had. Ilco heeft even gevoeld en geconcludeerd dat 66 kilometer lang stuiteren de band wat zachter heeft gemaakt. Hij pompt hem keihard op (die nieuwe pomp heeft zijn geld al dubbel en dwars opgebracht) en we rijden verder. Le Somail bruist van terrasjes aan het water en er ligt voor miljoenen aan binnenvaart-bootjes. En wat doen al die boot’o-fielen? Juist, .... ZUIPEN! Elk terrasje zit vol met varende groepen die uitgebreid lunchen, met goede wijnen. Wij houden het bij een erg lekkere lunch en voor iedereen een grote cola.
De laatste 30 kilometer ongeveer gaan aanbreken. Ilco staat op van het tafeltje en gaat Nicolette;s achterband controleren.... zo zacht als boter. Hoe reageer je dan als als die varende lekkerbekken, al een beetje rozig van de wijn vol leedvermaak achterover leunen om dit eens goed te bekijken? Dan reageer je COOL. Je doet net of het niks uitmaakt. (van binnen gloeit de vulkaan bij Ilco) Maar nu haalt hij onder toeziend oog van alle terrasjes, in de brandende zon haalt het achterwiel er uit, gooit er een nieuwe band omheen, wiel er weer in en pompt de band op (ja... met die geweldige pomp). Met zijn zijn handen vol smeer wandelt hij glimlachend en fluitend naar het toilet om zich een beetje op te frissen. Nicolette zet ondertussen – nog net niet zingend – alle spullen weer vast op de fiets alsof het allemaal niks uitmaakt fietsen de 4Bietjes verder. Jammer voor al die sensatiegeile kakkerige luilakvaarders maar ons krijgen ze niet gek! Als een boot banden had zou Ilco ze overigens lek steken HAHAHAHA!!!!
Dan nu echt de laatste 30 kilometer. Het wegdek blijft slecht, dus pakken we een klein stukje doorgaande weg. Toeterend wensen automobilisten ons succes, motorrijders zwaaien: Dit is goed voor de moraal. We pakken het Canbal een stukje verder weer op, waar een bever (zo’n knaagdier) een stukje meezwemt met Nicolette en Mila. Geweldig om dat mee te maken! Waarschijnlijk herkende het dier ons niet meer als mensen want na meer dan 90 kilometer is alles grijs-bruin vanwege het stof. Alleen als we lachen herken je ons als menselijk vanwege de witte tanden. Voor de rest zijn we viezer dan een dier zichzelf ooit zou laten worden.
Nog een klimmetje (over een uitgehakte tunnel waar het Canal doorheen gaat), nog een afdaling en dan volgt een teken dat veel emoties losmaakt.... “ Camping 2KM” Na 99 kilometer (“nee, we doen er geen 1 meer bij”) bereiken we de camping in Colombiers. Iedereen is moe maar voldaan. De meiden zitten er niet echt doorheen overigens... Ilco en Nicolette ietsje meer lijkt het wel. Na een lange douche gaan zij genieten van een biertje en wat doen de meiden? Die gaan nog even helemaal los op de trampoline. Zal wel zijn om de spanning er uit te halen.
Maar na vandaag weten we 1 ding zeker: Parijs-Roubaix is voor Mietjes, Carcassonne-Colombiers is voor Echte Bietjes! En hebben wij ff geluk vanavond is op het menu friet met mosselen hmmm dat wordt weer geen koken vanavond!