4e Fietsdag Montmedy
Door: Ilco, Nicolette, Mila en Vicci van der Bie
Blijf op de hoogte en volg Nicolette
09 Juli 2012 | Frankrijk, Montmédy
Van Wanlin (Ardennen)
Naar Montmedy (Frankrijk)
Afstand 109 kilometer
Vertrek 8:15
Aankomst 17:15
Het weer Bewolkt, soms zonnetje
Weinig wind (maar wel tegen)
Temperatuur 23 graden
Vanmorgen wel op tijd wakker geworden en om kwart over acht al vertrokken. We hopen ergens een bakker tegen te komen, want we hebben meer dan 100 kilometer Ardennen voor de boeg. Helaas: Nu snappen we ook waarom de broodmachines zo poulair zijn. Helaas komen we die ook nauwelijks tegen. Gelukkig hebben we ’s morgens het brood van het diner (hadden we meegenomen) met een flesje Ice-Tea (met prik) gegeten. Heerlijk!
De eerste 25 kilometer zijn simpelweg loodzwaar. We gaan naar boven de 500 meter en het continu steil omhoog, klein stukje naar beneden, steil omhoog, helemaal naar beneden, steil helemaal omhoog... enzovoort. Echt afzien dus. Bovendien voelen we het gebrek aan eten en is er in de dorpen niks: geen kroeg, geen bakker, geen winkel, geen friterie.... er wonen wel mensen maar da’s dan ook het enige. Wel weer een mooie ervaring: Een weg blijkt volledig geblokkeerd, omweg van 10 kilometer. We kijken elkaar aan... dan stopt er een auto met een man die zegt “ Volg mij (in het Frans)” . Hij rijdt voor ons uit en zet ons af bij een ‘ verborgen fietspad’ waardoor we geen omweg hoeven te maken. Merci Monsieur!
Mila heeft er op een gegeven moment schoon genoeg van. Ze laat zich afzakken en mokt dat ze wil eten. Dat willen we allemaal, maar er is gewoon niks. Ondertussen gaat het met Vicci’s meetrappen steeds beter: in ongeveer de helft van de gevallen trapt ze mee, maar als het te steil wordt haakt ze al snel af – waarna ze afwisselend door Nicolette en Ilco wordt gestimuleerd wel mee te trappen. Dit zijn de Ardennen: Zwaar en afzien! Dan is elk trapje welkom.
Dan, na 40 kilometer, is er in de middle of nowhere een treinstation met daarachter een bistro. Geweldig! Het blijkt de enige eetgelegenheid binnen een straal van 35 kilometer te zijn. Om half twaalf nemen we dus een zeer uitgebreid ontbijt/lunchmaaltijd – heerlijk. Helemaal grappig dat een ander groepje fietsers er ook zit, we zijn hen de afgelopen dagen continu tegen gekomen. Twee mannen van 40+. Een van de twee baalt nog steeds dat ie ingehaald is door een 10-jarig meisje (Mila) dat daar geen moeite mee leek te hebbe. “ Hoe leg ik dit thuis uit aan mijn vrouw” vraagt hij zich af.
Om half een gaan we weer verder: we weten dat we nog 68 kilometer moeten en er komen nog aardig wat hellingen voorbij. We maken ook nieuwe vrienden: Steenslag-weggetjes. Niet zo erg als kasseien maar niet fijn om te fietsen. Vooral steil naar beneden over zo’n paadje is doodeng. We stuiteren vrolijk naar beneden - en we klimmen en dalen, klimmen en dalen .... langzaam worden we echt wel moe.
Tijdens weer zo’n zware beklimming (we rijden 8 kilometer per uur) rijdt al het verkeer netjes om ons heen. Mila en Nicolette zakken wat af en worden ingehaal door een vrachtwegen. Diezelfde klootzak (of bijna moordenaar) probeert vervolgens in de bocht Ilco met Vicci in te halen. Helaas komt er net een vrachtwagen tegemoet. Ilco denkt “ dit was het dan” maar de tegemoetkomende vrachtwagenchauffeur gaat vol in de remmen, slipt en glijdt de berm in. Iedereen leeft nog maar als Ilco die lul te pakken krijgt is er eentje halfdood – wat een enorme eikel!
Na de dagelijkse taartjes (om aan te sterken) in de middag rijden we om 1630 Frankrijk binnen. PATS! Meteen weer zo’n gigahelling. Met de tong op ons voorwiel halen we de top. En daar staat het bordje Montmedy, onze eindbestemming. Nog een paar heuvels (mag geen naam hebben) en we komen aan op de eenzame camping municipal (extreem eenvoudig maar schoon). Na 109 kilometre zijn we wel klaar maar we moeten helaas de berg af om boodschappen te doen. De laatste beproeving (2 kilometer bergop) gaat redelijk, waarna we lekker voor de tent hangen en voor het eerst daar ook eten. We speken ook weer veel andere fietsers die hun bewondering uitspreken voor Mila en Vicci (want... voor Ilco en Nicolette is het natuurlijk een makkie met twee vingers in de neus) Straks lekker instorten, morgen een korte etappe (80 kilometers) met 3 bergen in de eerste 30 kilometer. Kortom: een makkie...
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley