Weer thuis
Door: Ilco, Nicolette, Mila en Vicci van der Bie
Blijf op de hoogte en volg Nicolette
22 Juli 2011 | Nederland, Vlaardingen
Vanmorgen vroeg wakker en probleemloos ons kamp opgebroken. Natuurlijk worden we door de honderden campinggasten die om 8 uur al aktief zijn nagestaard. Zo’n kolonne zie je niet vaak op dit soort campings.
We vinden de hoofdweg waar de bordjes richting Jesolo al staan. Daar moeten we een bus hebben naar het vliegveld (Ilco heeft er geen goed gevoel bij). Het is ongeveer 15 kilometer naar Jesolo. De weg heeft eerst een goed fietspad (het eerste goede fietspad van Italie! Hulde!) maar daarna moeten we over de doorgaande weg fietsen. En omdat het vrijdag is wordt die drukker en drukker. Ilco ziet een mogelijkheid om het plotseling aan de linkerkand van de weg weer begonnen fietspad op te rijden en remt... Mila ziet dat te laat en rijdt keihard de greppel is, waarbij ze zelf over de kop gaat. Oeioeioei!!!! Grote paniek, maar gelukkig is Mila een bikkel en behalve wat tranen van de schrik en een kras op haar helm is er niets aan de hand. Wel de zoveelste aanwijzing dat we echt nieuwe remblokjes nodig hebben.
Bij Jesolo gaat het in een keer goed. Over de razenddrukke weg, 3 rotondes, bij de 3e rechtsaf en hoppaaaaa – we staan voor het busstation. De bus gaat over een kwartier. Ilco en Nicolette sluiten aan in de lange rij voor hte loket...Ilco heeft er nog steeds een hard hoofd in, maar niemand wil nog 30 kiometer oiver die drukke weg rijden.
De bus stopt bij het perron – type touringcar met ruimte voor hutkoffers onderin. Terwijl Nicolette in de rij voor de tickets blijft staan, loopt Ilco naar een man in uniform, bij de bus. “ Kunnen de fietsen mee” vraagt hij, terwijl hij op de zwaarbeladen rijwielen wijst. De man kijk moeilijk maar kninkt. Ilco rent naar Nic en zegt dat ze kaartjes moet kopen, terwijl hij de fietsen naar de bus transporteert. Hij begint met het in de bus leggen van de tassen – het zal spannend worden of de fietsen er bij passen... – als de ‘ echte’ chauffeur naar hem toekomt en iets zegt. Ilco doet net of ‘ie gek is en gaat door, terwijl Nicolette er bij komt en hem helpt. De tas-loze fietsen liggen op elkaar, plat in de bus, de tassen her en der er tussen. (later blijkt dat de kilometerteller van Ilco in de bus achtergebleven is) Drijfnat van het zweet gaan we zitten.... poeh.....
Het is maar goed dat we de weg genomen hebben, het is inderdaad een drukke vierbaansweg waar af en toe een wielrenner de boel ophoudt. Stel je voor dat wij daar gereden hadden....
Op het vliegveld vinden we een hoek maar we – aangestaard als apen door honderden reizigers – de tassen ompakken, de fietsen ontdoen van pedalen en de aanhangfiets praktisch ontmantelen. Nog wel een heftige klus, maar we zijn klaar! Nu nog even de bagage wegen (ook goed!) en dan maar afwachten tot we kunnen inchecken.
Precies op het juiste moment gaan we in de rij staan – en we hebben aanspraak genoeg van de tientallen andere nederlanders. De fietsen inchecken gaat wonderbaarlijk makkelijk (de sturen kunnen recht blijven en.... de hoezen hoeven niet gebruikt te worden... hebben we ze daar voor 1.600 kilometer meegesleept....?) Helaas worden bij de douane nog wat spulletjes er uit gehaald (stom van ons... de supertool voor de fiets kan je niet met handbagage meenemen...shit, dat wordt een nieuwe kopen)
We nemen een biertje en als we zitten zien we op een karretje buiten onze fietsen getransporteerd worden.... we hebben weliswaar vertraging, maar zou het dan echt aan het eind van de vakantie allemaal meezitten?
Ja hoor – we zijn veilig thuisgekomen!
Iedereen bedankt voor het volgen van ons en de morele support! Op de moeilijke momenten hielp het ons er doorheen en op de glorieuze momenten was het net of we het samen beleefden. Nog 11 maanden, dan gaan we weer op weg!
We vinden de hoofdweg waar de bordjes richting Jesolo al staan. Daar moeten we een bus hebben naar het vliegveld (Ilco heeft er geen goed gevoel bij). Het is ongeveer 15 kilometer naar Jesolo. De weg heeft eerst een goed fietspad (het eerste goede fietspad van Italie! Hulde!) maar daarna moeten we over de doorgaande weg fietsen. En omdat het vrijdag is wordt die drukker en drukker. Ilco ziet een mogelijkheid om het plotseling aan de linkerkand van de weg weer begonnen fietspad op te rijden en remt... Mila ziet dat te laat en rijdt keihard de greppel is, waarbij ze zelf over de kop gaat. Oeioeioei!!!! Grote paniek, maar gelukkig is Mila een bikkel en behalve wat tranen van de schrik en een kras op haar helm is er niets aan de hand. Wel de zoveelste aanwijzing dat we echt nieuwe remblokjes nodig hebben.
Bij Jesolo gaat het in een keer goed. Over de razenddrukke weg, 3 rotondes, bij de 3e rechtsaf en hoppaaaaa – we staan voor het busstation. De bus gaat over een kwartier. Ilco en Nicolette sluiten aan in de lange rij voor hte loket...Ilco heeft er nog steeds een hard hoofd in, maar niemand wil nog 30 kiometer oiver die drukke weg rijden.
De bus stopt bij het perron – type touringcar met ruimte voor hutkoffers onderin. Terwijl Nicolette in de rij voor de tickets blijft staan, loopt Ilco naar een man in uniform, bij de bus. “ Kunnen de fietsen mee” vraagt hij, terwijl hij op de zwaarbeladen rijwielen wijst. De man kijk moeilijk maar kninkt. Ilco rent naar Nic en zegt dat ze kaartjes moet kopen, terwijl hij de fietsen naar de bus transporteert. Hij begint met het in de bus leggen van de tassen – het zal spannend worden of de fietsen er bij passen... – als de ‘ echte’ chauffeur naar hem toekomt en iets zegt. Ilco doet net of ‘ie gek is en gaat door, terwijl Nicolette er bij komt en hem helpt. De tas-loze fietsen liggen op elkaar, plat in de bus, de tassen her en der er tussen. (later blijkt dat de kilometerteller van Ilco in de bus achtergebleven is) Drijfnat van het zweet gaan we zitten.... poeh.....
Het is maar goed dat we de weg genomen hebben, het is inderdaad een drukke vierbaansweg waar af en toe een wielrenner de boel ophoudt. Stel je voor dat wij daar gereden hadden....
Op het vliegveld vinden we een hoek maar we – aangestaard als apen door honderden reizigers – de tassen ompakken, de fietsen ontdoen van pedalen en de aanhangfiets praktisch ontmantelen. Nog wel een heftige klus, maar we zijn klaar! Nu nog even de bagage wegen (ook goed!) en dan maar afwachten tot we kunnen inchecken.
Precies op het juiste moment gaan we in de rij staan – en we hebben aanspraak genoeg van de tientallen andere nederlanders. De fietsen inchecken gaat wonderbaarlijk makkelijk (de sturen kunnen recht blijven en.... de hoezen hoeven niet gebruikt te worden... hebben we ze daar voor 1.600 kilometer meegesleept....?) Helaas worden bij de douane nog wat spulletjes er uit gehaald (stom van ons... de supertool voor de fiets kan je niet met handbagage meenemen...shit, dat wordt een nieuwe kopen)
We nemen een biertje en als we zitten zien we op een karretje buiten onze fietsen getransporteerd worden.... we hebben weliswaar vertraging, maar zou het dan echt aan het eind van de vakantie allemaal meezitten?
Ja hoor – we zijn veilig thuisgekomen!
Iedereen bedankt voor het volgen van ons en de morele support! Op de moeilijke momenten hielp het ons er doorheen en op de glorieuze momenten was het net of we het samen beleefden. Nog 11 maanden, dan gaan we weer op weg!
-
22 Juli 2011 - 18:41
Raymond En Annelies:
Welkom thuis! Fijn dat jullie er weer zijn. Tot morgen. -
22 Juli 2011 - 18:53
Jorn Cs:
Had ook niet leuk geweest als op de laatste dag alles van een leien dakje was verlopen.
Geniet weer van de dagelijkse gemakken (zoals een auto) en ik neem aan dat de kilootjes er met het Zomerterras wel weer aankomen:>)
Super trots (maar een beetje gek blijft het wel).
Dikke kus, Jorn, Eliane, Roel, Puck -
22 Juli 2011 - 21:01
Raymond:
Heel fijn te lezen dat jullie weer terug zijn. Misschien leuk voor volgend jaar met de waterfiets naar venetië?
Allemaal een stevige knuffel. -
22 Juli 2011 - 21:51
O-Pa-Henk:
Nou het is na de laatste haken en ogen dan toch allemaal goed terecht gekomen. Gelukkig mogen we wel zeggen. We hebben regelmatig ons hart vastgehouden. Onze zorgen niet altijd geuit. Die hadden we echt wel hoor. Een ( zware ) bevalling heb je meestal al na negen maanden toch? ( grapje ). Nou we zien jullie spoedig. Finale groet van Inge en Henk. -
23 Juli 2011 - 06:43
Len:
Welkom thuis, ik ben blij dat jullie er weer zijn en een ieder ongeschonden uit de "strijd" is gekomen!
Wanneer gaan jullie nu op vakantie, daar ben je denk ik wel aan toe haha!! -
23 Juli 2011 - 08:08
Eva:
Nou welkom thuis dan alsnog! Vond de verhalen echt heel leuk om te lezen, vol avontuur iig... maar of jullie daar nu altijd op uit waren?! Tot snel! Xx -
23 Juli 2011 - 19:30
Linda:
Het was een heel avontuur....Welkom thuis..xx
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
