18e Fietsdag Padua
Door: Ilco, Nicolette, Mila en Vicci van der Bie
Blijf op de hoogte en volg Nicolette
18 Juli 2011 | Italië, Padua
Heerlijk geslapen. We zijn het belangrijkste onderwerp van gesprek voor het handjevol Nederlanders op de camping die allemaal even komen informeren of we echt dat hele stuk gefietst hebben. We doen het rustig aan, nemen een ontbijtje op de camping en fietsen weg. Natuurlijk... in Pesciera zelf wordt het al onduidelijk hoe we naar Verona moeten fietsen. Een stel Duitsers op leeftijd moet dezelfde kant op maar zijn wat paniekerig. Hun kaartje geeft aan dat er een mooie route door de heuvels is, die wel af en toe over onverharde weg gaat. Niet wat wij willen dus. Na twee foute pogingen om de weg te vinden (waarbij zij achter ons aan rijden) besluiten we maar de semi-snelweg te nemen. Je mag er met de fiets komen, maar het is alsof je op de snelweg in de spits fietst. Het is kolere-druk en de vrachtwagens razen langs ons heen. Dus.. weer blik op oneindig en doorfietsen. Nu weten we zeker dat we in Verona de trein gaan nemen, ver weg van die drukke industriele wegen.
Binnen twee uur sjezen we naar Verona. Prachtige binnenstad, duizenden toeristen. We drinken iets in een park... het wordt heter en zweteriger. En we zijn het er over eens: We hebben genoeg tegenslagen gehad, zijn vaak genoeg omgereden... we verdienen het om 50 kilometer trein te pakken.
Op naar het station. Da’s wonderwel snel gevonden. Dan tickets voor de trein kopen naar Vicenza... er staat een enorme rij en er zijn 3 loketten open. Ilco gaat in de rij staan.... Pompompom.... wachten, en wachten. Dan, om kwart over 12, gaat BOEM! een van de loketten... dicht. Lunchtijd... Kortom, na drie kwartier hebben we uiteindelijk de tickets.
We moeten ruime een uur wachten en er komen meer fietsers op het perron. Hmmm... gezien onze ervaringen in Zwitserland hopen we dat het past... we raken aan de praat met een Duits stel (met fietsen) van onze leeftijd – en we maken ons samen zorgen... De trein komt (kwartier te laat)..... een aparte wagon aan de achterkant voor fietsen – tenminste: een deel. Eerst andere fietsen er uit, dan – terwijl onze conducteur in onverstaanbaar Italiaans naar ons aan het schelden is – onze fietsen er in. Pffff, we kunnen zitten.
Dat dachten we... de dikke, vette, stinkende, zwetende conducteur komt vertellen dat de achterste 4 coupes leeg moeten. Dus alle reizigers moeten naar andere coupe’s. “Hoe zit dat met de fietsen dan?” – Antwoord (in het italiaans naturlijk) – “Als we in Vicenza zijn maak ik de deur voor je open...”
Wij, en onze nieuwe Duitse vrienden, maken ons ernstig zorgen. Ons hele leven zit op de fiets. Met 3 kwartier vertraging vertrekken we – opeengepakt in een tussenhalletje van de trein, heet, zweet en stank. We lachen er maar om – weer een nieuw avontuur... met een onzekere afloop.
De trein stopt in Vicenza – Ilco wurmt zich naar de deur, springt als eerste uit de trein en rent de ongeveer 200 meter naar de achterkant van de trein. Daar lacht die vetzak hem al toe en roept iets. “Joh! – zou hij ons helpen?” – Nee dus. Terwijl Ilco begint met de loodzware fietsen blijft hij op een krukje zitten, al lachend en pratend. Nicolette komt – en inderdaad: Hij steekt geen poot uit. Maar goed, we hebben de fietsen en kunnen vanuit snikheet Vicenza de 50 kilometer naar Padova doen.
Padova is een schitterende stad, het is heet, het is druk op straat en... er is geen camping. Dus via de Tourist info maar een family-kamer in een hotel midden in de stad geregeld, en dan lekker even genieten van het drukke leven in Padova.
Morgen – laatste kilometers naar Venetie!
Binnen twee uur sjezen we naar Verona. Prachtige binnenstad, duizenden toeristen. We drinken iets in een park... het wordt heter en zweteriger. En we zijn het er over eens: We hebben genoeg tegenslagen gehad, zijn vaak genoeg omgereden... we verdienen het om 50 kilometer trein te pakken.
Op naar het station. Da’s wonderwel snel gevonden. Dan tickets voor de trein kopen naar Vicenza... er staat een enorme rij en er zijn 3 loketten open. Ilco gaat in de rij staan.... Pompompom.... wachten, en wachten. Dan, om kwart over 12, gaat BOEM! een van de loketten... dicht. Lunchtijd... Kortom, na drie kwartier hebben we uiteindelijk de tickets.
We moeten ruime een uur wachten en er komen meer fietsers op het perron. Hmmm... gezien onze ervaringen in Zwitserland hopen we dat het past... we raken aan de praat met een Duits stel (met fietsen) van onze leeftijd – en we maken ons samen zorgen... De trein komt (kwartier te laat)..... een aparte wagon aan de achterkant voor fietsen – tenminste: een deel. Eerst andere fietsen er uit, dan – terwijl onze conducteur in onverstaanbaar Italiaans naar ons aan het schelden is – onze fietsen er in. Pffff, we kunnen zitten.
Dat dachten we... de dikke, vette, stinkende, zwetende conducteur komt vertellen dat de achterste 4 coupes leeg moeten. Dus alle reizigers moeten naar andere coupe’s. “Hoe zit dat met de fietsen dan?” – Antwoord (in het italiaans naturlijk) – “Als we in Vicenza zijn maak ik de deur voor je open...”
Wij, en onze nieuwe Duitse vrienden, maken ons ernstig zorgen. Ons hele leven zit op de fiets. Met 3 kwartier vertraging vertrekken we – opeengepakt in een tussenhalletje van de trein, heet, zweet en stank. We lachen er maar om – weer een nieuw avontuur... met een onzekere afloop.
De trein stopt in Vicenza – Ilco wurmt zich naar de deur, springt als eerste uit de trein en rent de ongeveer 200 meter naar de achterkant van de trein. Daar lacht die vetzak hem al toe en roept iets. “Joh! – zou hij ons helpen?” – Nee dus. Terwijl Ilco begint met de loodzware fietsen blijft hij op een krukje zitten, al lachend en pratend. Nicolette komt – en inderdaad: Hij steekt geen poot uit. Maar goed, we hebben de fietsen en kunnen vanuit snikheet Vicenza de 50 kilometer naar Padova doen.
Padova is een schitterende stad, het is heet, het is druk op straat en... er is geen camping. Dus via de Tourist info maar een family-kamer in een hotel midden in de stad geregeld, en dan lekker even genieten van het drukke leven in Padova.
Morgen – laatste kilometers naar Venetie!
-
18 Juli 2011 - 21:00
Len:
Wat zijn die Italianen toch galant, NOT!! Pff weer een avontuur rijker. Jullie houden de spanning er wel in zeg! Ben benieuwd naar de laatste dag. Zal de avonturen missen. Slaap lekker in een bedje, hebben jullie wel verdiend. Liefs en een dikke knuffel voor jullie xxxx -
18 Juli 2011 - 21:29
Len:
Nog even jullie foto's bekeken!!! Hahaha de leukste foto Nic en Il in het zwembad, moest echt lachen leuk om te zien! Hebben jullie tot de knieen in een bruin bad gezeten haha! -
19 Juli 2011 - 07:06
O-Pa-Henk:
Hallo zwoegers jullie zijn ondanks de diverse tegenslagen en tegenwerking bijna op de eindplek Venetië!!! Met dit in zicht en de indrukken van het prachtige Padova hebben jullie je emotionele koffer aandig gevuld. Wie verre reizen maakt kan veel verhalen...... Nou succes verder. Groetjes van Inge en Henk -
19 Juli 2011 - 07:53
Martin:
Jullie zullen wel moeten afkicken de komende dagen, gewoon even niets doen. In Noord-Italie komt noodweer, vooral in de hoger gelegen delen, dus hoop dat het jullie bespaard blijft.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
